ΤΟ DEBTOCRACY πέτυχε κάτι μοναδικό. Έκανε πολλούς να αναρωτηθούν και να ψάξουν ποια είναι η δική τους θέση απέναντι στο χρέος της χώρας. Αν διαφωνείς ή συμφωνείς με την ιδεολογική θέση και λύση που προτείνουν οι Χατζηστεφάνου, Κιτίδη και Βατικιώτης, πρέπει να έχεις τα επιχειρήματά σου. Η λύση στο οικονομικό ζήτημα της χώρας είναι πολιτικό διακύβευμα αυτήν τη στιγμή, κι εκεί οφείλουμε να επικεντρώσουμε: ν’ ανοίξουμε τ’ αυτιά μας ώστε να ακούμε σωστά και να διαλέξουμε μια διαδικασία επίλυσης. Γιατί η θεωρία που υποστηρίζει πως οι άλλοι φταίνε, και μέσα στους άλλους είναι πολιτικοί, επιχειρηματίες, Ε.Ε., ΗΠΑ, ΔΝΤ, Goldman Sachs, απαντά σε ένα μέρος του προβλήματος, και δεν είναι η λύση. Αν βρεθούν όλοι οι πολιτικοί, για παράδειγμα, πίσω από τα κάγκελα, πόσα λεφτά, αλήθεια, θα εξοικονομήσουμε από το χρέος; Αυτοί που τα «έφαγαν» πρέπει να τιμωρηθούν, οι «νομοθέτες» οφείλουν να μας προστατέψουν από παρόμοιες μελλοντικές περιπτώσεις, αλλά κι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ για το Debtocracy εστιάστηκαν στα εξής: α) δεν υπήρξε αντίλογος, οπότε δεν είναι και τόσο αντικειμενικό, β) δεν παρουσιάστηκε καθόλου η ελληνική συμμετοχή στη διόγκωση του ελλείμματος, γ) δαιμονοποίησε Ε.Ε και ΔΝΤ και δ) πρότεινε ως λύση τη στάση πληρωμών, με τη δικαιολογία ότι το χρέος είναι απεχθές, δηλαδή ανήθικο σε ένα μεγάλο ποσοστό του. Ποιο είναι αυτό; Θα το κρίνει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (www.elegr.gr), εάν και όταν αυτή συσταθεί. Δεν διαφωνώ με τους παραπάνω προβληματισμούς. Άλλωστε και οι ίδιοι οι δημιουργοί έσπευσαν να απαντήσουν στο thepressproject (thepressproject.gr/theme.php?id=4105), προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν από την αφήγηση. Το Debtocracy, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, εξελίσσεται ακόμα και μετά την πρώτη μέρα της προβολής του. Έτσι κι αλλιώς, η διαδικτυακή του φόρμα και ο τρόπος παραγωγής του δεν αμφισβητήθηκαν σχεδόν από κανέναν, αλλά εκθειάστηκαν ιδιαίτερα. Εκεί ήταν και η μεγάλη επιτυχία του.
Η ΣΤAΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ που μας θέλει μέσα ή έξω από την Ε.Ε. είναι μια άποψη. Ανεδαφική για πολλούς, ρομαντική για άλλους, επαναστατική για τρίτους. Το μπλογκ του Techie Chan (http://techiechan.com/?p=273) εξηγεί γιατί μια τέτοια κίνηση θα είναι καταστροφική: χρεοκοπία του κράτους σημαίνει αυτόματη χρεοκοπία των τραπεζών και μη δανεισμός σημαίνει αυτόματα έλλειψη ρευστότητας και άρα συναλλάγματος. Όλα αυτά, βέβαια, σε περίπτωση που μας θέσουν εκτός ευρωζώνης, γιατί η αλήθεια είναι πως πριν από μας δεν υπήρχε παρόμοια περίπτωση. Και γι’ αυτόν το λόγο η Ευρώπη οφείλει να σταματήσει αυτό τον κατήφορο με δύο τρόπους: είτε διώχνοντας τους «απατεώνες» είτε σώζοντάς τους.
ΜΠΟΡΕΙ Η ΘΕΩΡΙΑ του απεχθούς χρέους να είναι αφελής, αλλά, αν διαβάσετε το άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην «Καθημερινή της Κυριακής», θα διαπιστώσετε ότι με την παρούσα πολιτική και μ’ έναν ρυθμό ανάπτυξης που είναι αδύνατο να πιάσουμε (δεν τα καταφέραμε ούτε τα «χρυσά» του χρόνια) θα ξεπληρώσουμε το 60% του χρέους σε 20 χρόνια. Χωρίς να υπολογίσουμε άλλα, επιπρόσθετα δάνεια. Οπότε όλοι εμείς, που είμαστε στο άνθος της ηλικίας μας, θα δουλεύουμε για τα επόμενα τριάντα χρόνια (όλη μας τη ζωή) για να αποπληρώνουμε ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε, για να βγαίνουν οι μισθοί στο Δημόσιο και να παίρνουν τα γεροντάκια στην ώρα τους τη σύνταξη. Αν ήταν να ζήσω μέχρι τα εκατόν πενήντα, δεν θα είχα πρόβλημα. Αλλά ποιος μου το εγγυάται;
ΤΟ « ΚΟΥΡΕΜΑ» και η παραμονή μας στην ευρωζώνη είναι η οικονομική και η πολιτική λύση του αύριο. Καλώς ή κακώς, η ΟΝΕ είχε ένα δομικό λάθος. Έδωσε ένα κοινό νόμισμα σε διαφορετικής παραγωγικότητας χώρες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη χωρίς κανέναν κεντρικό έλεγχο. Η Γερμανία ήθελε να πουλήσει αμάξια και οι άλλοι ήθελαν λεφτά για να τα αγοράσουν. Όλοι μέχρι κάποιο σημείο κέρδιζαν από αυτό. Αλλά ήταν ένα όνειρο που έσβησε. Και κάποιος πρέπει να την πληρώσει. Οι Έλληνες ήταν «τεμπέληδες», οι Ιρλανδοί «ρισκαδόροι», οι Πορτογάλοι και οι χώρες που ακολουθούν ποιο γενετικό πρόβλημα έχουν άραγε;
σχόλια