Όσοιέχουμε φίλους και συγγενείς στο εξωτερικόγυρεύουμε εκφράσεις για να κρύψουμε τηστενοχώρια μας και λόγια ν' απαντήσουμεστην καθιερωμένη ερώτηση «τι γίνεται,ρε παιδί μου, στην Ελλάδα;». Υπάρχουν,βεβαίως, τoΊντερνετ και τα δορυφορικά κανάλια,όμως οι δικοί μας άνθρωποι σαν να μηναρκούνται σ' αυτά. Θέλουν νέα καιεκτιμήσεις από πρώτο χέρι, λές και εμείςείμαστε «μέσα στα πράγματα» και ξέρουμετι μας γίνεται. Το «τι γίνεται, ρε παιδίμου, στην Ελλάδα;», με τον τρόπο πουδιατυπώνεται δίνει από μόνο του τηναπάντηση: «Χειρότερα δεν γίνεται».(Ασχέτως εάν, κάθε φορά, ανακαλύπτουμεπως ... γίνεται!)
Μέχριτώρα, το «μανατζάριζες» κάπως το πράγμα.Τα μπάλωνες από δώ, τα μπάλωνες κι απόκει, προέβαλλες και τα θετικά της χώραςμας, επεσήμανες τα αρνητικά των άλλων...,βολευόταν κάπως η κατάσταση. Αλλωστε,δεν είναι εύκολο ούτε και ευχάριστο ναμη βρίσκεις ούτε μία καλή κουβέντα ναπεις για το σπίτι σου. Ιδίως τουςτελευταίους 6 μήνες, από τα «Δεκεμβριανά»και μετά, που η Ελλάδα μοιάζει με καράβιακυβέρνητο που χτυπιέται σε φορτούναπρωτοφανή. Το κακό είναι ότι δεν φαίνεταιπουθενά και καμία αξιόπιστη εναλλακτικήλύση. Οι πιο απογοητευμένοι το λένεαπροκάλυπτα: «Θα φύγει ο άχρηστος καιθα ‘ρθει ο ανίκανος». Λέγεται μεταξύαστείου και σοβαρού. Αλλά η απόστασηαυτή, στην Ελλάδα την τωρινή, είναι πολύπολύ μικρή. Απειροελάχιστη.
Έναςλαός από τη φύση του αισιόδοξος δεν έχεισήμερα πού να κοιτάξει για να ιδεί έστωλίγο φως. Η πολιτική, διά των εδώ εκπροσώπωντης, έχει πιάσει πάτο. Και εάν κάποιοιαπό αυτούς επιμένουν στα τηλεοπτικάτους λογίδρια να μην τους ισοπεδώνουμεόλους, αυτοί οι κάποιοι είναι συνήθωςαπό εκείνους που, είτε οί ίδιοι είτε τοκόμμα τους, έχουν πολύ βεβαρυμένοπαρελθόν. Απλώς, δηλαδή, μας ζητούν ναξεχάσουμε... Στη βαριά οικονομική κρίσηπου ζούμε δοκιμάζεται όμως και η ωριμότητατου ίδιου του λαού, όχι με καλά, μέχριστιγμής, αποτελέσματα. Για παράδειγμα,τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέαχιλιάδες άνθρωποι βιώνουν κιόλας τιςεπιπτώσεις ή και το φόβο της ανεργίας,οι συνάδελφοί (;) τους στο δημόσιο τομέακατεβαίνουν στους δρόμους διεκδικώνταςαύξηση αποδοχών. Στην Ελλάδα των «δύοκόσμων», κανένας δεν θα κατέβει στουδρόμους εάν μία ιδιωτική εταιρεία διώξειδέκα υπαλλήλους και κοσμοσυρροή θαγίνει εάν διωχθεί (που σπάνια διώχνεται)ένας έστω δημόσιος υπάλληλος.
Αυτήνκαι άλλες πολλές κοινωνικές διακρίσειςσυντηρούν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνησεις,ποντάροντας βεβαίως στις σίγουρεςψήφους των... δεδηλωμένων του δημόσιουτομέα. Που είναι, οπωσδήποτε, πολύπερισσότεροι από τους... αδήλωτους τουιδιωτικού. Η Ελλάδα που ντρεπόμαστε νααναφέρουμε στους φίλους και συγγενείςμας στο εξωτερικό είναι αυτή που έχειπαραδοθεί στην αναρχία και στηνατιμωρησία, αυτή που πληρώνει καθημερινά«χοντρά πρόστιμα» για τις ανοικτές,ακόμα, χωματερές της, και που οι κατάδικοίτης δραπετεύουν για πλάκα.
σχόλια