Χρειάστηκε, για κάποιααγορά να πάω στον τόπο που πρωτογνώρισαως Μενίδι και τώρα λέγεται Αχαρναί. Τοπροϊόν που ήθελα βρισκόταν μόνο στοεκεί υποκατάστημα της αλυσίδας. Μια καικάθε μέρα ανεβαίνω προς τα βόρεια,σκέφθηκα ότι με μία παράκαμψη θα γλύτωναχρόνο και κόπο.
Να σας προκαταλάβω. Δενβρήκα το κατάστημα - ούτε το προϊόν. Δενγλίτωσα χρόνο και κόπο. Έχασα δυόμισηώρες και κουράστηκα όχι μόνο από τοσημειωτόν οδήγημα αλλά και από το άγχοςπου μας προκαλεί η εμπειρία του χάους.
Είχα χρόνια να πάω στοΜενίδι (συγγνώμη, αλλά έτσι το ξέρω).Είχα δει τα πρώτα σημάδια της μεταμόρφωσήςτου από χωριό σε πόλη, αλλά αυτό πουσυνάντησα δεν το περίμενα. Ήταν τοδομημένο αχανές χάος.
Διαρκές μποτιλιάρισμασε όλους τους δρόμους (και να έβρισκατο μαγαζί δεν υπήρχε ίχνος πιθανότηταςνα παρκάρω ούτε καν να σταθώ) και παντελήςέλλειψη σηματοδότησης. Τα ελάχιστασήματα που υπήρχαν ήταν πανάρχαια καιξεπερασμένα - μερικά μάλιστα εντελώςπαραπλανητικά. Ρωτούσες τους ντόπιουςκαι σου έδιναν εντελώς αντίθετες οδηγίες(συχνά και μεταξύ τους). Εφιάλτης.
Αφού πέρασα μιάμισηώρα εγκλωβισμένος, διαγράφοντας κύκλουςκαι βλέποντας ξανά και πάλι τα ίδιασημάδια, αποφάσισα να φύγω.
Αμ δε! Αυτό ήταν το πιοδύσκολο από όλα. Αφελώς έκανα την πιοαπλή ερώτηση: «Πώς βγαίνω στηνΕθνική;».
Η μόνη κατεύθυνση πουδεν μου έδειξαν ήταν η κάθετη. Πάλιάρχισα να γυρίζω άναρχα. Πότε έβλεπαπως πήγαινα προς Άγιους Ανάργυρους,Κόκκινο Μύλο, Πάρνηθα, Θρακομακεδόνες,Τατόι, Νέα Φιλαδέλφεια...
Τελικά, ξαναπερνώνταςγια τρίτη φορά από τη μόνη αξιοπρεπήπινακίδα που είχα συναντήσει: «ΠροςΑττική Οδό», αποφάσισα να τηνακολουθήσω. Βέβαια δεν πήγαινα ούτεδυτικά ούτε ανατολικά όπως η Αττική -βόρεια ήθελα να πάω. Αλλά ήταν το μόνοαναγνωρίσιμο σημείο.
Μπήκα στην Αττική Οδόκαι πλήρωσα διόδια μόνο για 300 μέτρα -να βγω στην επόμενη έξοδο προς Λαμία,στην πολυπόθητη εθνική οδό, που είχεαρχίσει να μου φαίνεται σαν όνειρο...
σχόλια