Τελικώς, τα σύγχρονα ΜΜΕ έχουν μοναδικές θεραπευτικές ιδιότητες. Μια απ’ αυτές είναι ότι μας κάνουν να ξεχνάμε τα πραγματικά μας προβλήματα. Όπως το Σαββατο-Κυριακο-Δεύτερο, παραδείγματος χάριν, όταν όλη η χώρα ασχολούνταν με το αν θα βγει λευκός καπνός, που στο Βατικανό σημαίνει ότι βγήκε νέος Πάπας κι εδώ νέος πρωθυπουργός.
Τι σημασία έχει που, ακόμη και αυτό το κονκλάβιο του Βατικανού, το πιο διάσημο κλαμπ συντηρητικών και παιδεραστών του πλανήτη, εκλέγει τον Πάπα με την ευλογία του Θεού, ενώ ο Παπαδήμος της Ελλάδας διορίζεται από δυο κόμματα με την ευλογία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Τα ΜΜΕ μας έβαλαν να ξεχνάμε τον πόνο μας, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα συμφωνήσουν τα κόμματα κι εμείς θα έχουμε επιτέλους νέο πρωθυπουργό. Με την κρυφή ελπίδα ότι θα τα κάνει λιγότερο θάλασσα απ’ ό,τι οι προηγούμενοι.
Δεν είναι μεγάλη ξενοιασιά όταν ξεχνά κανείς ότι, ανεξάρτητα απ’ το όνομα του νέου πρωθυπουργού, η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την πολιτική της απερχόμενης, που οδήγησε στη σημερινή ύφεση και στην κοινωνική, ηθική μιζέρια, όταν μάλιστα δεν κυκλοφορεί καμιά σοβαρή εναλλακτική πρόταση και οι Μερκοζί φαντάζουν -αν είναι δυνατόν- μονόδρομος; Δεν είναι πιο ωραίο να βλέπουμε τον Σαμαρά να κάνει κόνξες, αντί να παθαίνουμε ψυχοπλάκωμα, σκεπτόμενοι ότι την ίδια ώρα η χώρα εξακολουθεί να δανείζεται με τα ακριβότερα επιτόκια στον κόσμο, παρά τα μνημόνια και τις θυσίες των πολιτών, και μάλιστα των πιο φτωχών και αδύναμων;
Αντί να παρατηρούμε τις επιχειρήσεις να πεθαίνουν μια-μια από την έλλειψη πελατών και ρευστότητας, παραλυμένες από την πολιτική αβεβαιότητα μιας χώρας όπου όλα εξαρτώνται απ’ το γκουβέρνο, δεν είναι πιο χαλαρωτικό να παρακολουθείς τις προσπάθειες συμφιλίωσης -από τα τραύματα που κουβαλάνε από τη συγκατοίκηση της Βοστώνης- των Παπανδρέου-Σαμαρά, οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για την οικονομία, αφού δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους;
Ύστερα, τα ΜΜΕ είναι διασκεδαστικά και σε ταξιδεύουν. Πάρτε την εικόνα, που έλεγε χίλιες λέξεις, του προέδρου της ΝΔ, με τους δυο αντιπροέδρους, στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα, σ’ εκείνο το μπλε φόντο. Στην αρχή νόμιζες ότι παρακολουθούσες τηλεοπτικό διάγγελμα χούντας στην Αργεντινή, μέχρι να καταλάβεις ότι ήταν ο κ. Σαμαράς, που εξηγούσε γιατί θέλει τώρα εκλογές και δεν έχει καμιά διάθεση για οποιαδήποτε συνεργασία με τον -έπεσαν οι μάσκες- Παπανδρέου. Έπειτα, πήραν τηλέφωνα οι πραγματικοί πρωθυπουργοί της χώρας, οι διάφοροι Όλι Ρεν, και όλα άλλαξαν. Αλλά πώς να δείξουν οι τηλεοράσεις τα τηλέφωνα;
Όπως η νέα κυβέρνηση, έτσι και τα ΜΜΕ είναι η ανακούφιση απ’ τον πονοκέφαλο. Έτσι ένιωσα την Τρίτη π.χ., διαβάζοντας στους «New York Times», σ’ ένα άρθρο που είχε τίτλο «Σε αναστάτωση Ιταλία και Ελλάδα, βαθαίνουν την κρίση του ευρώ», και τα παρακάτω: «Με υψηλό χρέος, εκτεταμένη μαύρη οικονομία, χαμηλό δείκτη γεννητικότητας και περισσότερους συνταξιούχους από εργαζόμενους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Ελλάδα και Ιταλία χρειάζονται δομικές αλλαγές για να επιβιώσουν. Αλλά σε κοινωνίες όπου η πολιτική πατρωνία έχει βαθιές ρίζες, οι κυβερνήσεις και στις δυο χώρες δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν τέτοιες αλλαγές...» κ.λπ. κ.λπ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση απ’ το να μαθαίνεις ότι στο καράβι που βουλιάζει υπάρχει κι άλλος επιβάτης. Να ‘σαι πάντα καλά, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
σχόλια