ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΣΕΙΣ έχετε βρει την απάντηση, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν όλοι αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στην πλατεία είναι η κυρίαρχη τάση ή απλώς μια μειονότητα που παίζει σημαντικό ρόλο αυτήν τη στιγμή, έχοντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω της. Αυτά τα «φώτα» είναι στην ουσία και οι ρυθμιστές του παιχνιδιού, και μόλις έφυγαν από την πλατεία και στράφηκαν στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ. Γιατί μπορεί να συγκινούν οι 100.000-200.000 που αγανακτούν, αλλά αν μιλάμε μόνο για αριθμούς, θα σας θυμίσω και τους 900.000 που είναι εν δυνάμει μέλη ή φίλοι του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Τόσοι, τουλάχιστον, ψήφισαν στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές του.
Οι εσωκομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ είναι παράδοξες. Από τη μια είναι ανοιχτές σε όλη την κοινωνία, με την εκλογή του αρχηγού από τη βάση, και από την άλλη ο αρχηγός στην ουσία λογοδοτεί στα διάφορα όργανα του κόμματος που δεν έχουν καμία σχέση με τη βάση. Δηλαδή, ο αρχηγός του αποφασίζει ελέω κοινωνίας, που είναι κάτι αόριστο, και ελέγχεται από τα «δικά του παιδιά», που είναι κάτι συγκεκριμένο: ο οπαδός του ΠΑΣΟΚ, που εξαρτά απ’ το κόμμα την προσωπική του επιβίωση. Και αυτό συμβαίνει και στη ΝΔ, μόνο που ακόμα δεν έχουν κάνει το περίφημο άνοιγμα στην κοινωνία. Και όλοι αυτοί δεν έχουν περιχαρακωθεί στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, αφού, τουλάχιστον στα ΜΜΕ, δεν είναι ένα και δύο οι κομματικοδίαιτοι που βρήκαν δουλειά χάρη στη σχέση τους με κάποιον υπουργό ή παράγοντα.
ΕΤΣΙ, ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ένας μηχανισμός που έχει αλυσοδεθεί και ελέγχει το κόμμα και κατ’ επέκταση το κράτος, τον συνδικαλισμό και άλλα συμπαθή μορφώματα, από το 1981 κι έπειτα. Ένας μηχανισμός που έχει στοιχίσει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος, με τις διάφορες προσλήψεις, συμβάσεις, μίζες, και κάποια εκατομμύρια ευρώ στο ίδιο το κόμμα (το ΠΑΣΟΚ χρωστάει περίπου 1 δισ. ευρώ στις τράπεζες και άλλα τόσα η ΝΔ). Δεν είναι τυχαίο ότι τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να τσιμπήσουν ψήφους από τον ευμετάβλητο μεσαίο χώρο, διατυμπανίζουν ότι θ’ αλλάξουν το κόμμα και όχι το κράτος.
Γιατί, αν δεν αλλάξει ο ρόλος και ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει το κράτος. Και δεν είναι τυχαίο, επίσης, πως ο ίδιος μεσαίος χώρος περίμενε μ’ έναν σχετικό ενθουσιασμό την κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να δει κάτι καινούργιο κι ένα εκτός κομματικών πλαισίων κυβερνητικό σχήμα. Αντ’ αυτού, βέβαια, είδε το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη παράταξη. Γιατί, απ’ ό,τι φάνηκε, το δίλημμα δεν ήταν «Παπανδρέου ή χρεοκοπία», αλλά «Πάρις Κουκουλόπουλος ή επιστροφή στη δραχμή». Το περίεργο του θέματος ήταν πως το συγκεκριμένο δίλημμα δεν τρομοκράτησε μόνο τη χώρα μας αλλά ολόκληρο τον κόσμο, που αμέσως έτρεξε να σταθεί στο πλευρό του ΓΑΠ.
ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ. Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν κολλήσει στην κοινωνία, αλλά στον τρόπο που οργανωθήκαμε πολιτικά τα τελευταία χρόνια. Τα κόμματα, όπως λειτουργούν σήμερα, έχουν διώξει την κοινωνία από δίπλα τους κι επιβιώνουν με τον πυρήνα τους, που καλώς ή κακώς συνεχίζουν να ταΐζουν ακόμα. Είναι δυνατόν σε δημοσκοπήσεις να εμφανίζεται ότι το 90% και πάνω των Ελλήνων είναι υπέρ των αποκρατικοποιήσεων και ο πασόκος Φωτόπουλος να μας κλείνει το φως; Είναι δημόσιο αγαθό το ρεύμα μόνο όταν απειλείται η θέση του αρχισυνδικαλιστή και δεν είναι όταν κάνουν μεταξύ τους ο ένας στον άλλον δώρα με τα λεφτά των κρατικών επιχορηγήσεων; Είναι δυνατόν Έλληνες βουλευτές να τζογάρουν με τη χρεοκοπία της χώρας τους για ν’ αναβαθμιστούν στο κυβερνητικό σχήμα;
Και, βέβαια, και στις δύο περιπτώσεις διαπιστώνεται έλλειψη της αίσθησης κινδύνου. Φυσικά, η κομματική ταυτότητα να μην κινδυνέψει, και όλα τ’ άλλα λύνονται.
σχόλια