☛ Η Μαρία (Cyber) Κατσικαδάκου ήταν η Αθηναία της προηγούμενης εβδομάδας στη μεγάλη αυτοβιογραφική συνέντευξη που έδωσε στον M. Hulot.
Ο Rizi Basmati θυμάται: «Αρχές 2000... Μαθητής Γυμνασίου εγώ τότε, οκλαδόν στο πάτωμα του δωματίου μου έκανα "zapping" στο ραδιόφωνο ένα βράδυ Πέμπτης. Ξαφνικά, ανάμεσα σε παράσιτα και τραγούδια, πιάνει το αυτί μου μία φράση. Gay and lesbian radio show... Σοκ! Κλείνω γρήγορα το ράδιο, βγάζω το ραδιοκασετόφωνο από την πρίζα και κάθομαι αποσβολωμένος να συνειδητοποιήσω τι άκουσα. Επόμενη κίνηση νομίζω ότι ήταν να κοιτάξω το ταβάνι, σκεπτόμενος μήπως κάποιος δορυφόρος έστελνε σήμα ποιο σπίτι συντονίστηκε με τον σταθμό αυτόν. Στα πλέον κρυφά και ενοχικά μου εγώ τότε. Ξαναπατώ με συστολή το οn στο ράδιο και με σβηστά φώτα και ακουστικά, λες και ζούσα στην Κατοχή και άκουγα παράνομα ΒΒC, άρχισα να ακούω την εκπομπή που παρουσίαζε τότε η Μαρία Cyber στον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου Ηρακλείου Αττικής. Την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή για gays και λεσβίες στην Ελλάδα. Τραγουδάρες, νέα της κοινότητας, διαγωνισμοί για προσκλήσεις στο Mr. Gay Greece, γνωριμίες με άτομα που άφηναν το τηλέφωνο στο κοντρόλ. Mαρία Cyber, είσαι η εφηβεία μου προσωποποιημένη! Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου! Σου χρωστάω πολλά».
☛ «Μπορεί ο Ιλισός να βγει ξανά στο φως;» ονομαζόταν το άρθρο του Γιάννη Πανταζόπουλου σχετικά με την πρόταση για την «αποκάλυψη» του ιστορικού ποταμού.
Ο Anonymous Guest διαπιστώνει: «Ήμουν θετικός στην αποκάλυψη του ποταμού, αλλά τώρα, απ' ό,τι βλέπω, δεν θα 'ναι κάτι παραπάνω από ένα ξερικό ημιτεχνητό κανάλι απορροής υδάτων, κοινώς ένα ρέμα. Γεμάτο νερά του δρόμου και σαπουνάδες. Άντε, πες τα λύματα θα τα επεξεργάζονται, και λοιπόν; Θα προκύπτει τόσο πολύ νερό να ρέει σαν ποτάμι; Σε όλες τις παλιές φωτογραφίες ρέει ελάχιστο νερό. Δεν το λες και ωραία εικόνα. Αρκετό νερό πιθανόν μόνο τον χειμώνα θα έχει. Ένα ρέμα εμείς πάμε να το κάνουμε ποτάμι, και λογικά γι' αυτό κάποτε θα το παρατήσουν το έργο. Αναρωτιέμαι, στην αρχαιότητα πόσο νερό υπήρχε και θεωρούνταν ποταμός, πού εξαφανίστηκε όλο αυτό, καθώς ούτε στις παλιές εικόνες δεν υπάρχει. Άρα, ήδη πολύ πριν από την τσιμεντοποίηση της Αττικής, είχε εξαφανιστεί...».
Ο Γράφων απαντά: «Ο Ηριδανός, παραπόταμος του Ιλισού, κυλάει ακόμα. Τόσο ελεύθερος μέσα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού όσο και εγκιβωτισμένος, όπως ήταν από την αρχαιότητα για την αποφυγή πλημμυρών, στην πλατεία Μοναστηρακίου. Εκεί μπορείς να έχεις ιδίοις όμμασι μια εικόνα για την έννοια του "ποταμού". Η έννοια της αποκάλυψης του Ιλισού εμπεριέχει τόσο τον έλεγχο της ποιότητας των υδάτων του όσο και τη δημιουργία πάρκου. Το αν είναι οικονομικά ή πολεοδομικά εφικτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Θέλω ένα πάρκο. Θέλω καθαρά νερά (όταν υπάρχουν, όσα κι αν είναι αυτά). Δεν έχω καμία αξίωση να δω έναν πλωτό ποταμό στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Υπάρχει ο Ποδονίφτης, τμήμα του οποίου είναι ορατό στα Πατήσια. Υπάρχει το ρέμα της Φιλοθέης και του Χαλανδρίου. Όλα είναι καλύτερα από έναν ασφάλτινο δρόμο».
☛ Ο Άκης Κατσούδας έγραψε για τον καθαρισμό της Αθήνας από τα παράνομα γκράφιτι και τις μουτζούρες.
Ο/η Ioan123 σχολιάζει: «Κατά την άποψή μου, αυτό από το οποίο πάσχει η Αθήνα είναι όχι τόσο το γκράφιτι καθαυτό (π.χ. ένας παλιός, βρόμικος, άβαφτος τοίχος ενδεχομένως να είναι κάπως ωραιότερος ακόμα και με ταγκιές) όσο η αίσθηση πως, ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να επιδιορθωθεί ποτέ. Ο καθαρισμός από τα γκράφιτι θα έπρεπε να είναι μηνιαία διαδικασία, έτσι ώστε να καταλάβουν όσοι το κάνουν ότι δεν έχει νόημα να το συνεχίσουν. Το ίδιο ισχύει για τις σπασμένες στάσεις λεωφορείων, τις πινακίδες με αυτοκόλλητα (σας προκαλώ να βρείτε μία πινακίδα ΚΟΚ στην Αθήνα χωρίς αυτοκόλλητο) κ.λπ. Ακόμη, θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχουν γκράφιτι μέσα και έξω από τα βαγόνια του ΗΣΑΠ και του ΟΣΕ. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα θέμα (δείτε βίντεο π.χ. από trainspotters στο εξωτερικό και συγκρίνετέ τα με ελληνικά – αποκρουστικά και κακάσχημα τρένα), αλλά η αίσθηση ότι ένα-δυο άτομα μπήκαν και έγραψαν ό,τι ήθελαν (και προφανώς θα μπορούσαν να κάνουν και ό,τι άλλο ήθελαν) και κανένας δεν νοιάζεται είναι ένα άλλο, πιο σημαντικό θέμα. Τέλος, η ευθύνη μάς βαρύνει όλους. Πρέπει να βομβαρδίζουμε καθημερινά τον δήμο με τηλέφωνα, mails, και να αναφέρουμε ζημιές κ.λπ. Γιατί, αλλιώς, σε τέσσερα χρόνια πάλι».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
