Οι εγχώριοι οικονομικοί συντάκτες έχουν υιοθετήσει την εξής καταπραϋντική λογική: ό,τι έχει γίνει είναι ήδη αρκετά σκληρό, επομένως, ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα, θα είναι σαν να ρίχνεις ψιλό αλάτι στις πληγές του ετοιμοθάνατου θηρίου. Οπότε, το Μνημόνιο 3 που έρχεται (το Μνημόνιο 2 ποιο ήταν;) θα το κάνουμε γαργάρα, αφού έχουμε αποκτήσει την εμπειρία να αφομοιώνουμε τα σκληρά οικονομικά μέτρα. Το Μνημόνιο 3 ίσως είναι και το πιο ουσιαστικό: θα αναδιαρθρώσει και θα διαλύσει τον δημόσιο τομέα. Η τρόικα ζητά να αποδεσμευτούν από τα γραφεία του Κράτους το 1/3 των υπαλλήλων του. Ο αριθμός δεν είναι μικρός. Αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάλληλοί μας είναι 700.000 περίπου, τότε μιλάμε για έναν αριθμό που θα αγγίζει τις 250.000 ψυχές. Η κυβέρνηση πάει να το σώσει με τους 45.000 συμβασιούχους και περιμένουμε το τελικό παζάρι για να δούμε πού θα κλείσει ο αριθμός. Όσοι και να είναι, καλό είναι να προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε έντονα την κοινωνική σύγκρουση. Οι καμπόσοι του ΠΑΜΕ που έφτασαν μέχρι την Κερκόπορτα του Κοινοβουλίου τις είχαν γεμάτες τις κοιλίτσες τους και κάθε μήνα έπεφτε το τάλαρο στον τραπεζικό τους λογαριασμό και σταμάτησαν μπροστά στον φρουρό. Οι πραγματικοί φτωχοί και απελπισμένοι τι θα κάνουν; Θα καταλάβουν τη Βουλή και θα εξοντώσουν τους πολιτικούς; Αυτό αρκεί;
Οι πολιτικοί συντάκτες που «ξέρουν» (ξέρω: είμαι συνεργός σε αυτό που έχει συμβεί) φαντάζονται ήδη την επόμενη μέρα. Σε ένα μίτινγκ τέτοιων που βρέθηκα ένα μεσημεράκι ακούστηκε η εξής φράση: «Να φροντίσουμε να συνομιλούμε με τους πολιτικούς που θα υπάρχουν μετά. Δηλαδή με τους σοβαρούς και τους νέους». Και απαρίθμησε μερικούς που κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν το νεαρό της ηλικίας τους και η θητεία τους σε κάποιο όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αστείο είναι πως από την άλλη πλευρά οι πολιτικοί θα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο τον Τύπο: βλέποντας τα λογιστικά τους και την ανάγκη τους για κρατική διαφήμιση, θα σκέφτονται πίνοντας γκαζόζα στο καφενείο της Βουλής: «Να συζητάμε πια με αυτούς που θα μείνουν. Μ' αυτούς που δεν θα κλείσουν». Το παράλογο του θέματος είναι και πως οι δύο πλευρές πιστεύουν ακράδαντα ότι η φράξιά τους θα επιλέξει ποιοι είναι αυτοί που θα επιζήσουν «μετά». (Μετά: μετά τη χρεοκοπία. Ελεγχόμενη ή μη. Αυτοί που «ξέρουν» πιστεύουν πως είναι υπόθεση μηνών. Να περάσουν και οι γιορτές.) Άραγε, έχουν σκεφτεί πως «μετά» μπορεί να μην υπάρχει κανείς από τους δύο;
Ας θεωρήσουμε το «μετά» ως κάτι δεδομένο. Ας μην βιαστούμε, όμως, να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι θα συμβεί όταν χρεοκοπήσουμε. Το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παράγοντες που διαφοροποιούν τη χρεοκοπία του 2010 από αυτήν του 1950. Το θέμα είναι πια να δούμε και εμείς, η κοινωνία, ο λαός, οι τάξεις τι θέλουμε: Να βγάλουμε τα λεφτά από την τράπεζα στις 7 Δεκεμβρίου όπως μας «διατάζει» ο King Eric Cantona και να τα κάνουμε μασούρια; Να βγούμε όλοι στους δρόμους και να «ξεκοιλιάσουμε» το ανύπαρκτο πολιτικό σύστημα; Και μετά ποιον θα φέρουμε; Να εκτοξεύσουμε όλοι tweets κατά της πολιτικής εξουσίας, δείχνοντας πως το διαδίκτυο παίρνει θέση ή να μπούμε μέσα στο opengov και να φέρουμε τη φαντασία στην εξουσία; Να «φάμε» τη μπουρζουαζία; Ποια είναι, όμως; Πού βγαίνει; Και πού ξέρουμε πως και αυτή δεν πλήττεται; Ν' αλλάξουμε το σύστημα; Και ποιον να φέρουμε; Την Παπαρήγα ή τον Καρατζαφέρη;
Το αδιέξοδο, το δικό μας και το παγκόσμιο, φωνάζει για ένα οικονομικό μοντέλο. Πράσινο, κόκκινο, μπλε, δεν έχει σημασία. Έτσι όπως πάμε θα αλληλοεξοντωθούμε. Η κοινωνία δεν έχει να προτείνει τίποτα - ούτε η διανόηση, ούτε ο Τύπος, ούτε η εξουσία. Όλα και όλοι πρωταγωνιστούν στο Περιμένοντας τον Γκοντό του Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ κι έχουν κολλήσει να επαναλαμβάνουν την πρώτη ατάκα: Nothing to be done.
σχόλια