Από δικούς μας οικονομικούς μετανάστες ξεμείναμε πια, καθώς η Αυστραλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ και λοιπές χώρες άνοιξαν τις αγκάλες τους· δεχόμαστε όμως καθημερινά τους απελπισμένους του Τρίτου Κόσμου χωρίς χαρτιά, ταυτότητες, χώρα προελεύσεως - συχνά χωρίς καν ένδυση, όπως τους γέννησε η μάνα τους. Κοντά σε αυτό το πολύχρονο πηγαινέλα πρέπει να λογαριάσουμε και τη φοιτητική μετανάστευση της ντόπιας νεολαίας που, γνωστή γενικά, αποτελεί μείζον πρόβλημα. Κατά παράδοση στο βέλτιστο ερχόμαστε τελευταίοι, στο χείριστο πρώτοι. Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά το τρανταχτό γεγονός ότι η χώρα μας -αναλογικά- κρατάει τα πρωτεία στην εξαγωγή φοιτητών; Τόση γνωσιολατρεία έχει καταλάβει τους ελληνικούς εγκεφάλους; Τόση οικονομική άνεση χαρακτηρίζει τα ανώτερα στρώματα του πληθυσμού; Τόσο πολύ έχουν υποβιβαστεί τα εντόπια πανεπιστημιακά ιδρύματα, ώστε να αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση των μαθητών;
Οι αριθμοί μιλάνε σαφέστερα. Με βάση τα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), οι φοιτητές μας που μαθητεύουν στο εξωτερικό υπερβαίνουν τα 50.000 κεφάλια. Από μόνος του ο αριθμός δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο, συγκριτικά όμως σπάει ρεκόρ καθ' ότι -τι περίεργο!- η Ελλάδα πρωτεύει σε φοιτητικούς μετανάστες. Ένας στους πέντε φοιτητές, που ανήκουν σε χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παρακολουθούν μαθήματα σε βρετανικά πανεπιστήμια, είναι Έλληνας. Με άλλα λόγια, το 18,5% του συνόλου των προπτυχιακών φοιτητών στη Βρετανία είναι δικά μας παιδιά. Πέρα από τις αναλογικές συγκρίσεις με βάση τον πληθυσμό εκάστης χώρας, πρώτη έρχεται η Νότιος Κορέα (98.000), ύστερα η Γερμανία (61.231), η Ιαπωνία (61.437), η Γαλλία (57.231) και η Τουρκία (54.381).
Η εξαγωγή μαθητών στο εξωτερικό και η επανεισαγωγή τους στη χώρα ως διπλωματούχων που θα αναλάμβαναν καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό ίσχυε ακόμη και σε εποχή που δεν είχε στηθεί το νεοπαγές μας κρατίδιο. Για παράδειγμα, ο γιος του Κολοκοτρώνη, ο Πάνος, γνώριζε τη γαλλική, την οποία είχε μάθει στα Επτάνησα· ο Σπυρίδων Τρικούπης είχε σταλεί στην Αγγλία για ανώτερες σπουδές· ο Ψύλλας σπούδασε στην Ιένα με υποτροφία της Φιλομούσου Εταιρείας των Αθηνών. Να θυμίσουμε ακόμη ότι ο Ιερός Λόχος απαρτιζόταν από νέους που σπούδαζαν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Σήμερα, που η πανεπιστημιακή μετανάστευση απέβη καθεστώς, υπολογίζεται ότι το σπουδαστικό πάρτι συνολικά κοστίζει στη χώρα ένα δισεκατομμύριο ευρώ ανά έτος, χοντρά λεφτά δηλαδή που, όπως είναι ευνόητο, αποδεικνύονται μύλος ονικός στον τράχηλο της χώρας.
