«Μου ήρθαν στον νου μια σκέψη κι ένα αίσθημα. Ντρέπομαι να τους ψηφίσω, από προδομένος μη βρεθώ προδότης». Αυτό το μήνυμα μου ήρθε στο κινητό και μ’ έκανε ακόμα πιο αναποφάσιστο. Στις προηγούμενες εκλογές που είχα συμμετάσχει ήταν πιο απλά τα πράγματα: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν ένα ποσοστό κοντά στο 80%, οπότε ένιωθες πως είτε ψήφιζες έναν από τους δύο είτε τον Βεργή ήταν το ίδιο και το αυτό. Την Κυριακή θα ζήσουμε τις πιο πολιτικές εκλογές που έχει ζήσει ο τόπος από το 1981: για πρώτη φορά, όπως δείχνουν τα δημοσκοπικά νούμερα, δεν θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση κι έτσι ή θα προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας ή θα ξανασυρθούμε σε εκλογές.
Πρώτη φορά είναι τόσο πολλά και διαφορετικά τα κριτήρια: το ευρώ, δηλαδή η οικονομία, ποιος είναι ο ικανότερος να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μας, το μεταναστευτικό, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ο τρόπος που πρέπει να λειτουργήσει το κράτος και, πάνω απ’ όλα, η οργή. Το τελευταίο δεν το δέχομαι: ο κόσμος, όσο και να είναι οργισμένος με τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν στρέφεται σε άλλα για να τα τιμωρήσει αλλά επειδή θέλει ν’ ακούσει και άλλες φωνές, να ενδυναμώσει άλλες λύσεις. Όσοι μιλάνε για οργισμένη ψήφο, το κάνουν γιατί κατά βάθος επιθυμούν το γνωστό «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα ψηφίσουν».
Χαμένος στη μετάφραση των προεκλογικών προγραμμάτων των κομμάτων, είδα πολλά και ωραία πράγματα. Κανένας, βέβαια, δεν με έπεισε για το πώς θα τα πραγματοποιήσει. Κανείς δεν δείχνει ικανός να τα βάλει με τα «θηρία» και να κάνει τις περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές». Ωστόσο, από το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» έχουμε περάσει σε κάτι πιο ταπεινό, όπως το η «Ελλάδα θα τα καταφέρει» ή το «Η Ελλάδα μπορεί». Από τους πολιτικούς-υπερήρωες και εκ γενετής «άθικτους», έχουμε περάσει στην καθολική πρόταση για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και στον οικονομικό έλεγχο όλων των δημοσίων προσώπων από το 1974 κι έπειτα.
Από το κομματικό κράτος πάμε στο πραγματικό κράτος και από τις κυβερνήσεις ελέω Θεού, στις κυβερνήσεις που θα πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται και ν’ ακούνε. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται να διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό.
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του αιτήματα. Εγώ έχω ένα: η επόμενη κυβέρνηση να τηρήσει το γράμμα του νόμου για όλους και για όλα και να κλείσει τα παραθυράκια. Δεν λέω ότι είναι πάντα σοφός ο νομοθέτης, αλλά, για ν’ αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, πρέπει πρώτα να τα γνωρίσουμε. Αλλιώς, πάντα θα θριαμβεύουν οι πονηροί και θα χαντακώνονται οι ενάρετοι.
σχόλια