Ορόλος του σχολείου, όποια βαθμίδα κι ανέχει, δεν περιορίζεται στη διδαχήγραμμάτων και γνώσεων που θα οδηγήσουντο μαθητή από τη νήπια κατάσταση (αφασίασημαίνει η λέξη) στον ενδιάθετο λόγο.Αυτό ισχύει, μόνο που υποκρύπτει κάτιπολύ βαθύτερο. Παλιά οι γονείς έλεγανστο δάσκαλο: «σου δίνω ένα κομμάτι κρέας,θέλω να μού το κάνεις άνθρωπο!». Όλοιξεκινήσαμε σαν κομμάτια κρέας. Οπότε οεξανθρωπισμός δεν άρχεται με την αλφαβήταμόνο, κατά κύριο λόγο υποδηλώνει τησταδιακή απόσπαση του παιδιού από τονκλοιό της οικογένειας. Μέσα στην τάξηαποκτάς δικό σου εγώ, τα μάτια των άλλωνσου δίνουν ταυτότητα πολύ διαφορετικήαπό κείνη που σου έδιναν οι γονείς ή τααδέλφια. Νάτος λοιπόν ο έφηβος ημιαπότακτοςαπό την οικογένεια, με το κορμί του ναψηλώνει όταν πέφτει να κοιμηθεί, ευπαθήςστο κοινωνικό και το ερωτικό φροντιστήριο,μικρό αίνιγμα για τον εαυτό του καιμεγάλο αίνιγμα όλοι μαζί.
Προσπαθώνταςνα εξηγήσουν και να ξορκίσουν τους«μπαχαλάκηδες», οι σχολιαστές μοιράζουνάδικα τα χαρτιά. Δεν γίνεται να κρίνειςκάποιον και ποτέ να μην έρχεσαι στη θέσητου. Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες -ακόμακαι στην Ελβετία- ξέρουμε ότι οιμητροπολιτικές συμμορίες αποτελούνμεγάλη σπαζοκεφαλιά. Ανεξέλεγκτεςομάδες κρούσης, μπλουζόν νουάρ πουαποστρέφονται κάθε μορφή αστικού βίου,φυτώρια εγκληματικότητας που επωάζονταισε κύκλους νέων οι οποίοι υπηρετούν τοδαίμονα της καταδίκης του περίγυρου μετο μέγα άλλοθι του γενικευμένουευτελισμού. Η ευημερία -ακόμη και γιακείνους που την κατέχουν- θυμίζει νάρκηκαι νέκρα. Δεν είμαστε σαν κι αυτούς, ηζωή μας μιλάει σε άλλη γλώσσα - άρα ησχέση μας μόνο πολεμική μπορεί να είναι.Το «τι παιδιά βγάλαμε» των γονιώνσυστοιχεί με το «τι γονείς βγάλαμε» τωνπαιδιών.
Επόμενολοιπόν είναι μέσα στο πανεπιστημιακόκαθεστώς να κυοφορούνται ομάδεςαντίδρασης. Τις αφορμές δεν τις ψάχνεις,σε βρίσκουν. Ήδη το φοιτηταριάτο έχειεκδηλωθεί με νοοτροπία συντεταγμένουστρατού που διαθέτει ειδικό εξοπλισμόκαι το ανάλογο σθένος. Το διαγούμισματης πρωτεύουσας μπορεί να ήταν ναυάγιογια την κυβέρνηση αλλά για τα παιδιάαποτέλεσε ιστορικό έπος. Το «ήμουν κιεγώ εκεί» θα τους συνοδεύει σε όλο τονυπόλοιπο βίο τους. Ματαίως λοιπόνπεριμένουμε να επιστρέψουν στα σπίτιατους, στα καφενεία τους και στουςφοιτητικούς χώρους. Έμαθαν στη βάναυσηαντικοινωνικότητα και δεν ξεμαθαίνουν.Όταν μάλιστα η κοινωνία ολόγυρα, άμεσαή έμμεσα, αιτιολογεί τη στάση τους μετο χάλι της, πάσα επίσημη απειλή λειτουργείσαν ζωτική παρακίνηση.
