Από τότε πουθυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τη φράση:«Η χώρα είναι σε κρίση». Παιδί ακόμα,όταν δεν καταλάβαινα πολλά, οι μεγάλοιόλο και μιλούσαν για κρίση. Να τουςπίστευε κανείς θα έπρεπε να αυτοχειριαστείή να μεταναστεύσει - όλα πήγαιναν κατάδιαβόλου.
Αργότερα κατάλαβαπως όλες οι εποχές είχαν κάποιου είδουςκρίση (όπως ότι και όλες οι εποχές ήταν«μεταβατικές»). Έτσι έπαψα να δίνωσημασία σε αυτές τις φράσεις.
Μέχρι τώρα. Τώραπιστεύω ότι για πρώτη φορά θα το πω καιεγώ. Η χώρα είναι σε κρίση και μάλισταπολλαπλή: δομική, οικονομική, ηθική,πολιτική. Σχεδόν τίποτα πια δεν λειτουργείσωστά.
Με άλλα λόγια:η χώρα είναι μπουρδέλο.
Δεν το λέω εγώ(ή ο Τσαγκαρουσιάνος, στο περασμένοτεύχος) αλλά κάποιος πολύ μεγαλύτεροςαπό μας. Ο Δάντης. Στη Θεία Κωμωδίααναλογίζεται τη χώρα του, την Ιταλία,και γράφει:
Αhi,serva Italia, di dolore ostello,/ navesanza nocchiere in gran tempesta,/ non donna di provincie, ma bordello!
(Ωιμέ,σκλάβα Ιταλία, κατοικία του πόνου /καράβι χωρίς τιμονιέρη σε μεγάλη τρικυμία/ όχι κυρία στον τόπο σου, μα μπουρδέλο!)
Ηχώρα παραπαίει και οι αιτίες είναι τόσοπολλές που δεν αρκούνε σελίδες για νατις καταγράψεις. Όλη η παθογένεια τωντελευταίων δεκαετιών, σαν κακό σπυρί,μάζεψε, μάζεψε πύον - και έσπασε.
Οένας κατηγορεί τον άλλον: ηΝέα Δημοκρατία το ΠΑΣΟΚ, η Παπαρήγα τονΤσίπρα και τον Αλαβάνο, όλα τα κόμματατη Νέα Δημοκρατία, οι «νοικοκυραίοι»τους «αντιεξουσιαστές» και οι μαθητέςόλους μας.
«Ανσκεφθώ τη Γερμανία μέσα στη νύχτα / χάνωτον ύπνο μου» έγραφε ο Heine. Κι εγώ χάνωτον ύπνο μου. Παίρνω μηνύματα και emailαπό πολλούς, διαγνώσεις, κατηγορίες,αιτιάσεις, καταγγελίες, διαμαρτυρίες.Και απαντάω αμήχανα γιατί όλοι έχουν(κάποιο) δίκιο και όλοι (κάπου) άδικο.Ένα είναι γεγονός - ο κόσμος προβληματίζεται.Σκέπτεται. Ποτέ δεν είχα πάρει τόσασημαντικά κείμενα. Και μόνο γι' αυτόάξιζε η εξέγερση.
«Υπάρχειλύση;» με ρωτάνε μερικοί, λες και είμαιπροφήτης. Ο φίλος μου ο Ν. ονειρεύεταιένα μεγάλο ηγέτη, ένα νέο ΕλευθέριοΒενιζέλο (ή έστω Χαρίλαο Τρικούπη) ναπάρει τη χώρα στις πλάτες του και να τηνξεκολλήσει από το βούρκο.
Ναι- τοό νειρο του Μεσσία, του Άσπρου (ή Μαύρου)Καβαλάρη, όπως στα παραμύθια. Του θυμίζωότι και αυτοί, που τώρα νοσταλγεί, σταχρόνια τους εξυβρίστηκαν, εξορίστηκαν,εξοστρακίστηκαν, καταψηφίστηκαν («ανθ'ημών, Γουλιμής...») και δεν μπόρεσαν ναολοκληρώσουν κανένα από τα σχέδιά τους.
Ηχώρα πληρώνει καθυστέρηση αιώνων. Απότη φεουδαρχία του Βυζαντίου και τηςΟθωμανικής Αυτοκρατορίας πέρασε απότομαστη σύγχρονη εποχή, ανέτοιμη, μεεισαγόμενους θεσμούς και νόμους. Δεναπέκτησε ποτέ αστική τάξη, δεν έζησετην Αναγέννηση, τη Μεταρρύθμιση, τηΓαλλική Επανάσταση, δεν διαμόρφωσεκοινωνία πολιτών. Μαζί της φόρεσαν τηνπερικεφαλαία της Συνέχειας (κατευθείαναπόγονοι των αρχαίων), το ζουρλομανδύατης καθαρεύουσας (130 χρόνια γλωσσικήσκλαβιά) και το κοστούμι του Ευρωπαίου.Όλα έγιναν βεβιασμένα και λίγο στη ζούλα- όπως η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωσηκαι (ακόμα περισσότερο) στην ΟΝΕ.
Εμείςλοιπόν οι ΝεοαρχαίοιΈλληνες, οι Ευρωπαίοι της «καθ' ημάςΑνατολής», οι δραχμοβίωτοι του ευρώ,ανασφαλείς, περιδεείς, αγχωμένοι,καταχρεωμένοι, αντιμετωπίζουμε τομέλλον. Με την πιο παρωχημένη παιδείασε όλη τη Δύση, η οποία αναπαράγειμεθόδους, πρότυπα και μύθους του 19ουαιώνα και αποκλείεται να μας βγάλει απότην υπανάπτυξη. Γιατί και το πρόγραμμανα αλλάξει αύριο, ποιος θα αλλάξει τουςδιδάσκοντες;
Έρχεταικαινούργιος χρόνος και απαιτεί αισιοδοξία.Την ψάχνω - αλλά πού να τη βρω; Μόνο σταμάτια ορισμένων παιδιών, από αυτά πουδεν σπάνε αλλά διαδηλώνουν ήρεμα καιαποφασισμένα την αγανάκτηση και τηναπελπισία τους.
Σεαυτήντη νέα γενιά που βγήκε στους δρόμους μετο θάρρος που εμείς δεν είχαμε αφιερώνωαυτό το κείμενο. Η ωρίμανση των νέωνπερνάει και από το μπουρδέλο.
σχόλια