Είναιτο νέο γηπεδικό φρούτο, εγχώριαςεφεύρεσης, και απολύτως συμβατό με τηνεικόνα ενός «είδους» ανθρώπου (στααγγλικά «human species»), που ευδοκιμείανενόχλητος στη σημερινή κοινωνία,αμυνόμενος μάλιστα πίσω από την ανόητηπρόφαση ότι «το σύστημα» είναι εκείνοπου τον έχει σπρώξει εκεί, στη χυδαίαεπιθετικότητά του. Έχειμεγάλο μερτικό το «σύστημα» στηνπεριθωριοποίηση πολλών νέων ανθρώπων.Μέρος του συστήματος αυτού είμαστεόλοι. Ο δακτυλοδεικτούμενος δράστης,το Κράτος, είναι απλώς το προσωπείο πουμας βολεύει να φοράμε όποτε θέλουμε νακρυφτούμε από τον εαυτό μας.
Εάνκάτι σπρώχνει έναν άνθρωπο όλο και πιοβαθιά στο περιθώριο, είναι που αισθάνεταιπολύ πολύ έντονα, τόσο μάλιστα πουπνίγεται από αυτό, ότι λιγοστεύουν οιευκαιρίες του. Ό,τι τη δύναμη που έχειμέσα του (τις γνώσεις που απέκτησε, τασχέδια και τα όνειρα που έκανε, τον κόποπου κατέβαλε), πρέπει να την περιορίσειστο ελάχιστο. Ετοιμάστηκε για όλα καινιώθει πως του ζητάνε να συμβιβαστείμε το τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος, ναι,μπορεί να καταλάβει κάποιος πώςλαμπαδιάζει ξαφνικά από οργή και πώς ηοργή αυτή ορισμένες φορές μετατρέπεταισε βία. Η επισήμανση της«διαδικασίας» αυτής δεν ισοδυναμεί, εκμέρους μου, και με αποδοχή της. Όταν λεςότι καταλαβαίνεις κάποιον, δεν σημαίνειότι δικαιολογείς και τις πράξεις του,εάν αυτές είναι βίαιες. Όπως έλεγε ομέγας Γκάντι, «υπάρχουν πολλοί λόγοιγια τους οποίους θα ήμουν έτοιμος ναπεθάνω, ούτε ένας όμως για τον οποίονθα μπορούσα να σκοτώσω». Όπωςκαι να 'χει, το νέο φρούτο των γηπέδων,«ο αλήτης με τα λέιζερ», αυτός πουσημαδεύει αντίπαλους παίκτες αλλά καιδιαιτητές με αυτή την εκτυφλωτική δέσμηφωτός, ο ίδιος αλήτης που βρίζει τιςμανάδες όλων όσους θεωρεί εχθρούς τουδεν είναι στην ίδια κατηγορία με τοθυμωμένο παιδί του περιθωρίου. Είναι,απλώς, ανάγωγος, άξεστος και τυπικόδείγμα Έλληνα ψευτόμαγκα. Μέλος μιαςαγέλης, κάνει τον Ράμπο. Έξω από αυτήν,«κύριε δεν ήμουν εγώ».
Αλλά είναι μεγάλη, δυστυχώς, «ηαγέλη των... τύπων με λέιζερ»στον τόπο μας και έχει βάλει την κακιάστάμπα της παντού στη κοινωνία. Είναιη προσωποποίηση εκείνων ακριβώς τωνανθρώπων που θέλουν την ομάδα τους νακερδίζει με κάθε μέσον, ακόμα και«τυφλώνοντας» τον αντίπαλο. Είναι στηνκατηγορία των ανθρώπων της ελάχιστηςπροσπάθειας, εκείνων που πιστεύουν πωςη κοινωνία τους οφείλει τα πάντα καιεκείνοι δεν χρωστούν τίποτα. Ηλέξη «καταστολή» είναι άσχημη και δεντην αγαπώ. Η λέξη «τιμωρία» στον τόπομας είναι κακοποιημένη και παρεξηγημένη.Συνήθως την «υφίστανται» οι λάθοςάνθρωποι, και μάλιστα με ζήλο υπερβάλλοντααπό εκείνους που υποτίθεται πωςεκπαιδεύονται για να εφαρμόζουν τουςνόμους. Κουράστηκα να διαβάζωπως «η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδοςείναι ότι κυριαρχεί παντού η ατιμωρησία»,όλοι να φαίνεται πως συμφωνούν με αυτό,αλλά άμα είναι να τιμωρηθεί κάποιος,είτε αυτός σημαδεύει ένα συνάνθρωπότου με λέιζερ είτε περνά με κόκκινο καιμε χίλια είτε επειδή έκτισε αυθαίρετοκαραμπινάτο στην παραλία ή στο βουνό,πάντα θα βρει «επαναστάτες υποστηρικτές»να φωνάξουν γι' αυτόν.
Πρέπεινα αποφασίσουμε, λοιπόν, κάποτε τι είδουςκοινωνία θέλουμε. Και κάποτε, επίσης,θα πρέπει, εάν θέλουμε η κοινωνία αυτήνα βασίζεται σε νόμους, να αποδεχθούμε,εκεί που πρέπει και εκεί που ορίζουναυτοί οι νόμοι, την τιμωρία ως αναγκαία.Στο κάτω κάτω, πολλοί άνθρωποι στονκόσμο έγιναν καλύτεροι επειδή τιμωρήθηκανγια κάτι ή επειδή φοβήθηκαν ότι θατιμωρηθούν, εάν «διέπρατταν» αυτό το«κάτι».
σχόλια