Αν θέλετε να καταλάβετε γιατί η Τουρκία τα τελευταία χρόνια πάει μπροστά και η Ελλάδα πίσω, ρίξτε μια ματιά στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στις δύο χώρες. Στη γειτονική έγινε την Κυριακή ένα πολύ κρίσιμο δημοψήφισμα (στο οποίο τα κοντόφθαλμα ελληνικά ΜΜΕ μόλις που αναφέρθηκαν) το οποίο κέρδισε άνετα ο Ρατζίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός καταφέρνει να αλλάξει το Σύνταγμα με ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που ξεδοντιάζουν ακόμη περισσότερο το άλλοτε πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο.
Είναι η έβδομη εκλογική νίκη του Ερντογάν από το 1994, όταν εκλέχθηκε δήμαρχος στην Κωνσταντινούπολη. «Μπροστά του δεν μπορεί να σταθεί καμία δύναμη, μπορεί να πραγματοποιήσει όλα όσα έχει μέσα στο μυαλό του», σχολίαζε την επομένη των εκλογών η εφημερίδα «Hürriyet»: την προηγούμενη εβδομάδα, στην Ελλάδα, ο δικός μας πρωθυπουργός ξεκίνησε να κάνει έναν απλό ανασχηματισμό, αλλά δυσκολεύτηκε τόσο που τον ολοκλήρωσε after hours.
Στην αναμέτρηση που έγινε στην Τουρκία, φυσικά, υπάρχουν και οι χαμένοι, που δεν ήθελαν τις μεταρρυθμίσεις και τη μείωση της επιρροής του στρατού. Το -ο Αλλάχ να το κάνει- Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και κυρίως οι εθνικιστές απόγονοι των Ακροδεξιών «Γκρίζων Λύκων». Όμως, παρά την ήττα τους, οι κεμαλιστές αντίπαλοι του Ερντογάν πολέμησαν σκληρά. Ενώ ο Τούρκος πρωθυπουργός περιόδευσε σε 38 νομούς, ο σοσιαλδημοκράτης Κιλιτσντάρογλου πραγματοποίησε 102 δημόσιες ομιλίες σε 74 (από τους 81) νομούς. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι μεταμοντέρνα: οι αντίπαλοι της κυβέρνησης χάνουν τη μάχη πριν ανακοινώσουν τα ψηφοδέλτια.
Τρανταχτό παράδειγμα, η πολύ σημαντική Περιφέρεια Αττικής. Για περιφερειάρχη-μικρό πρωθυπουργό μερικών εκατομμυρίων πολιτών, η ΝΔ κατέβασε έναν άπειρο στην πολιτική πρώην μπασκετμπολίστα. Στα αριστερά του κυβερνώντος κόμματος η κατάσταση είναι πιο κωμικοτραγική: ο Συνασπισμός που είχε διασπαστεί μόλις τον Ιούνιο διχάστηκε και πάλι, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ (το μετωπικό σχήμα του Συνασπισμού) να διασπαστεί στο κομμάτι που υποστηρίζει τον Αλαβάνο (που προσπαθεί με επαναστατική εργασιοθεραπεία να ξεχάσει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής του -ότι παραχώρησε οικειοθελώς την εξουσία στον Τσίπρα) και στην πτέρυγα που υποστηρίζει τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ «εργατολόγο» κ. Μητρόπουλο. Την δεκαετία του '70 είχε γίνει η διάσπαση μιας μαοϊκής οργάνωσης, της ΟΜΛΕ, από την οποία προήλθαν δύο κόμματα το ΚΚΕ (μ-λ) και το μ-λΚΚΕ. Μόλις... 36 χρόνια μετά, ήταν γραφτό να δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ (μ-λ) και τον μ-λ ΣΥΡΙΖΑ.
Αν προσθέσει κανείς και τους άλλους υποψηφίους από τον ίδιο χώρο, τον ανεξάρτητο βουλευτή Γ. Δημαρά, που διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν ψήφισε το Μνημόνιο και τον Γ. Ψαριανό, βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία έφυγε από τον Συνασπισμό τον Ιούνιο, καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο γιατί ο υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος θα κάνει περίπατο παρά το Μνημόνιο και το ΔΝΤ (που υποτίθεται ότι πολεμούν οι αντίπαλοί του) αλλά και ότι η εποχή στην οποία όλοι οι Έλληνες ήθελαν να γίνουν πρωθυπουργοί έχει πλήρως ξεπεραστεί: όλοι θέλουν τώρα να γίνουν περιφερειάρχες. Από τον κανόνα δεν ξεφεύγουν και οι «Οικολόγοι-Πράσινοι», που, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα συνεργασίας.
Το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης τα οικολογικά κόμματα είναι κατεξοχήν κόμματα συνεργασιών δεν παίζει φυσικά κανένα ρόλο. Όπως δεν παίζει ρόλο ότι ενώ η Τουρκία προοδεύει, η Ελλάδα βράζει στο ζουμί της, θα μείνει σε λίγα χρόνια πίσω από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία και θα συναγωνίζεται σε υπανάπτυξη την Αλβανία.
σχόλια