Είναιτελικά πολύ παράξενη η χώρα. Ιδίως μετάτο τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων βράζεικυριολεκτικά στο ζουμί της. Στον πλανήτηγίνονται συνταρακτικές αλλαγές: ηπαγκόσμια οικονομία κινδυνεύει νακαταρρεύσει, ένας μίνι ψυχρός πόλεμοςμεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας έχει ήδη ξεκινήσει,στην Τουρκία άρχισε τις προηγούμενεςμέρες η δίκη για το «βαθύ κράτος», πουπαίζει κρισιμότατο ρόλο στις ελληνοτουρκικέςσχέσεις.
Εδώ ασχολούμαστε με τις κινήσειςανασχηματισμού και αναστροφής τουκλίματος που σχεδιάζει (sic) ο πρωθυπουργόςκαι την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγήςτων επόμενων εκλογών. Άλλοτε τα θέματασυζήτησης είναι σοβαρά, όπως το σκάνδαλοτου Βατοπεδίου, το μεγαλύτερο μετά τημεταπολίτευση. Άλλες φορές η κοινή γνώμημαθαίνει έκπληκτη ότι η πορεία του τόπουεξαρτάται από το βουλευτή Δράμας κ.Δαϊλάκη. Σε κάθε περίπτωση και με ευθύνητων ΜΜΕ, τα προηγούμενα θέματαπαρουσιάζονται σαν να μη συμβαίνειτίποτα άλλο σημαντικό στο κόσμο.
Ξαφνικάσκάει ο Ομπάμα και η χώρα αρχίζει νασυμπεριφέρεται σαν πολιτεία των ΗΠΑ.Οι τηλεθεατές καλούνται να παρακολουθήσουνλεπτό προς λεπτό τη συνταρακτικήμονομαχία στην «κρίσιμη πολιτεία» τουΟχάιο, που μέχρι την προηγουμένη δενείχαν την παραμικρή ιδέα ότι υπάρχει.Ο ανταποκριτής τηλεοπτικού σταθμού,που στους δημοσιογραφικούς κύκλουςείναι γνωστό ότι είναι μυθομανής, δίνειμε βάση «αποκλειστικές πληροφορίες»τη σύνθεση της κυβέρνησης Ομπάμα! Σεδύο μέρες όλοι έχουν μετατραπεί σεδιεθνείς αναλυτές. Οι «New York Times» τηςΚυριακής είχαν λιγότερα ρεπορτάζ καιαναλύσεις για την πορεία της Αμερικήςαπ' ό,τι οι περισσότερες ελληνικέςεφημερίδες της ίδιας μέρας. Μιας καιδεν εξάγουμε τίποτα άλλο, μήπως είναισωστό να ξεκινήσουμε απ' τους διεθνολόγους;
Τοένα κακό είναι ότι απ' όλη αυτήν τημανία -όπως και από κάθε μανία- δενβγαίνει κανένα χρήσιμο συμπέρασμα. ΟιΗΠΑ είχαν φτάσει στον πάτο με τον Μπους,αλλά οι πολίτες κινητοποιήθηκαν για ν'αλλάξουν τη μοίρα τους. Εδώ ζούμε τιςδέκα πληγές των Φαραώ, αλλά είναι σαννα μη συμβαίνει τίποτα. Στην Αμερικήκαταψήφισαν την καταστρεπτική πολιτικήτων Ρεπουμπλικάνων για το περιβάλλον,εδώ ο κ. Σουφλιάς θέλει να χτίσει και μέσα στη θάλασσα. Στο Λευκό Οίκο μπαίνειμαύρος που το 1964 ούτε καν μπορούσε ναψηφίσει , Εδώ η χώρα κυβερνάται με όρουςδεκαετίας του ‘60.
Πολλοίγερουσιαστές και βουλευτές τουρεπουμπλικανικού κόμματος έκαναν τατελευταία χρόνια σκληρή κριτική στονΜπους. Αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να τουςδιαγράψει, επειδή είπαν την άποψη τους.Εδώ διαγράφεται ο Τατούλης επειδήτόλμησε να θίξει σε συνέντευξή του τονπρωθυπουργό. Όλοι σχεδόν οι «αναλυτές»ξαναφορούν τη στολή του τσολιά και λίγοπολύ δικαιολογούν τη διαγραφή «γιατίκαι ο Τατούλης το είχε παρατραβήξει».Κανείς δεν ρωτάει: «Μα καλά, δεν είδατεότι στην Αμερική, στην Αγγλία , σε όλοτον κόσμο δεν τιμωρείται πλέον ηδιαφωνία;».
Τοάλλο κωμικοτραγικό είναι η πιθανολογίατων επιπτώσεων από την εκλογή του ενόςή του άλλου υποψηφίου στην ελληνικήεξωτερική πολιτική. Το συμπέρασμα πουβγάζει ένας κοινός αναγνώστης είναιότι ο κάθε Αμερικανός Πρόεδρος -και σελίγο ο Μπαράκ Ομπάμα- σηκώνεται κάθεπρωί με ένα μόνιμο ερώτημα να τον τυραννά:«Ρε, λες με τη χθεσινή μου απόφαση να ταπάρει ο Καραμανλής στο κρανίο και ναμου κόψει την καλημέρα;». Έτσι, όταν οΟμπάμα αρχίσει να κυβερνά ιεραρχώνταςτις διεθνείς υποθέσεις χωρίς να λαμβάνειυπόψη το κρίσιμο «εθνικό θέμα» τηςονομασίας της γειτονικής χώρας, οι ίδιοιαναλυτές θα πουν: «Α ρε το σκυλάραπα».
σχόλια