Και κάποιων οικογενειών της μεσαίας τάξεως βέβαια, που με την παλαιά σκέψη ότι «τα δαχτυλίδια πέφτουνε αλλά τα δάχτυλα μένουν», αποφασίζουν να καταβάλουν το βαρύ αντίτιμο και να εντάξουν τα τέκνα τους στο Ι.Β. (Διεθνές Μπακαλορεά - «δαφνόκοκκος» σημαίνει η λέξη). Το εν λόγω εκπαιδευτικό πρόγραμμα, πάνω από γλώσσες και εθνότητες, συνέλαβε (το 1968) το διεθνοποιημένο ορίζοντα φοίτησης που θα ανοίγει τις βαριές πόρτες των ευρωπαϊκών και μη πανεπιστημίων, απελευθερώνοντας τους ενδιαφερομένους από τις γνωστές δεσμεύσεις. Έτσι, σήμερα έχουμε 2.300 εκπαιδευτικά ιδρύματα ανά τον κόσμο που λειτουργούν σε 127 χώρες με βάση το προγράμματα του Ι.Β.
Πιο συγκεκριμένα, κάθε μαθητής που επιθυμεί να ενταχθεί στο Ι.Β., στις δύο τελευταίες τάξεις της μέσης εκπαιδεύσεως παρακολουθεί -σε ξένη γλώσσα- διαφορετικό πρόγραμμα από εκείνο του υπουργείου Παιδείας, ώστε αποφοιτώντας να είναι πανέτοιμος για μετανάστευση. Μόνο που η αποφοίτηση προϋποθέτει εξετάσεις σε θέματα τα οποία ορίζονται από το Ι.Β. και αφορούν όλα τα ενταγμένα σχολεία, τόσο εδώ όσο και στην ξένη. Πρόκειται δηλαδή για εξετάσεις διεθνούς κύρους, με αδιάβλητη εγκυρότητα, όπου η παραμικρή παρασπονδία πλήττει το θεσμό με ανυπολόγιστες συνέπειες. Τα δικά μας σχολεία που παρακολουθούν τα προγράμματα είναι το Αμέρικαν Κομιούνιτι Σκούλς οφ Άθενς, Κωστέας-Γείτονας, Δούκας, Κολλέγιο Ψυχικού, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Μωραΐτης, Νέα Γενιά - Ζηρίδης κ.λπ.
Τι συνέβη λοιπόν; Στις τελευταίες εξετάσεις, παραδόξως, (κάποιοι) δικοί μας υποψήφιοι είχαν δυσανάλογα καλή απόδοση, πάνω από τα γνωστά στάνταρ, πράγμα που έβαλε σε υποψίες τους υπεύθυνους. Για να το πούμε σε σαφή νεοελληνική: σε κάποιο σχολείο, τα θέματα «πουλήθηκαν» σε μαθητές που κατέβαλαν αδρότατα ποσά (λέγεται ότι κάθε μάθημα είχε ταρίφα 10.000 ευρώ, οπότε κάθε μαθητής όφειλε να καταβάλει 60.000 ευρώ για να πάρει το ευρωπαϊκό του διαβατήριο). Κύκλωμα κι εκεί; Σάπιο σανίδι; Και γιατί αυτό να συμβεί μόνο σε μας που έχουμε ήδη τα πρωτεία στην παραποίηση, στην πλαστογράφηση και τα παρόμοια;
Ας δασκαλέψουμε λίγο τους κακούς δασκάλους. Στην ηθική δεν καταφεύγει κανείς από αγνότητα, αλλά από απελπισία. Ο καθένας μας ξέρει από πρώτο χέρι ότι κάθε του επιθυμία είναι ανήθικη (θέλει τη θέση του άλλου, το σπίτι του άλλου, τα χρήματα του άλλου). Μάλιστα ως επιθυμία που είναι, βρίσκει πάντα το στόχο της. Όλοι δηλαδή είμαστε ξεφτέρια στην ανηθικότητα. Άρα, από το «έγκλημα» γλιτώνει κανείς όχι από αγνότητα, αλλά από την πολλή πείρα - πιο σωστά : από χιούμορ. Αυτό νομίζουμε ότι εννοεί ο Σπύρος Μολφέτας της σχολής Μωραΐτη, μιλώντας για «ακαδημαϊκή εντιμότητα».
σχόλια