Ευσεβείς πόθοι και πολιτική

Ευσεβείς πόθοι και πολιτική Facebook Twitter
Προφανώς, οι ευσεβείς πόθοι για τον αντίπαλο είναι μες στη ρουτίνα της πολιτικής. Όλοι «κατασκευάζουν» τον απέναντί τους με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας, το μίσος, οι φόβοι και οι αγάπες μας υπερβάλλουν και υποβάλλουν συγχρόνως.
3

Καθώς μπαίνουμε στον αστερισμό της ΔΕΘ και στην κορύφωση της hardcore πολιτικής αντιπαράθεσης, αναλογίζομαι τον ρόλο των ευσεβών πόθων. Για παράδειγμα, έχω πειστεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό αριστερών, τόσο από την ηγεσία όσο και από τη βάση, θέλει να υπάρξει στη χώρα μια πραγματική ακροδεξιά. Δεν εύχεται, βέβαια, μια φασιστική ακροδεξιά, αλλά όλος σχεδόν ο «αστικός χώρος» να γίνει ακροδεξιός και έτσι να ξεσκεπαστεί επιτέλους η κρυμμένη αλήθεια του.


Γιατί όμως; Ένας βασικός λόγος είναι η ανάγκη για εικονογράφηση του κακού. Οι θεωρητικές έννοιες και τα στρυφνά ιδεολογικά σχήματα δεν αρκούν για να δημιουργηθούν ισχυρά συναισθήματα, ούτε φυσικά για να βγουν από το σεντούκι μνήμες δεύτερης και τρίτης γενιάς.


Ο κόσμος «σκέφτεται» με εικόνες, με φωτογραφίες και μικρά κείμενα-λεζάντες. Έτσι, για την κυβέρνηση, αλλά, παραδόξως, και για όλους τους εξ αριστερών επικριτές της (πλην του ΚΚΕ που δεν παίζει σε αυτό το γήπεδο) είναι επιθυμητή η ύπαρξη μιας ενιαίας «αστικής παράταξης» ως ακροδεξιάς. Αυτό πασχίζουν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα της «Εφημερίδας των Συντακτών» και προς τα εκεί ψάχνουν πολλοί και διάφοροι στον χώρο του σχολιασμού και της αρθρογραφίας.

Ζούμε, λοιπόν, έναν παράδοξο αναδιπλασιασμό της ακροδεξιάς. Από τη μια υπάρχει αντικειμενικά και ορισμένες από τις θέσεις της έχουν βρει καινούργια ακροατήρια και σε άλλους χώρους. Την ίδια στιγμή όμως είναι προβολή μιας επιθυμίας και ένα τέχνασμα που έχει ξεκινήσει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι: το παιχνίδι που σπρώχνει στη μετακίνηση των ανθρώπων δεξιά μέσα από την παρανοϊκή φαντασίωση ότι όλοι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης ή όλοι οι μη αριστεροί είναι... ακροδεξιοί!


Ζούμε, λοιπόν, έναν παράδοξο αναδιπλασιασμό της ακροδεξιάς. Από τη μια υπάρχει αντικειμενικά και ορισμένες από τις θέσεις της έχουν βρει καινούργια ακροατήρια και σε άλλους χώρους. Την ίδια στιγμή όμως είναι προβολή μιας επιθυμίας και ένα τέχνασμα που έχει ξεκινήσει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι: το παιχνίδι που σπρώχνει στη μετακίνηση των ανθρώπων δεξιά μέσα από την παρανοϊκή φαντασίωση ότι όλοι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης ή όλοι οι μη αριστεροί είναι... ακροδεξιοί!

Ποτέ άλλοτε, λοιπόν, δεν είχε κολακευτεί τόσο ο χώρος της ακροδεξιάς: σαν να έπρεπε να υπάρξει μια αποφλοιωμένη αριστερά για να σαλπίσει την ώρα εφόδου της ακροδεξιάς! Η διαρκής και ανόητη αναφορά στην ακροδεξιά μοιάζει έτσι με κάλεσμα και προτροπή. Λειτουργεί ως παραίνεση και όχι ως αποτρεπτική κραυγή. Δεν είναι «πόλεμος με την ακροδεξιά» αλλά μια πρόχειρη εφαρμογή της θεωρίας του Καρλ Σμιτ για τον φίλο και τον εχθρό.

Μια ορισμένη αριστερά αναζητεί έτσι στον φασισμό το χαμένο είδωλο του ξεκάθαρου και ορατού εχθρού. Κάθε λίγο στρέφεται σε στιγμές του 1936 (λαϊκά μέτωπα) ή στη σημειολογία της δεκαετίας του '60 (παρακράτος κ.λπ.) για να δείξει δεινά του 2018.

