Το κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο θα μπορούσε να περιγραφεί με τη φράση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», καθώς όλοι έχουν πειστεί ότι έρχεται σερί με εκλογικές ήττες και αναζητούν την κιβωτό που θα τους διασώσει τα επόμενα χρόνια, όσο θα βρίσκονται εκτός εξουσίας.
Πρώτη στη λίστα των περιζήτητων θέσεων, για την οποία γίνεται σφαγή εδώ και καιρό, είναι αυτή του ευρωβουλευτή. Και είναι ερμηνεύσιμο, αφού έχει πάρα πολλά χρήματα (περισσότερα απ' όσα παίρνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ελλάδα), δεν απαιτούνται καν τυπικά προσόντα (πολλοί από τους σημερινούς ευρωβουλευτές δεν ξέρουν καμία ξένη γλώσσα) και η δουλειά είναι πολύ εύκολη και χωρίς ευθύνες.
Παλιά, όταν οι Ευρωεκλογές ήταν με λίστα, αρκούσε να έχεις βύσμα ή να είσαι ευνοούμενος του αρχηγού. Από τις προηγούμενες εκλογές, που ο Αντώνης Σαμαράς για να γλιτώσει το pressing τις έκανε με σταυρό, χρειάζεται αφενός να πάρεις το πράσινο φως από τον πρόεδρο του κόμματος για να μπεις στη λίστα, αφετέρου να είσαι γνωστός στο πανελλήνιο για να σταυροδοτηθείς.
Έχει αποδειχθεί, άλλωστε, ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι επιλέγουν με βασικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη, ο οποίος δεν είχε κανένα τυπικό ή ουσιαστικό προσόν για τη θέση αυτή, οι πολιτικές του θέσεις ήταν άγνωστες (μάλλον και ανύπαρκτες), ωστόσο το 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη ΝΔ.
Και όχι, δεν έκανε την έκπληξη, ήταν ένας αόρατος ευρωβουλευτής, χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση. Φυσικά, δεν ήταν η μόνη τέτοια περίπτωση, ήταν όμως η πιο κραυγαλέα.
Έτσι και τώρα. Όσοι είναι πανελλαδικά «αναγνωρίσιμοι» (ακόμα κι αν είναι παίκτες reality) ξέρουν ότι έχουν μεγάλες πιθανότητες εκλογής, αρκεί να «τρυπώσουν» στη λίστα. Υπάρχουν κι αυτοί που τοποθετούνται στα ευρωψηφοδέλτια απλώς για να γεμίσει η λίστα. Η μάχη όμως θα δοθεί μεταξύ των «αναγνωρίσιμων» και μόνο.
Ο τυχοδιωκτισμός, η συναλλαγή και η οικογενειοκρατία ωστόσο δεν λείπουν ούτε από τα ψηφοδέλτια των άλλων κομμάτων, απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ έντονο το παρασκήνιο και η αίσθηση του επείγοντος και της διάσωσης. Ειδικά γύρω από την Ευρωβουλή, που τη βλέπουν όλοι σαν την Κιβωτό του Νώε με λεφτά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι οι «μέρες της αφθονίας» μάλλον θα είναι παρελθόν σε λίγο. Γι' αυτό διαγκωνίζονται για τις θέσεις που εξασφαλίζουν την επόμενη 4ετία-5ετία.
Αυτές είναι οι 5-6 (στην καλύτερη περίπτωση) θέσεις στην Ευρωβουλή, μετά έρχονται οι βουλευτικές έδρες ‒για όσους διασωθούν και καταφέρουν να εκλεγούν στην επόμενη Βουλή‒, οι θέσεις των επικεφαλής των Ανεξάρτητων Αρχών, καθώς και μερικές περιζήτητες θέσεις στην Ε.Ε. και σε διεθνείς οργανισμούς.
Εύλογα, λοιπόν, στον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η εξουσία στο εξής θα συρρικνώνεται, ο μεγαλύτερος συνωστισμός γίνεται για τις θέσεις με τα πολλά χρήματα και την πολιτική εξασφάλιση.
Την Τρίτη, που το κυβερνών κόμμα ανακοίνωσε την «πρώτη δόση» των υποψηφιοτήτων για την Ευρωβουλή, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έκπληξη, αν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να μας εκπλήξει στην ελληνική πολιτική ζωή, αλλά δεν υπάρχει.
Όπως παρατήρησαν κάποιοι, δεν πάνε πολλές μέρες που η Ρένα Δούρου είπε για τη Φώφη Γεννηματά: «Ας σιωπήσει μια γυναίκα που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο λόγω του βαριού ονόματος του πατέρα της».
