Τις προηγούμενες ημέρες, στις Βρυξέλλες, στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έγινε μια τεράστια σύναξη νέων απ’ όλα τα κράτη-μέλη για μια ημερίδα με θέμα τον εργασιακό προσανατολισμό. Μ’ έναν ορίζοντα μέχρι το 2020 (θα υπάρχει Ευρώπη τότε;) παρουσιάστηκαν κάποια προγράμματα της Ένωσης με θέμα τις προοπτικές των νέων να εργαστούν ανάλογα με τις δυνατότητές τους, που με λίγα λόγια θα κατευθύνoυν τους νέους ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε χώρας. Δηλαδή, αν ζεις στη Σλοβενία κι έχεις σπουδάσει Εφαρμοσμένα Μαθηματικά και τα έχουν ανάγκη στο Πόρτο της Πορτογαλίας, θα βαράει κόρνες το συγκεκριμένο GPS και μια γιγάντια δαγκάνα θα έρχεται, θα σε αρπάζει και θα σε στέλνει απευθείας στην Ιβηρική Χερσόνησο. Με λίγα λόγια, η Ε.Ε. βαυκαλίζεται.
Όσες προοπτικές και να προσφέρει η Ε.Ε. στις χώρες της περιφέρειας, όπως η δική μας, αλλά τόσα προβλήματα δημιουργεί, ειδικά στους νέους. Όσες ημερίδες και να διοργανώνει με θέμα τις προοπτικές και τις φιλοδοξίες των νέων, άλλοι τόσοι μένουν χωρίς δουλειά. Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις της Eurostat, το ποσοστό των ανέργων κάτω των 30 ετών αγγίζει το 20,4%. Πρωταθλήτρια η Ισπανία με 44,4%, με την Ελλάδα ν’ αγγίζει το 39%. Και αν προσθέσουμε όσους είναι στα περίφημα stage (στις ολιγόμηνες συμβάσεις) και όσους εργάζονται ανασφάλιστοι, τότε μιλάμε για ένα ποσοστό που μπορεί να στέλνει έναν στους δύο νέους στον ΟΑΕΔ για την κάρτα ανεργίας.
Αφού έχετε στο μυαλό σας τα παραπάνω, έρχομαι σ’ ένα θέμα της επικαιρότητας: η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας πάει να καταργηθεί ύστερα από εντολή των τροϊκανών και να πέσει από τα €700 και κάτι στα €500 και κάτι. Όπως, δηλαδή, το 2004. Μόνο που τότε έκανε λιγότερα ευρώ το ένα κιλό ντομάτες, ο ΦΠΑ δεν ήταν εκεί που είναι τώρα και στη χώρα έπνεε ένας άνεμος κανονικότητας. Οι νέοι δεν έβρισκαν πολύ εύκολα δουλειά τότε, αλλά πίστευαν ότι θα βρουν. Η Αριστερά, η Δεξιά, τα άκρα και τα συνδικάτα θ’ αντιδράσουν με όλες τις δυνάμεις τους. Και μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά για μια ακόμη φορά θα χάσουν. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που «σκοτώνουν» για μισθούς που αγγίζουν τα €500. Μπορεί να τα σπάνε στις πορείες, να δηλώνουν απολιτίκ, να μένουν περισσότερο στην κατάληψη απ’ ό,τι στο σπίτι, αλλά έχουν πραγματικά ζητήματα επιβίωσης. Το πορτοφόλι της οικογένειας είναι πια νεκρό κι η κοινωνία μας αγγίζει σε πολλά κομμάτια της τα όρια της εξαθλίωσης. Η ανάγκη για μια άλλη πολιτική πρόταση είναι μεγαλύτερη από ποτέ, αλλιώς η φιλευσπλαχνία, όπως εφαρμοζόταν στα χρόνια του μεσαίωνα, δείχνει να είναι η μόνη λύση.
σχόλια