Οισκηνές που έζησα την Κυριακή το βράδυστο Καράκας μου θύμισαν εκείνες τιςαξέχαστες βραδιές στο Βερολίνο, ότανέπεφτε το Τείχος, ή στην Πράγα, ότανγιόρταζε τη «βελούδινη επανάσταση» του1989. Με το που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματαδεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδεςκόσμου μαζεύτηκαν έξω από το προεδρικόμέγαρο για να πανηγυρίσουν τη νίκη τουΠροέδρου τους Ούγκο Τσάβες στο δημοψήφισμα.
Οιπερισσότεροι ήταν νέοι από 15 μέχρι 30,κάποιοι 45άρηδες, κουβαλώντας στην πλάτητους παιδιά που φώναζαν: «Ο Τσάβες δενφεύγει» και αρκετοί από τους απόκληρουςτης κοινωνίας της Βενεζουέλας. Τουςκαταλαβαίνεις αμέσως, γιατί φοράνεσαγιονάρες και βρώμικα ρούχα. Επειδήδεν έχουν δόντια, δεν μπορείς να καταλάβειςτην ηλικία τους. Δέκα χρόνια πριν, ότανανέλαβε την εξουσία ο Τσάβες, οι φτωχοίκαι εξαθλιωμένοι αποτελούσαν το 60% τουπληθυσμού σε μια χώρα που είναι από τιςπλουσιότερες στον κόσμο σε πετρέλαιοκαι θα έπρεπε να ευημερεί.
Θεωρούντον Πρόεδρο δικό τους επειδή είναι ομοναδικός τις τελευταίες δεκαετίες πουαναγνώρισε ότι υπάρχουν. Έχτισε ιατρικάκέντρα σε κάθε «μπάριος», όπως ονομάζονταιοι τενεκεδουπόλεις, όπου κανείς ξένοςδεν μπορεί να μπει χωρίς συνοδεία λόγωτης εγκληματικότητας, και, επειδή ηΒενεζουέλα δεν είχε αρκετούς γιατρούςκάλεσε Κουβανούς, για να τα επανδρώσουν.Πολλοί από τους κατοίκους είχαν έτσιτην ευκαιρία να συναντήσουν γιατρό γιαπρώτη φορά στη ζωή τους. Ξεκίνησεπρογράμματα εναντίον του αναλφαβητισμούκαι ίδρυσε πολιτιστικά ή αθλητικά κέντραστις φτωχογειτονιές ξανά με τη βοήθειαΚουβανών αθλητών και μουσικών. Και σεκάποιους λόφους του Καράκας, στη μέσητου πουθενά, έχτισε πολυκατοικίες γιανα στεγαστούν οι άστεγες οικογένειεςπου ζούσαν κάτω από χαρτόκουτα καιγεφύρια.
Οεπινίκιος λόγος του Τσάβες κράτησε πάνωαπό 2 ώρες. Στην πραγματικότητα επρόκειτογια ένα χείμαρρο λέξεων και φράσεων γιαστην κατάσταση που επικρατεί στον κόσμοκαι στη Λατινική Αμερική: άλλοτεκατακεραύνωναν την αντιπολίτευση καιμερικές φορές αναφέρονταν σε ισπανόφωνουςποιητές και συγγραφείς. Την Κυριακή δενείχε την τιμητική του ο Θερβάντες, αλλάο Μπόρχες .Ο Τσάβες χρησιμοποίησεμερικούς στίχους του περίφημου Αργεντίνουποιητή για να εξηγήσει στο πλήθος πώςπρέπει να αντιλαμβάνεται σωστά τηνέννοια του πατριωτισμού: «Πατρίδα δενείναι κανένας. Πατρίδα είμαστε εμείς».
Όπωςκάθε καλό σόου, η ομιλία περιελάμβανεχιούμορ και μουσικά διαλείμματα με τονΕθνικό Ύμνο ή κάποια τραγούδια πουτραγούδησε ο Τσάβες, παραδεχόμενοςαμέσως μετά ότι δεν έχει καλή φωνή. Καιόταν τελείωσε η ομιλία, το λόγο πήραναυτοσχέδια μεγάφωνα από αυτοκίνητα πουάρχισαν να παίζουν λάτιν. Ήταν τότε πουοι συγκεντρωμένοι, άγνωστοι μεταξύαγνώστων, αγκαλιάσθηκαν και ξεκίνησαννα χορεύουν σε ένα πάρτι που μόλις είχεξεκινήσει όταν έφυγα, μετά τα μεσάνυχτα.
Όλοιαυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τυφλοίοπαδοί του Τσάβες. Οι περισσότεροι είναιπολιτικοποιημένοι και γνωρίζουν τιςαδυναμίες της κυβέρνησης: εκτεταμένηδιαφθορά που αγγίζει και στενούςσυνεργάτες του Προέδρου, εγκληματικότηταπου σπάει παγκόσμια ρεκόρ, σοβαράπροβλήματα στην οικονομία που θαεπιδεινωθούν, αν οι τιμές στο πετρέλαιοπαραμείνουν χαμηλά. Για να λύσει άλλωστεαυτά τα προβλήματα τους ζήτησε ναψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα με τοοποίο καταργήθηκε το άρθρο του Συντάγματοςπου περιόριζε σε δύο τις προεδρικέςθητείες. Τους είπε ότι πρέπει να μείνεικαι μετά το 2012 που τελειώνει η δεύτερηθητεία του, γιατί χρειάζεται ακόμη δέκαχρόνια για να πετύχουν οι αλλαγές του.
Μπορείνα μην πετύχουν και ποτέ. Μπορεί ο«σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» πουοραματίζεται ο Τσάβες να μη διαφέρειαπό τους ανεμόμυλους που κυνηγούσε οΔον Κιχώτης. Αλλά μόνο όταν δει κανείςτην απίστευτη φτώχια στη ΛατινικήΑμερική αλλά και την ελπίδα στα μάτιαόλων αυτών που τραγουδούσαν το βράδυτης Κυριακής μπορεί να καταλάβει γιατίοι άνθρωποι εκεί μπορούν να πιστεύουνμόνο σε Δον Κιχώτες.
σχόλια