Γιανα συντηρήσεις το καθεστώς της βίαιηςαντίδρασης και να μην το θυσιάσεις στοχρόνο παραδοσιακών συλλαλητηρίων, τοπρώτο και βασικό είναι να ψάχνεις καινα βρίσκεις εχθρούς. Η «ημέρα τωνκρυστάλλων» πρέπει να βρει επάξιασυνέχεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οιπρόσφατες επιθέσεις σημειώθηκαν εναντίονατόμων που είναι προβεβλημένα θεσμικάαλλά έχουν και τηλεοπτικό ρόλο. Αυτό τοζήτημα έχει πολύ ψωμί. Η τηλεόραση, ωςαπόλυτο καθημερινό καθεστώς, βαραίνειπάνω στις συνειδήσεις επιδημικά, λαθραίαή νόμιμα κρατάει τους «εχθρούς» στηθέση τους, νομιμοποιεί το ανομιμοποίητο,μπολιάζει το χρόνο ολονών με το ανεξέλεγκτοψεύδος. Ο σιδηρούς κανόνας υπαγορεύειότι ακόμη και την αλήθεια να λέει τογυαλί, ρυπαίνει την αλήθεια απλά καιμόνο επειδή είναι γυαλί. Κάθε τηλε-ομιλητήςείναι ύποπτος.
Εφόσονθεωρούν την καθεστηκυία τάξη συμμορίαπαλιανθρώπων, γιατί να μην αντιδράσουνλοιπόν με την ίδια παλιανθρωπιά; Έτσιπαίρνουν την άδεια από τη μαύρη σημαίαγια να αρχίσουν το άγριο πάρτι. Δεν τοέχουμε καταλάβει, αλλά πρόκειται γιαπάρτι που συνεχίζεται πρωί και βράδυ,στις γιάφκες και στις μαζώξεις, στιςεπιθέσεις και στις προσβολές· πάρτιπου απεξαρτήθηκε από τις προσωρινέςσυναινέσεις της κοινής γνώμης (τασπάνε και καλά κάνουν!), απότα αρχικά φοιτητικο-μαθητικά σχέδια,ξέφυγε από κάθε όριο και μετασχηματίστηκεσε πολιτικο-κοινωνικό σαφάρι. Η βία-όλοι το γνωρίζουν- δεν είναι ηθική,γίνεται όμως ηθική εν ονόματι των σκοπών.Αν ξυλοκοπούσαν γριές, παιδιά ή ανύποπτουςδιαβάτες, θα μπορούσαμε να πούμε ότιέχουμε να κάνουμε με μια διεστραμμένηγενιά που εγκληματεί ξεκαπίστρωτη. Στηνπραγματικότητα όμως δεν θέλουν να είναιπαρά φύσιν όγκος στον εγκέφαλο τηςντόπιας κοινωνίας, αλλά τιμωροί.
Σεδιάφορες μπροσούρες που έπεσαν σταχέρια μας (τις βρήκαμε ακόμη και στοΑγρίνιο!) διαπιστώσαμε ότι οι αναφορέςτους δεν ξεχνάνε ούτε τον Νίτσε. Ταεπιχειρήματά τους ηχούν παραταύτααριστερίστικα, όπου κυριαρχεί όχι το«δικό τους» δίκιο, παρά το τερατώδεςάδικο του κοινωνικού καθεστώτος. Έτσιόμως δεν γίνονται μέρος του γενικότερουπροβλήματος; Δεν αντιγράφουν με τοντρόπο τους το χάλι που καταδικάζουν; Ητυφλή βία λατρεύει και συντηρεί αυτόπου μάχεται όχι διότι θέλει να έρθειστη θέση του, άλλα επειδή το αίσχος τουαντιπάλου τής επιτρέπει όλα τα μέσα.Όταν αναδεικνύεσαι στα είκοσί σου «ήρωαςεκδικητής», παραείναι μεγάλος ρόλοςγια να τον εγκαταλείψεις.
Οιίδιοι πιστεύουν ότι εμπνέονται από τηδικτατορία της αρνητικής δικαιοσύνης.Κάθε παρόμοιος αγώνας, τυπικά, έχει μετο μέρος του την ανιδιοτέλεια. Πέρα απότους ακαδημαϊσμούς πάντως, θα πρέπεινα απολαμβάνουν το ζοφερό καθεστώς τηςατιμωρησίας και της τζάμπα βίας πουείναι βασιλικός πολτός για ένα εγώ τοοποίο -εδώ που τα λέμε, όπως κρίνουμελόγω της ηλικίας μας- νιώθει εγκλωβισμένομέσα σε ένα σάπιο καθεστώς. Συμπέρασμα;Χειρότεροι από τους εχθρούς τους -έτσικρίνουν- αποκλείεται να είναι. Μόνο πουό,τι ξεβρακώνουμε πρέπει να το βρακώσουμε.Η γύμνια δεν αντέχει τον εαυτό της.
σχόλια