Τώραπου «έκλεισε» (έστω προσωρινά) τοΑσφαλιστικό,ας γράψω ένα προσωπικό επίλογο.
Μεξαφνιάζει η «συνταξιο-λαγνεία»των Ελλήνων. Τρομάζω όταν βλέπω νέους,που μόλις άρχισαν να εργάζονται, ναπαθιάζονται για τη σύνταξη που θα πάρουν(αν ζουν) σε δεκαετίες. Ή να επιζητούνμε κάθε μέσο την πρόωρη συνταξιοδότηση.
Βλέπωτη σύνταξη σαν προθάλαμο του θανάτου.Πρώτα βγαίνεις από τη δουλειά, τηνπαραγωγή, τη δημιουργία -και μετά από τη ζωή. Αλλά ήδη από τηστιγμή που δεν παράγεις, δεν ασχολείσαι,δεν φτιάχνεις, είσαι νεκρός.
Εδώκαι πολλά χρόνια βρίσκομαι σε συντάξιμηηλικία. Θα το θεωρούσα όμως προσωπικήπροσβολή να μου πει κάποιος ότι πρέπεινα βγω στη σύνταξη. Θα είναι σαν να μουέλεγε πως είμαι ανίκανος, άχρηστος,ανύπαρκτος.
Θαμου πείτε: Εσένασου αρέσει η δουλειά που κάνεις. Άλλοιτη νιώθουν σαν αγγαρεία. (Ποιοι άλλοι -σχεδόν όλοι. Η κακή σχέση του Έλληνα μετη δουλειά του τον κάνει να μη βλέπειτην ώρα για σύνταξη.)
Εγώεπιμένω πως κάθε δουλειά είναι καλύτερηαπό το να καταλήξεις στο ευγηρίας, στοκαφενείο ή σταπαγκάκια του Ζαππείου.
Υποψιάζομαιπως η σύνταξη αποτελεί ιδεώδη συνθήκηγια τον Έλληνα: Πληρώνεταιχωρίς να εργάζεται. Γι'αυτό άλλωστε προσπαθούν όλοι να διοριστούνστο Δημόσιο. Είναι μία ανάλογη περίπτωση.
Ποτέδεν ενδιαφέρθηκα για σύνταξη. Όσο γιατο υποχρεωτικό σύστημα κοινωνικήςασφάλισης, το θεωρώ πληγή. Μία ζωήπληρώνεις και εσύ και ο εργοδότης σουένα κάρο λεφτά,που ποτέ δεν παίρνεις πίσω: Γίνονταιμισθοί κηφήνων, έξοδα γραφειοκρατίας,μίζες και δομημένα ομόλογα. Στη δικήμου ιδανική πολιτεία ο εργαζόμενος θαήταν ελεύθερος να διαχειρίζεται ο ίδιοςαυτά τα χρήματα και να φτιάχνει το δικότου ασφαλιστικό πρόγραμμα. Να τααποταμιεύει, να τα καταθέτει στηντράπεζα,σε ιδιωτική ασφάλιση -ή, αν προτιμάει, να τα ξοδεύει σαναμέριμνος τζίτζικας.
σχόλια