Αν αυτή είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τότε γιατί ανακοίνωσε ότι κατεβάζει ως υποψήφιους ευρωβουλευτές τον γιο του Πλουμπίδη, την κόρη του Λοΐζου και την κόρη του Τσάτσου (η οποία υπήρξε κόρη και σύζυγος ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ).
Οι συγκεκριμένοι δεν έχουν διακριθεί σε κανέναν τομέα της πολιτικής τόσα χρόνια, ούτε κάποιες προτάσεις έχουν κάνει και άσχετα από το αν οι ίδιοι αξιοποιούν ή όχι το βαρύ τους επίθετο, είναι βέβαιο ότι το κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό τους.
Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Κώστας Αρβανίτης, ήταν σχεδόν βέβαιο από καιρό ότι θα περνούσε στην πολιτική, καθώς είχε συμφωνήσει με τον Τσίπρα να είναι υποψήφιος, μόνο που στον ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι θα κατέβαινε στις εθνικές εκλογές, στην πρώην Β' Αθήνας (στον βόρειο τομέα), ενώ αυτός, όπως λένε πηγές της Κουμουνδούρου, προσπαθούσε να πάρει το ok από τον Τσίπρα για το ευρωψηφοδέλτιο.
Αν το εξασφάλιζε αυτό, όπως συνέβη, η εκλογή του, λόγω της αναγνωρισιμότητας στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνταν περίπου δεδομένη.
Αν, λοιπόν, η πολιτική δεν είχε πάψει προ πολλού να μας εντυπωσιάζει, μια άλλη έκπληξη θα ήταν και η υποψηφιότητα της κ. Φωτεινής Σκοπούλη, η οποία θα πλαισιώσει επίσης την ευρωλίστα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για την πρώην υφυπουργό Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά, προερχόμενη από τη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία μέχρι πρότινος διαβεβαίωνε ότι ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί νομικά σκάνδαλο στο ΚΕΕΛΠΝΟ.
Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενοχλείται πλέον από τίποτα και είναι διατεθειμένη να «ξεπλύνει» όποιον συντάσσεται μαζί της.
Ωστόσο, όσον αφορά τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, δεν ήταν μόνο αυτό. Η κ. Σκοπούλη είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο, καθώς είχε κατηγορηθεί ότι η πρώτη της ενέργεια ως υφυπουργού Υγείας με το που ανέλαβε αρμοδιότητες ήταν ένα «δωράκι» 1,2 εκατ. ευρώ σε πολυεθνική με απευθείας ανάθεση έργου.
Πρόκειται για το θέμα της απευθείας ανάθεσης της παραγγελίας αντιδραστηρίων για τον έλεγχο των μονάδων αίματος για τον ιό του Δυτικού Νείλου, αίτημα που ο πρόεδρος της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων και πρώην εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης είχε κρίνει τότε παράνομο.
Ο τυχοδιωκτισμός, η συναλλαγή και η οικογενειοκρατία ωστόσο δεν λείπουν ούτε από τα ψηφοδέλτια των άλλων κομμάτων, απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ έντονο το παρασκήνιο και η αίσθηση του επείγοντος και της διάσωσης. Ειδικά γύρω από την Ευρωβουλή, που τη βλέπουν όλοι σαν την Κιβωτό του Νώε με λεφτά.
Αλλά και στη ΝΔ έχουν π.χ. τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ο οποίος δεν έχει επιδείξει το παραμικρό ως ευρωβουλευτής, έχουν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, που ως επιλογή για την Ευρώπη δεν συνάδει καθόλου με το προφίλ του μεταρρυθμιστή που επιδιώκει για τον εαυτό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και αρκετές υποψηφιότητες ακόμα που σηκώνουν γερή κριτική.
Το ΚΙΝ.ΑΛ., επίσης, αν και με νέο όνομα πια και όχι ως ΠΑΣΟΚ κατεβάζει έναν ακόμα Παπανδρέου, που μπορεί να καταφέρει κι αυτός να εκλεγεί χάρη στο βαρύ όνομά του.
Το μόνο που δεν έχουμε δει ως τώρα, και ούτε πρόκειται, είναι έναν ουσιαστικό διάλογο για τα εθνικά και τα ευρωπαϊκά θέματα. Διαξιφισμούς όσο πλησιάζουν οι κάλπες θα έχουμε, αλλά μόνο με συνθήματα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
