OΣΟ ΠΑΡΩΧΗΜEΝΗ και να ακούγεται η έκφραση «η δύναμη του λαού», άλλο τόσο ταιριάζει στην περίπτωση των Αιγυπτίων, που με την επιμονή τους και το αίμα τους άλλαξαν τα δεδομένα στη χώρα τους. Δεν ξέρουμε αν τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: κανένας στρατός, κανένας μονάρχης, κανένας Πρόεδρος δεν μπορεί τελικά να σταθεί εμπόδιο στον οργισμένο όχλο. Δεν είναι μια γραφική διατύπωση, αλλά μια ιστορική πραγματικότητα. Ειδικά την εποχή του ίντερνετ το «Power to the people» του μακαρίτη Τζον Λένον ακούγεται πιο δυνατά.
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚA ΤΑ ΠΑΡΑΠAΝΩ και μπορεί να ταίριαζαν σε δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη». Κάτι που πέρασε, όμως, στα ψιλά είναι μια σωστή διαπίστωση πάνω στην παγκόσμια τρομοκρατία. Η νίκη του τυνησιακού και αιγυπτιακού λαού σήμανε παράλληλα και μια ήττα της Αλ Κάιντα. Οι επικεφαλείς της συχνά-πυκνά προσπάθησαν με τρομοκρατικές επιθέσεις να επιφέρουν πλήγματα στα δυτικόστροφα καθεστώτα των δύο χωρών. Θεωρούσαν πως μόνο με βίαιη ανατροπή μπορεί να αλλάξει το καθεστώς και να γίνουν όλοι Ταλιμπάν. Η εξέγερση της Αιγύπτου χτύπησε τον σύγχρονο οριενταλισμό που ήθελε το σύνολο των ισλαμιστών να είναι κάτι γενειοφόροι εξτρεμιστές που τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα τζαμιά, κηρύσσοντας ο ένας στον άλλον μια καινούργια τζιχάντ. Αντίθετα! Θέλουν να μπαίνουν στο Facebook, να ψηφίζουν δημοκρατικά, να λένε ό,τι επιθυμούν και να έχουν το δικαίωμα της συνάθροισης όποτε το επιθυμούν.
ΕIΝΑΙ ΛIΓΟ ΑΥΘΑIΡΕΤΟ εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης των δύο χωρών, αλλά το αιγυπτιακό κίνημα μάς αναγκάζει να επανεξετάσουμε τις τελευταίες δικές μας απόπειρες. Πάντα στο πλαίσιο της αστικής μας δημοκρατίας. Και, τελευταία, το ένα ξεπετάγεται πίσω από το άλλο, είτε χρησιμοποιώντας το καινούργιο φρούτο της ανυπακοής είτε προσπαθώντας να εξευγενίσει τον τρόπο ζωής στις μεγαλουπόλεις είτε έχοντας ως ιδεολογικό υπόβαθρο τη διατήρηση της εθνική μας κυριαρχίας και ταυτότητας που απειλείται ξανά μανά από τους Τούρκους και τις Μεγάλες Δυνάμεις. Αν ξεφυλλίσετε μια κυριακάτικη εφημερίδα, θα δείτε πως κάθε εβδομάδα υπάρχει ένα τουλάχιστον ρεπορτάζ για κάθε είδος. Η συμπάθεια ή αντιπάθεια στην κάθε ομάδα πολιτών εξαρτάται από την ιδεολογική σκοπιά του εντύπου. Για παράδειγμα, αν είσαι η «Αυγή», θα αποθεώσεις τους «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», αν είσαι η «Καθημερινή», θα τους δεις με μια ελαφριά ειρωνεία, και αν είσαι «ΤΑ ΝΕΑ», θα τους συγκρίνεις με τους χούλιγκαν του Θεάτρου Τέχνης. Επιφυλακτικά θα δουν τη Σπίθα και τα τρία παραπάνω έντυπα, ενώ με συμπάθεια την αντιμετωπίζουν η «Ελευθεροτυπία», τα δεξιά και τα άκρα δεξιά φύλα (περίεργη σύνθεση). Τέλος, το guerilla gardening το αποθεώνουν, αφού η δημοκρατία, ο φασισμός και ο κομμουνισμός ήταν πάντα θετικά προδιατεθειμένοι απέναντι στα χόμπι.
ΩΡΑIΑ ΕIΝΑΙ OΛΑ ΑΥΤA και γεμίζουν σελίδες περιοδικών και εφημερίδων. Αλλά ποιο το νόημα, τελικά; Προάγουν τη σκέψη μας, την κοινωνία μας και τον πολιτισμό μας ή μας υπενθυμίζουν πως είμαστε μια κοινωνία που βρίσκεται σε βαθιά παρακμή; Οι μεν σπάνε τα ακυρωτικά μηχανήματα και οι δε ανακοινώνουν πως αν δεν κόψεις εισιτήριο, θα οδηγηθείς με χειροπέδες στο δικαστήριο. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Από τη μία, η βία εμφανίζεται ως η μόνη πρόταση και ο κυβερνητικός αντίλογος είναι να βρίσκεται ολόκληρη η χώρα κάτω από μια δικαστική απειλή.
ΑΝ ΣΕ ΚAΤΙ ΠΑΡΑΔEΧΟΜΑΙ την αριστερή σκέψη, είναι πως διατυμπανίζει με κάθε τρόπο πως όλα τα κινήματα, εξεγέρσεις, συζητήσεις, απόψεις πρέπει να διαμορφώνουν στο τέλος μια πολιτική πρόταση. Έναν νέο πολιτικό λόγο που θα βρεθεί σε μια αντιπαράθεση με τους προηγούμενους. Τον Δεκέμβρη του 2008 τον θυμόμαστε μόνο ως επέτειο γιατί δεν μετουσιώθηκε σε πολιτικό λόγο, αλλά σε σπασμωδικές και άχαρες προκηρύξεις. Έτσι και όλα αυτά τα κινήματα που ξεπετιούνται σαν τα μανιτάρια μετά την κρίση δεν συνάδουν με αυτό που οραματίζονταν κάποιοι ως κοινωνία των πολιτών αλλά με έναν απολιτίκ, εγωιστικό τσαμπουκά. Χαρακτηριστικό καθόλα ελληνικό.
σχόλια