Στο θεατρικό έργο Γαλαξίας που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη η ομάδα blitz υποδύεται μέσα σε τέσσερις ώρες ιδέες, λέξεις και πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας. Όσο βαρύ και ν’ ακούγεται, δεν είναι. Με χιούμορ και καλή διάθεση, λυπόμαστε γι’ αυτά που χάσαμε και χαιρόμαστε γι’ αυτά που γλιτώσαμε. Και μετά βγαίνουμε έξω, στον αθηναϊκό γαλαξία της κρίσης, όπου κάθε βδομάδα όλο και κάτι μας «εγκαταλείπει». Μετά και τη Σύνοδο Κορυφής ψάχνουμε στα thinκ tanks μας αν έχει μείνει τίποτα απ’ την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, τη στιγμή που η ίδια η χώρα έχει ψοφήσει. Όχι από κάποιον πόλεμο ή κάποιον σεισμό αλλά απ’ την εθνική απελπισία της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση που ακόμα και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει πότε ξεκίνησε κι ούτε μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα τελειώσει.
Από μαρτυρίες και διηγήσεις έχει σχηματιστεί μια εικόνα για την ελληνική φτώχια στη μεταπολεμική Ελλάδα. Βάσει ρητών που υποστήριζαν πως «η φτώχια θέλει καλοπέραση», πιστεύουμε εδώ και χρόνια πως οι άνθρωποι ζούσαν σε γειτονιές που μύριζαν γιασεμί και ασβέστη κι ένιωθαν χορτάτοι με τη μισή ρέγκα που έτρωγαν και τις δυο ελιές. Μπορεί ο κόσμος να πίστευε ότι κάτι θ’ άλλαζε και αυτό να ερμηνεύεται τώρα ως «ευτυχία». Σήμερα έχουμε smartphone στην τσέπη, συνδρομητική τηλεόραση, μπλογκ, φωτογραφίες με τα μαγιό μας στο facebook, τα’ ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούνται δεδομένα και τα πρόσωπά μας είναι σαν να έχουμε φάει μπουνιά από γίγαντα του κατς. Και θα παραμείνουν έτσι για καιρό.
Το φαινόμενο δεν είναι, όμως, μόνο εγχώριο. Πριν από δέκα περίπου χρόνια, στην περίφημη σύνοδο των G8 στη Γένοβα είχαν μαζευτεί εκατοντάδες χιλιάδες που πίστευαν πως θα «κερδίσουν» την παγκοσμιοποίηση. Πριν από λίγους μήνες στις Κάννες μαζεύτηκαν κάποιες χιλιάδες. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι 80 εκατ. πολίτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζουν στα όρια της φτώχιας, θα περίμενε κανείς ότι κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιοι θα ζητούσαν να γυρίσει το νόμισμα. Σε πρώτη φάση και κυριολεκτώντας: από ευρώ των ισχυρών σε ευρώ των λαών.
σχόλια