Έγραψεςστο περασμένο editorial: «Άπαξ και τοπάρει απόφαση ο άνθρωπος ότι είναιεσωτερικά νεκρός, γίνεται πολύ ψύχραιμοςσε όλα».
• Ξέρωπώς είναι. Το ψυχρό κενό διάστημα.Κολυμπάω αργά σε αυτό σαν αστροναύτης.Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα.Αυτή η χώρα, αυτή η πόλη με έχουν τελειώσει.Για να αγανακτήσω με κάτι, πρέπει ναγυρίσω πίσω, στην προηγούμενή μου ζωή,όπου είχα κριτήρια, απαιτήσεις, προσδοκίες.Αν κρίνω ως νεκρός, όλα τα τερατώδηγίνονται φυσικά.
• Ωστόσο,το να είσαι νεκρός, παραιτημένος είναιελευθερία. Διαβάζεις, ακούς μουσική,γράφεις κανένα κείμενο στη LifO,επειδή είναι καλή η παρέα. Καμία σχέσημε το συγγραφέα που κυκλοφορούσε απανωτάβιβλία περιμένοντας αναγνώριση καιεπιβεβαίωση. Αυτά τα έχω εγκαταλείψειστο χρόνο. «Ζω για τότε που δεν θαυπάρχω», όπως έγραψε ο Ελύτης. Καιτώρα που υπάρχω, δεν ζω.
• Κι όλαείναι τόσο μακρινά, σαν να γύρισες τοτηλεσκόπιο ανάποδα.
• Γράφεις:«Είμαι 50 χρονών, αλλά δεν ξέρω να ζω».Και ποιος ξέρει; Μόνον οι ηλίθιοινομίζουν πως έμαθαν. Όσο δεν ξέρεις ναζεις, παραμένεις πραγματικά ζωντανός.Αυτοί που «ξέρουν», περιχαρακώνονταικαι μορφάζουν μέσα στη φορμόλη.
• Η άλλημορφή του κενού, πουο Πύρρων ο Σκεπτικός, συνοδός τουΜεγαλέξανδρου, μας έφερε από την Ανατολή.Όχι ευτυχία - αλυπία. Η έλλειψη πόνουκαι λύπης ως στόχος. Αρνητικός; Ίσως,αλλά τόσο πιο ρεαλιστικός. Δεν μπορείςνα εκβιάσεις την ευδαιμονία, μπορείςόμως να αποφύγεις τις περιττές ταραχές.«Ου ταράσσει ημάς τα πράγματα, αλλάτα περί των πραγμάτων δόγματα».
• Ηαταραξία των Σκεπτικών,των Στωικών, και των Επικούρειων. Δενείναι βέβαια συνταγή για νέους. Όμωςκαλό είναι να προπονούνται από τώρα -γιατί η ζωή διαρκεί μερικές φορέςπερισσότερο από μας.
• Κλείνειςτο κείμενό σου λέγοντας το καίριο: «Μεορίζει έναςπαλιός τεράστιος φόβος». Α, ναι. Πίσωαπό το κενό, είναι Αυτός. Το Δέος. Πουμας κάνει να ζούμε. Και όχι μόνο. Ακόμακαι οι νεκροί φοβούνται.
σχόλια