«Γιάννη, ο θάνατος σε ξεγέλασε, αλλά είσαι ακόμα εδώ» έγραψε η Τίνα Μανδηλαρά σε έναν προσωπικό αποχαιρετισμό στον βραβευμένο με Πούλιτζερ φωτορεπόρτερ Γιάννη Μπεχράκη που πέθανε το Σάββατο. Ο/Η ΣπaΜ σχολιάζει: «Έκλαψα με αυτή την είδηση και συγκινήθηκα από αυτό το δυνατό, από καρδιάς γράμμα. Δεν θυμάμαι αν η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Γιάννη Μπεχράκη ήταν όταν κατάφερε να σωθεί στη Σιέρα Λεόνε. Η φωτογραφία εκείνη αποτύπωνε μια πολύ δυνατή στιγμή, σαν να ήσουν εσύ που έζησες τον εφιάλτη. Από τότε κάθε φορά έβλεπα κάτι από το έργο του, πάντα στεκόμουν να νιώσω το βάθος της δικής του ματιάς, να μοιραστώ τα δικά του συναισθήματα, όταν έβγαζε τη φωτογραφία. Δεν τον γνώριζα, αλλά νιώθω θλίψη, όπως όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο».
• «Θέλουμε κι εμείς λίγη αγάπη από το ελληνικό σινεμά» ανέφερε ο Δημήτρης Πολιτάκης με αφορμή το «γράμμα στον Γιώργο Λάνθιμο» που έστειλε με τη μορφή ενός βίντεο γυρισμένου συμβολικά στην Κινέττα η ΕΣΠΕΚ (Ένωση Σκηνοθετών - Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου) υπό το ψευδώνυμο του κινήματος «Δώσε Λίγη Αγάπη στον Ελληνικό Κινηματογράφο». «Θέλουμε μια ταινία που να κυριαρχήσει στη δημόσια συζήτηση, να γίνει σημείο αναφοράς και να αγαπηθεί πραγματικά, κάτι που έχει να συμβεί πάρα πολύ καιρό» συμπλήρωνε ο αρθρογράφος της LiFO. Ο/Η lilbitter απαντά: «Υπάρχει τέτοιο σινεμά στη χώρα μας και το υπηρετεί ο Παπακαλιάτης, όσο κι αν τον σνομπάρουν πολλοί. Μόνο αυτός κάνει ταινίες-event στην Ελλάδα. Εμπορική, τεχνικά άρτια και σοβαρή παραγωγή, στο πλαίσιο που δίδαξαν οι αντίστοιχες αμερικανικές, μόνο αυτός κάνει. Μαζί με όλο το weird wave, που είναι αναγκαίο να υπάρχει, θέλουμε λίγο περισσότερους ανθρώπους σαν τον Παπακαλιάτη».
• «Ποιος, τελικά, επιτρέπεται να κάνει χιούμορ στην Ελλάδα;» αναρωτιόταν ο Βασίλης Βαμβακάς με αφορμή τα νέα σκίτσα του Αρκά που παρουσιάζουν τα παιδικά χρόνια του πρωθυπουργού. Ο Μαύρος Γάτος σημειώνει: «Θεωρώ απόλυτα λογικό και θεμιτό να σατιρίζεται η εξουσία γενικά και ο Τσίπρας ειδικότερα ως φορέας της εν προκειμένω, αλλά και γενικότερα οποιοδήποτε πολιτικό ή δημόσιο πρόσωπο. Απλώς θεωρώ πως το χιούμορ αρκετών από αυτές τις γελοιογραφίες του Αρκά κυμαίνεται πολύ συχνά μεταξύ του φτηνού χιούμορ και της προσπάθειας εκβιαστικής απόσπασης γέλιου (την ίδια αίσθηση είχα πριν από δύο χρόνια σε συναυλία όπου ο Ζουγανέλης έκανε show). Μου δίνει την εντύπωση ότι έχει αρχίσει να εξαντλείται. Είναι και τέσσερις δεκαετίες στην πιάτσα...
»Απολαμβάνω τον Πέτρο Ζερβό όταν διακωμωδεί τον Τσίπρα, σχεδόν πάντα επιτυχώς και με πολύ πιο σκληρό, σχεδόν ανελέητο τρόπο σε σχέση με εκείνον του Αρκά, ενώ το ίδιο συμβαίνει συχνά και στην περίπτωση του Ιωάννου, ο οποίος, όμως, μερικές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι έχει αρχίσει να χάνει την έμπνευσή του και να επαναλαμβάνεται. Και μια μικρή παρατήρηση: Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Αρκάς έκανε τα πανέξυπνα και όντως αρκετά σεξιστικά με τα σημερινά κριτήρια κόμικς του (τα οποία περιείχαν και σημαντικές δόσεις αυτοσαρκασμού – θυμηθείτε το τετράπαχο γουρούνι να λέει "με θέλουν όλες για το κορμί μου!"), ο "εχθρός" του καλλιτεχνικού και του πιο ανήσυχου κόσμου, κυρίως της νεολαίας, ήταν ο απίστευτος πουριτανισμός, η υποκρισία και η σοβαροφάνεια που χαρακτήριζαν σχεδόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, από τη θεοσεβούμενη δεξιά του "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια" ως την απολιθωμένη παραδοσιακή αριστερά. Ο όποιος σεξιστικός χαρακτήρας αυτών των αστείων περνούσε σχεδόν απαρατήρητος τότε. Σήμερα, περισσότερο από μια γενιά αργότερα, δεν νομίζω ότι ο "Κόκκορας" θα είχε την ίδια επιτυχία, για τους παραπάνω ευνόητους λόγους».
• H αποκαλυπτική, μεγάλη συνέντευξη του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου στην Κατερίνα Ι. Ανέστηπροκάλεσε αίσθηση. Ο Άρης Κωνσταντινίδης αναφέρει: «Λέει ο καθηγητής ότι υπάρχουν τα ακραία αριστερά στελέχη ακόμα, όμως ο Τσίπρας και πολλοί άλλοι προσπαθούν να μετακινηθούν. Να γίνουν κατά κάποιον τρόπο πιο ευρωπαϊστές, πιο πραγματιστές, και να μπορέσουν να πάρουν τον τίτλο του κεντροαριστερού. Να πω την αλήθεια μου, πραγματικά πιστεύω στην εξυπνάδα του Τσίπρα, αλλά δεν του έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη. Μ' αυτή την έννοια, θα με τρόμαζε να τον δω εκ νέου αρχηγό ενός πολύ μεγάλου κόμματος, ακόμα μεγαλύτερου και από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν αποφασίζω εγώ, ούτε οι σχολιαστές της LiFO. Αποφασίζει ο "σοφός λαός". Κι αυτός δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει πόσο ανάξιος του χαρακτηρισμού του είναι...».
σχόλια