ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ τα μακαρόνια δεν έχουν πάνω στη συσκευασία Ινδιάνους. Δεν με νοιάζει αν γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ έχει θηλυπρεπή μπαμπά στη διαφήμιση, περνώντας έτσι την ολόσωστη ιδέα ότι ο μπαμπάς μπορεί με την κορούλα του να είναι τρυφερός. Δεν με νοιάζει αν η Amazon τουιτάρει υποστήριξη στο κίνημα BlackLivesMatter.
Λάθος. Όχι ότι δεν με νοιάζει. Δεν μου αρκεί. Δεν μου φτάνει οι αλλαγές να γίνονται στο ακίνδυνο πεδίο των επικοινωνιακών πρακτικών εταιρειών (PR) ή ως κομμάτι επιτυχούς διαφημιστικής καμπάνιας που πιάνει το πνεύμα των καιρών και προσαρμόζεται. Η ιδεολογική μάχη, η δημοκρατική διαφωνία και συζήτηση μπορούν να πάνε πολύ πιο βαθιά απ' τα ρύζια και τα μακαρόνια και την ανέξοδη, φθηνή, ιντερνετική συμπόνια των τεχνολογικών εταιρειών προς τους μαύρους.
Η εστίαση της προσοχής στη συσκευασία περιορίζει την πολιτική στην πραγμάτευση του επιφανειακού. Δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, λέει αυτή η προσέγγιση. Δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο αλλιώς και να δουλέψουμε για να τον χτίσουμε. Όχι. Το πλαίσιο συζήτησης είναι αυτό που είναι και εντός αυτού αλλάζουμε όσα μπορούμε, δηλαδή τις διαφημίσεις, τις συσκευασίες και τα τουιταρίσματά μας.
Συγγνώμη που δεν θέλω να αποδεχτώ το ότι ο δημοκρατικός διάλογος σε μια εποχή που τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού σε Ευρώπη και Αμερική ξέρει γράμματα πρέπει να περιοριστεί στο τι συσκευασίες θα έχουμε και πώς οι εταιρείες θα κάνουν καλό PR και branding στο Ίντερνετ.
Καλά κάνουν και τουιτάρουν εταιρείες υπέρ των μαύρων. Καλά κάνουν και βγάζουν τους Ινδιάνους απ' τις κονσέρβες. Καλά κάνουν και διαφημίζουν τρυφερότητα. Αυτό που λέω είναι ότι δεν αρκεί. Σ' έναν κόσμο όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί εξαθλιώνονται και δεν περιλαμβάνονται πουθενά, δεν θέλω η Αmazon να τουιτάρει πόσο γουστάρει τους μαύρους, θέλω απλώς να φορολογηθεί!
Πίσω απ' τη συζήτηση αυτήν κρύβεται μια ιδέα που δεν μου πάει. Λίγο πολύ, λέει: καταναλωτές είμαστε, όχι πολίτες. Αντί για δημοκρατία έχουμε αγορά, αντί για διάλογο έχουμε επιλογή να αγοράσουμε τέτοιο ρύζι και όχι το άλλο. Αν είναι ν' αλλάξουμε κάτι, θα το αλλάξουμε μέσα απ' τις καταναλωτικές μας επιλογές (αυτά που επιλέγουμε να αγοράσουμε) και όχι μέσα από τη συμμετοχή μας στη δημοκρατία (διάλογος, κινήματα, ψήφος, συμμετοχή σε πολιτικά κόμματα).
Καλά κάνουν και τουιτάρουν εταιρείες υπέρ των μαύρων. Καλά κάνουν και βγάζουν τους Ινδιάνους απ' τις κονσέρβες. Καλά κάνουν και διαφημίζουν τρυφερότητα. Ένα διαφημιστικό μήνυμα, μια διαφημιστική καμπάνια, διαμορφώνουν μαζικά συνειδήσεις, δημιουργούν αποδοχή. Αυτό που λέω είναι ότι δεν αρκεί. Η κουβέντα δεν πρέπει να εξαντλείται εκεί, ειδικά απ' την πλευρά της νεολαίας.
Ζούμε σ' έναν κόσμο εντελώς άνισης πρόσβασης στον πλούτο. Αντιμέτωποι με την κλιματική αλλαγή και τον οικονομικό αποκλεισμό. Σε μια χώρα όπου κουμάντο κάνουν συγκεκριμένες οικογένειες, δημογέροντες και ελάχιστοι νέοι άνθρωποι.
Η οικονομική ζωή είναι τερατωδώς άδικη, με στρεβλώσεις, αγορές που δεν λειτουργούν και τσακισμένους μικροεπιχειρηματίες. Η νεολαία πολιτικοποιεί τη σκέψη της μέσα από προκάτ ιδεοληπτικές ομάδες όπου συνήθως κάποιος «σοφός» έχει τον πρώτο λόγο. Της επιτρέπουν, συνήθως, να συμμετάσχει στη δημοκρατία μας μόνο αφού έχει στεγνώσει από κάθε φαντασία, για να αφισοκολλήσει, να παπαγαλίσει και να χειροκροτήσει.
Όταν κολλάμε κι εμείς ως νέοι, με τη σειρά μας, στα hipsterpolitics πετυχαίνουμε να μας βλέπουν σαν ασόβαρα άτομα που εύκολα αποπροσανατολίζονται. Κάπως σαν ανθρώπους που αν τους δείξεις ένα ξύλινο καλαμάκι, μια σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και ένα vegan hashtag, είναι έτοιμοι να ξεχάσουν ότι παίρνουν μισθούς πείνας και ότι η δουλειά είναι σκότωμα.
Σ' έναν κόσμο όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί εξαθλιώνονται και δεν περιλαμβάνονται πουθενά, δεν θέλω η Αmazon να τουιτάρει πόσο γουστάρει τους μαύρους, θέλω απλώς να φορολογηθεί! Για τους συνανθρώπους μας που φεύγουν απ' το σπίτι-τρώγλη για να πάνε σε μια δεκάωρη δουλειά με μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν τσουλάνε, μάλλον δεν αρκεί η γλώσσα στο εταιρικό mail να είναι «συμπεριληπτική» και ευγενική.
Είναι σαν να έχουμε αποδεχτεί ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, απλώς αναπροσαρμόζεται ακίνδυνα και συμβολικά. Κι όμως, δεν είμαι έτοιμη να συμφωνήσω ότι τα μεγάλα ζητήματα θα μας απασχολούν ως σλόγκαν ή εταιρικό λεκτικό στο εταιρικό mail. Ούτε ότι ο κόσμος που μας κληροδοτήθηκε είναι ιερός κι έτσι πρέπει να τον δώσουμε στις επόμενες γενιές, απείραχτο, με αλλαγμένο μόνον περιτύλιγμα. Δεν μου αρκούν ένα βιοδιασπώμενο, οικολογικό, trans-gay friendly περιτύλιγμα του κόσμου και δέκα hashtags για ιερούς σκοπούς, αν το περιεχόμενο πάσχει.
Η μανατζερίστικη, χιπστεροειδής προσέγγιση στην πολιτική, η έλλειψη βάθους, με κάνουν καχύποπτη. Αν ο τρόπος που συζητάμε για τα σημαντικά πράγματα γίνει μια μάχη για συσκευασίες, τουιταρίσματα και εταιρικό PR, τότε ο δημοκρατικός διάλογος θα έχει το βάθος των συζητήσεων που πιάνει κανείς στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια