☛ Στην υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, αναφέρθηκε σε πρόσφατο άρθρο της η Βίβιαν Στεργίου. Η δημοσίευση αυτή προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και ανάμεσα σε αυτές που ξεχώρισαν ήταν και του χρήστη Γράφων, ο οποίος σημείωσε χαρακτηριστικά: «Η συνεχής και επίμονη προσπάθεια μειώνει το τυχαίο στη ζωή. Αν προσπαθήσεις να κόψεις το τσιγάρο, μειώνεις την πιθανότητα να πάθεις έμφραγμα ή χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Αν προσπαθήσεις να χάσεις βάρος, μάλλον θα χάσεις. Για να το πω κι αλλιώς: αν δεν προσπαθήσεις, τότε μόνο υπάρχει το τυχαίο. Δεν κατανοώ γιατί άνθρωποι που δεν τους αρέσουν οι παρελάσεις ασχολούνται τόσο πολύ μαζί τους, από τη στιγμή που δεν είναι υποχρεωτικές. Είναι σαν κάτι θρησκόληπτους που τρώγονται με το Pride. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι όλες οι παρελάσεις εγείρουν ζητήματα ιδεολογικής ηγεμονίας και τότε είναι που πρέπει να τα βάλουμε κάτω να τα αναλύσουμε». Η απάντηση σε αυτό το σχόλιο ήρθε από τον foodinspector, ο οποίος είπε τα εξής: «Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας ότι "αν δεν προσπαθήσεις, τότε υπάρχει μόνο τυχαίο", αλλά το άρθρο είναι τόσο απολύτως ορθό, που δεν αναφέρει το αντίθετο. Γράφει απλώς ότι είναι "κραυγαλέα αβαθής η δήλωση ότι αν πέτυχες στο σχολείο, δεν είναι θέμα τύχης, είναι θέμα προσπάθειας". Η επιτυχία δεν θέλει μόνο προσπάθεια, θέλει και τύχη. Όπως χωρίς προσπάθεια δεν κερδίζει κάποιος από τύχη, έτσι και χωρίς τύχη, με μόνη την προσπάθεια, πάλι δεν κερδίζεις. Aυτή είναι η πικρή αλήθεια που ίσως δεν αρέσει στο κοινό που σταυροδοτεί την Κεραμέως, η οποία δεν θα ήταν υπουργός και βουλευτής αν δεν είχε την τύχη να κατάγεται από εύπορη οικογένεια, η οποία της εξασφάλισε ακριβές σπουδές».
☛ Για το «αυστηρώς ακατάλληλο» Τζόκερ και τα «κατάλληλα για όλους» πρωινάδικα έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης. Η απάντηση του χρήστη npc131 ήταν: «Συμφωνώ με την άποψη περί μπουρδέλου της ελληνικής τηλεόρασης και την έχω πετάξει στην ανακύκλωση από καιρό – για να πω ότι έπιασε και τόπο η συσκευή. Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι η ύπαρξη ενός κακού δεν δικαιολογεί την παρουσία ενός δεύτερου. Το να λες "αφού βλέπουν σκατά, ας δουν και κάτι που μπορεί να επηρεάσει προς το κακό την παιδική ψυχοσύνθεση" δεν είναι επιχείρημα. Το Τζόκερ προσωπικά μου άρεσε και θεωρώ πως είναι μια ταινία που αξίζει να δουν τα παιδιά όταν φτάσουν πια σε σημείο ωριμότητας, για να μην παρερμηνεύουν και να κατανοούν σωστά τα όποια μηνύματα της ταινίας. Αλλά αυτό το σημείο ωριμότητας δεν το κρίνω εγώ, το έχουν κρίνει πριν από εμένα οι ψυχολόγοι. Και στην τελική, αν ένας 15χρονος/-η επηρεάζεται από τα μηνύματα που λαμβάνει, στην περίπτωση της "Εύης, 32" θα πάρει το μήνυμα: "Φέρσου σαν κόπανος σε αυτούς που νομίζεις ότι σε έβλαψαν". Ενώ στην περίπτωση του "Άρθουρ, 35 (aka Joker)" θα πάρουν το μήνυμα: "Διάλυσε το κεφάλι κάποιου αν νομίζεις πως σε έβλαψε. Τότε θα σε λένε και ήρωα"». Πέρα από το παραπάνω σχόλιο, όμως, ενδιαφέρον είναι και αυτό που παρατήρησε ο permanent: «Βρε παιδιά, τι θα γίνει με τις αντιαισθητικές σημάνσεις όλων των εκπομπών; Εντάξει, το καταλάβαμε! Παλιότερα τα χρώματα εμφανίζονταν στην αρχή κάθε προγράμματος και μετά έφευγαν, αφού όριζαν την καταλληλότητά τους, και τώρα μας έχουν κατσικωθεί (λες και δεν καταλαβαίνουμε!). Αυτές οι σηματοδοτήσεις με τα νούμερα υπάρχουν καθ' όλη τη διάρκεια των εκπομπών (στα παιδικά, στα αθλητικά, στις ειδησεογραφικές εκπομπές, στα ντοκιμαντέρ και, ακόμα χειρότερα, στις ταινίες). Ας το πάρουν, επιτέλους, χαμπάρι ότι πουθενά στον κόσμο δεν παραμένει το σήμα εκπομπής καθ' όλη τη διάρκεια της προβολής τους. Το έχουμε καταλάβει πλέον! Μετά από πέντε λεπτά το πολύ ας αποσύρεται το γλοιώδες αριθμητικό σύμβολο. Έλεος!».
☛ Η Μαρίνα Πετρίδου μίλησε για το αυτονόητο δικαίωμα στο σεξ των ανθρώπων με αναπηρία. Στο άρθρο αυτό ο Lone_Wolf έκανε την εξής σημείωση: «Καλοδεχούμενα είναι τα δεκάδες θετικά like σε αυτό το κείμενο, αλλά το θέμα είναι τι κάνουν στην πράξη όλοι αυτοί που εδώ συμφωνούν. Είναι όντως τόσο πολλά τα κορίτσια που συμφωνούν και θα έβγαιναν με ένα τέτοιο άτομο στην πραγματικότητα; Εκτός αυτού, θυμάμαι ότι όταν ήμουν στη σχολή, ερχόταν ένα παιδί σε αμαξίδιο και έγραφε στις εξετάσεις κάτω κάτω στο αμφιθέατρο. Φυσικά, τότε όλοι προσφέρονταν να τον βοηθήσουν. Βέβαια, όλα αυτά για το παιδί ήταν δευτερεύοντα, γιατί στα σεξουαλικά του ζητήματα καμία δεν τον βοηθούσε». Με την άποψη της αρθρογράφου φαίνεται πως συμφωνεί και ο Nico Geo, δηλώνοντας ότι: «Σαφώς και δεν είναι ντροπή. Μια αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιο ΑμεΑ δεν έχει τις ίδιες ανάγκες ή δεν μπορεί να χαρεί κάποιες απολαύσεις, όπως οι αρτιμελείς άνθρωποι. Πέρα από το σεξ, αυτό μπορεί να είναι ένα μπάνιο στη θάλασσα, ο χορός, τα ταξίδια κ.ο.κ.».
