Σε ένα απροσδόκητο βιβλίο (Ρίτσαρντ Φορντ: Η χώρα, όπως είναι, μτφρ. Σπύρος Τσούγκος, εκδόσεις Πατάκη, που θα το σχολιάσουμε προσεχώς), το κεντρικό πρόσωπο, αντιήρωας και αφηγητής εν ταυτώ, ονόματι Φράνκ Μπάσκομπ, ασκεί το δύσκολο επάγγελμα του μεσίτη ακινήτων στην ακτή του Νιού Τζέρσεϊ, δραστηριότητα που του επιτρέπει να κάνει διαρκώς γνωριμίες, να ασκείται στην ανθρωπογνωσία και στην ψυχική αντοχή, καθότι ποτέ δεν ξέρει ποιον θα βρει μπροστά του και τι θα του ξημερώσει στα καλά καθούμενα. Αξίζει να πούμε ότι ο Μπάσκομπ έχει προσβληθεί από καρκίνο, ο προστάτης του βομβαρδίζεται στην κλινική του Μέιο με σφαιρίδια τιτανίου που περιέχουν κόκκους ραδιενεργού ιωδίου, οπότε η πιεστική συχνουρία είναι το πάγιο σύνδρομό του.
Ας δούμε τις σκέψεις που κάνει πριν επισκεφθεί τους υποψήφιους πελάτες του.
«Ο μέσος Αμερικανός έχει 9,5 φίλους. Οι Ρεπουμπλικάνοι συνήθως έχουν περισσότερους φίλους από τους Δημοκρατικούς. Πιστευτό, δεδομένου ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είναι γενετικά πρόθυμοι να εμπιστευτούν την επιφανειακή φύση οιουδήποτε πράγματος, συνθήκη όπου ανθούν οι περισσότερες φιλίες, ενώ οι Δημοκρατικοί βουλιάζουν ατέρμονα στο νόημα κάθε διαολεμένου πράγματος κι έτσι υποφέρουν από αμφιβολίες, μετανιώνουν για τις πράξεις τους, θυμώνουν, πικραίνονται, γίνονται επίμονοι, συνθήκη όπου οι φιλίες φθίνουν».
Σύμφωνα με την Κοινωνική Υπηρεσία της κομητείας, ο χορηγός που επισκέπτεται τον πελάτη θα πρέπει να μην είναι παιδόφιλος, φετιχιστής, ηδονοβλεψίας ή προσφάτως διαζευγμένος, ούτε κάποιος εξίσου μοναχικός με τον καλούντα. Εκτός από τον όρο ότι ο χορηγός μόνο άπαξ μπορούσε να επισκεφθεί ένα πρόσωπο, διενεργούνταν και ειδική εξέταση από πτυχιούχους ψυχολογίας που αποκάλυπταν ύπουλες πλευρές του χορηγού: αυνανισμός, λατρεία σαδομαχιστικών πρακτικών, ποιητές που εξέδιδαν μόνοι τα έργα τους κ.λπ.
«Αποδεικνύεται πως το πιο δυσεύρετο πράγμα στον σύγχρονο κόσμο είναι οι λογικές, γενικές, αμερόληπτες συμβουλές - όπως αυτή, ας πούμε, που σου υποδεικνύει να μην ανέβεις στην περιστρεφόμενη πλατφόρμα με τα αμαξάκια στο πανηγύρι της κομητείας ή πάντα να ελέγχεις αν η ρεζέρβα σου είναι φουσκωμένη προτού ξεκινήσεις με το ανοιχτό σου αμάξι, μοντέλο '55, για μακρινό ταξίδι». Άλλες εξειδικευμένες προειδοποιήσεις: «Την επόμενη φορά που αυτός ο μαλάκας σου κλείσει την είσοδο στο πάρκινγκ, θα τον κυνηγήσω με το σκεπάρνι», «θα έβρισκα το κλειδί της τουαλέτας, αλλά είναι η ώρα που κάνω διάλειμμα».
