Εκτός από τον έρωτα, και η πολιτική περνάει από τοστομάχι. Τοπρώτο, ως κατ' εξοχήν καψούρης λαός, το έχουμε εμπεδώσει. Επίπονα πολλές φορές. Πάνε σύννεφο σ' αυτό τον τόπο οι γαστροσκοπήσεις. Τηνπολιτική συνάρτηση με το φαγητό, τη γνωρίζουμε και την αντιλαμβανόμαστεπερισσότερο με την έννοια της μάσας. Όχι της διατροφής. Ποιονταΐζω; Ποιος μου δίνει να φάω; Πεινασμένο αρκούδι δεν χορεύει. Τέτοιαμεζεκλίκια...
Ηγαστρονομία ως μέσον επηρεασμού σημαντικών πολιτικών αποφάσεων, είναι τέχνη πουασκείται επί αιώνες. Στην αυλή των βασιλιάδων, ο επί των επίσημων δείπνων ήτανπάντοτε ένας άνθρωπος που γνώριζε ποιος έπρεπε να καθίσει πλάι σε ποιον, τοφαγητό που ήταν πιο πρέπον για την κάθε περίσταση, λαμβάνοντας υπ' όψη και ταγούστα του καθένα, και βεβαίως το κρασί που θα κατάπινε στα δύσκολα της όποιαςυψηλής συνάντησης.
Οι Έλληνες,ανέκαθεν, την είχαμε εύκολη, στο αίμα μας μέσα (έτσι λέγαμε παλιά το DNA), τη φιλοξενία. Φιλοξενία με τσιμπούσι, εννοείται. Μέχριπου, με την υπερβολή μας, αρχίσαμε να τρομάζουμε τους ξένους. Φάε απ' αυτό, φάεκι από κείνο, μα δεν μπορείς να μην δοκιμάσεις και τούτο, πάρε μαζί και για τοσπίτι ένα κάτι τις, ..., να το το «φοβού τους Έλληνες και δώρα φέροντες», πουλένε πλέον για μας πολλοί ξένοι.
Σήμερα,κουραστήκαμε να διαβάζουμε στις εφημερίδες, ξένες και δικές μας, για τα θαύματατης μεσογειακής δίαιτας - μιας διατροφής πλούσιας σε φρούτα, λαχανικά,εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα, κρασιά, ψάρια και όσπρια.
Θαπερίμενε κάποιος αυτή η διατροφή να γινόταν «ισχυρό χαρτί» στα χέρια της κάθεπολιτικής μας ηγεσίας. Μαζί με τον ήλιο και τη θάλασσά μας, να πουλούσαμε καιτις σαλάτες, τις χορτόπιτες, τα λαδερά, τα λυθρίνια στο φούρνο, τα κριθαρένιαπαξιμάδια μας και το ωραίο μας το κρασί.
Θαπερίμενε, επίσης, κάποιος, όταν γίνονται εδώ σημαντικές συναντήσεις,εκδηλώσεις, συμπόσια, συνέδρια, κ.λπ., όπως βεβαίως και επίσημα δείπνα σεπολιτικό επίπεδο, τα τραπέζια που στρώνουμε για τους ξένους μας να τους αφήνουνμια θετική για την Ελλάδα γεύση στο στόμα και στην καρδιά.
Πριναπό μερικές εβδομάδες, ήμουν καλεσμένος στο επίσημο δείπνο που παρέθεσε ηΕλληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία στους επισήμους που είχαν έρθει εδώ για τοντελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τοδείπνο έγινε σε ένα παραλιακό κέντρο - καλό για ζευγάρι που θέλει ναπαραμυθιαστεί ότι πάει σε «ιν» κλαμπ της παραλίας, αλλά αίσχος για εκδήλωση μεκορυφαίους παράγοντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που και αυτό «πολιτικό πεδίο»είναι, και παίζει ρόλο στο ενδυνάμωμα της εικόνας μιας χώρας.
Σαςπεριγράφω το μενού. Πρώτο πιάτο, τρίπτυχο θαλασσινών με μαριναρισμένο φιλέτοσολομού, carpaccio απόλαυράκι, γαρίδες με lemon sauce και σαλάτα από ρόκα και γλιστρίδα. Ακολούθως, sorbet μήλο με calvados, και κύριο πιάτο φιλέτο από μοσχαράκι γάλακτος μεπατάτες ογκρατέν. Δενσυνεχίζω, γιατί και τα υπόλοιπα εξίσου προβλέψιμα είναι - τα έχουμε φάειχιλιάδες φορές στα άθλια fixed μενού των νυχτερινών κέντρων,ή σε εστιατόρια απρόσωπων ξενοδοχείων.
Στοτραπέζι μου κάθονταν αξιωματούχοι της EBU, της ένωσης κρατικών τηλεοπτικών σταθμών της Ευρώπης,αλλά και παράγοντες της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Όλοισυζητούσαν για το περσινό αντίστοιχο επίσημο δείπνο στην Κωνσταντινούπολη, σ'ένα παλιό παλάτι, με τα ωραιότερα πιάτα της τουρκικής κουζίνας. Θυμόντουσαν,επίσης, τον τελικό στη Γλασκώβη, που τους πήγανε σε ένα μουσείο, και σε κάθεδωμάτιο είχαν διαφορετικά σκωτσέζικα πιάτα, και μικρές ορχήστρες δωματίου που έπαιζανκομμάτια ανάλογα με τα εκθέματα της κάθε αίθουσας - μπαρόκ, ρομαντική, κ.λπ.
«ΣτηΖυρίχη», μου έλεγε ένας παράγων της EBU, «πηγαίνουμε συχνά σε ένα ακριβό εστιατόριο, και η χαράμας είναι μεγάλη όταν μας φέρνουν στην αρχή ένα τόσο δα μπολάκι με λίγοελαιόλαδο μέσα, και ένα άλλο με λίγο αλάτι χοντρό και κριθαρένια παξιμάδια.Εσείς, που είναι δικά σας αυτά, γιατί όποτε ερχόμαστε στη χώρα σας, στα επίσημαδείπνα μας ταΐζετε με δικά μας φαγητά;»
Κάθεεπαφή με ξένους αξιωματούχους, απ' όποιον χώρο κι αν προέρχονται, είναισημαντική. Στο τραπέζι μας, δεν συζητήσαμε μόνο για Λίβερπουλ και Μίλαν. Αλλάκαι για Σαρκοζί και Τουρκία. Για Κόσοβο και Κυπριακό. Για Ιράκ και ΜέσηΑνατολή. Τομενού δεν βοήθησε τη συζήτηση. Δεν υπήρχε κέφι στο τραπέζι. Όλοι περιμέναμε τονκαφέ, να σβήσει τη γεύση του συνηθισμένου φιλέτου. Το σκηνικό μού θύμισε αυτόπου μου είπε κάποτε ο μακαρίτης ο Παπανδρέου μετά από ένα δείπνο κορυφής με τηΜάργκαρετ Θάτσερ στο Λονδίνο. «Δεν τρωγόταν το φαγητό. Καθόμουν δίπλα της καιδεν είχα όρεξη να πω παρά τα τυπικά. Ενώ με τον Μιτεράν, βρε παιδί μου, πριναρχίσουμε διαπραγματεύσεις, τα έχουμε πει όλα στο δείπνο. Γεύσεις ωραίες. Καικρασί υπέροχο.»
Ηπρόσφατη ... παρ' ολίγον δηλητηρίαση του Πούτιν στον Άγιο Διονύσιο τον Λουμπαρδιάρη,το τάχα μου κυριλέ εστιατόριο κάτω από την Ακρόπολη, δεν ήταν απλώς μια ατυχήςσύμπτωση. Ήταν, και αυτή, μία λανθασμένη πολιτική εκτίμηση και κίνηση. Που,ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση δεν είχε μάλλον πολιτικές συνέπειες, αφού οσυγκεκριμένος καλεσμένος μας, στο θέμα του φαγητού, μάλλον άξεστος είναι. Οπότεθα ήταν ευχαριστημένος και με το «απρόσωπο» φιλέτο που φάγαμε παραμονή τουτελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, ακούγοντας τον εξαιρετικό Μάριο Φραγκούλη ναπασχίζει, με κακή μικροφωνική εγκατάσταση, να μας κάνει να νιώσουμε Ελλάδα.
σχόλια