Και, βέβαια, συμβαίνει και το αντίστροφο. Υπάρχει πολύς κόσμος στα δεξιά που έχει αρχίσει να βλέπει και τους πιο χλιαρούς Lib-left ως κρυπτο-ριζοσπάστες και πατριδοχαλαστές. Και από τα δεξιά εμφανίζεται πια μια λοιδορία για το Κέντρο, για τα διαδικαστικά και θεσμικά κρατήματα του αστικού φιλελευθερισμού, για τα δικαιώματα. Δεν μιλώ εδώ για σοβαρές κριτικές σε πλευρές του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού αλλά για χειρονομίες περιφρονητικής απόρριψης και σιχτιρισμού που εκφράζουν, πραγματικά, μια νέα σκλήρυνση.


Πού θα πάει αυτό το παιχνίδι; Προφανώς, οι ευσεβείς πόθοι για τον αντίπαλο είναι μες στη ρουτίνα της πολιτικής. Όλοι «κατασκευάζουν» τον απέναντί τους με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας, το μίσος, οι φόβοι και οι αγάπες μας υπερβάλλουν και υποβάλλουν συγχρόνως.


Ως έναν βαθμό όμως. Με κάποιο μέτρο. Γιατί σε ορισμένες ιδιαίτερες συγκυρίες το παιχνίδι της υπερβολής και της υποβολής δημιουργεί κινδύνους.

Τώρα, ας πούμε, που στη Γερμανία, στην Ιταλία, στη Σουηδία και στις πιο διαφορετικές χώρες ο δεξιός ριζοσπαστισμός έχει το ρεύμα με το μέρος του, είναι τεράστια βλακεία να φαντάζεται κανείς εδώ μια πανταχού παρούσα ακροδεξιά. Να ελπίζεις πως ένας Άδωνις ή ένας Βορίδης μπορεί να γεμίσουν το άδειο σου κιβώτιο με το παλιό-καλό νόημα. Και ενώ έχει αλλάξει η γραμματική της εξουσίας, να ψάχνει κανείς στη σκονισμένη αποθήκη τον Αχιλλέα Τζάρτζανο για να ξορκίσει τον νεοφιλελευθερισμό.

Στήλες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ελληνικές πιάτσες και ανεξαρτησία γνώμης

Δεύτερες Σκέψεις / Ελληνικές πιάτσες και ανεξαρτησία γνώμης

Το κακό με τις μικρές πιάτσες είναι ότι η κίνηση των ιδεών και η αντίκρουση απόψεων παίρνει έναν χαρακτήρα «προσωπικής επίθεσης». Οι άνθρωποι μπερδεύουν την κριτική που τους ασκείται με προσωπικούς λογαριασμούς ή ψυχολογικά απωθημένα
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Αυτή η παράνοια κάποτε υπήρχε εκατέρωθεν. Οι μεν αποκαλουσαν πολύ εύκολα "φασίστες" τους δε, οι δε "κομμουνιστες" τους μεν. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι δεξιοι χαλαρωσαν κάπως (αφού πλέον αυτή η στάση είχε χάσει κάθε νοημα), αλλά αυτή η υστερία δυστυχώς ποτέ δεν υποχώρησε σε ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς. Οι φωνασκιες των Συριζαιων για ακροδεξια είναι τόσο γελιες όσο κάτι Ρεπουμπλικανοι γερουσιαστες στις ΗΠΑ που αποκαλουσαν τον Ομπαμα κομμουνιστη. Πόσο μάλλον που αυτοί οι ίδιοι συνεργαζονται με το μοναδικό σημαντικό ακροδεξιο κόμμα στην Ελλάδα, τους ΑΝΕΛ (η ΧΑ δεν πιάνεται γιατί είναι απλά εγκληματική οργάνωση και θα έπρεπε να διαλυθεί). Ένα άκρο έχει νόημα ύπαρξης μόνο αν υπάρχει το άλλο άκρο για να το πολεμάει. Και αφού δεν υπάρχει πραγματική ακροδεξια στην ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πάντα για να την εφευρει!
"το παιχνίδι που σπρώχνει στη μετακίνηση των ανθρώπων δεξιά μέσα από την παρανοϊκή φαντασίωση ότι όλοι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης ή όλοι οι μη αριστεροί είναι... ακροδεξιοί!"Ακουγεται πολυ παιδικο σαν συλλογιστικη, αλλα μερα με την μερα αυτο μας αποδεικνουν οι κυβερνωντες, μαλιστα χωρις φοβο και ντροπη...