Μπάσκομπ: «Το φέρσιμό μου δεν είναι ποτέ βλοσυρό, τελετουργικό ή γραφειοκρατικό, μα ούτε και ιδιαίτερα χαρούμενο. Αποφεύγω τα θρησκευτικά και σεξουαλικά θέματα, την πολιτική, τα οικονομικά σχόλια και ειδικώς ζητήματα σχέσεων. Οι χορηγικές μου επισκέψεις μοιάζουν με τη φιλική επίσκεψη του μειλίχιου ασφαλιστή που τον αγγαρεύεις να σε βοηθήσει στο προβληματικό σύστημα αυτόματου ποτίσματος. Πάντως, αν μου ανακοινώσεις ότι το '51 μαχαίρωσες τη θεία Καρλόττα (...) ή αποδέχτηκες την πατρότητα ενός μωρού από τις Μπαχάμες που χρειάζεται μεταμόσχευση νεφρού για την οποία μόνο εσύ είσαι συμβατός, να είσαι σίγουρος πως θα πάω κατευθείαν στις Αρχές».
Η πελατειακή πανίδα διαθέτει κάθε καρυδιάς καρύδι: ηλικιωμένους, έγκλειστους κατ' οίκον ή φαρμακόγλωσσους τρελάρες που πρόγκηξαν τους φίλους τους και τώρα έχουν ανάγκη νέο ακροατήριο, καρκινοπαθείς που σιχάθηκαν τους οικείους τους, αλλά και συνηθισμένους ανθρώπους «που θέλουν να πας στο γκαράζ τους για να δεις αν ο ανεψιός τους έκλεψε το χειροποίητο τραπέζι από ξύλο κερασιάς που είχε κατασκευάσει ο παππούς - πράγμα που είδαν στον ύπνο τους». Επίσης υπάρχουν και οι εύποροι, ευέξαπτοι μεσήλικες που ζητούν κάτι κοινό και εύκολο: να σου πουν ένα ανέκδοτο που θεωρούν πολύ αστείο, μα δεν προλαβαίνουν να το πουν στους γνωστούς τους επειδή είναι πολύ απασχολημένοι.
«Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις καινούργιους φίλους - το οποίο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο. Απλώς το παρελθόν παθαίνει συμφόρηση από τα πολλά βιώματα, που άμα βρίσκεσαι στο τρίτο τέταρτο της ζωής σου έχει φτάσει ήδη τόσο μακριά, ώστε η απόκτηση ενός φίλου όπως έκανες στα είκοσι πέντε απαιτεί τέτοιο διανοητικό κατακερματισμό και τόσο βαρετό αγώνα δρόμου για να καλύψεις μια ολόκληρη ζωή, που δεν αξίζει τον κόπο. Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν πολύ βαθιά χωμένοι στις περιπλοκές της ζωής, κι αυτό ίσως αποτελεί το βασικό τους πρόβλημα. Η φωνή πνίγεται από την τόση ανεπεξέργαστη εμπειρία, κι έτσι ούτε διακρίνεται ούτε ακούγεται. Λένε, λένε, λένε: μου θυμίζει τις οικογενειακές μου εκδρομές στην Πενσακόλα το '55· μου θυμίζει τα μόνιμα παράπονα της πρώτης μου γυναίκας· μου θυμίζει τότε που ο γιος μου έφαγε στο μάτι μια μπάλα του μπέιζμπολ· μου θυμίζει ένα σκυλί που είχαμε και το πάτησε αυτοκίνητο μπρος από το σπίτι...».
Μόνο σβήνοντας το παρελθόν αποφεύγεις το λέγε λέγε· έτσι, βασική αιχμή της ζωής σου είναι η εξής: οτιδήποτε κάνεις, λες, σκέφτεσαι το σχεδιάζεις ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Όταν έχεις καρκίνο, σημειώνει ο Μπάσκομπ, δεν σου μένουν πολλά περιθώρια, οπότε ενδιαφέρεσαι περισσότερο και όχι λιγότερο για τη ζωή - την οποιαδήποτε ζωή.
σχόλια