Σςςς, οι φιλελεύθεροι κοιμούνται» έγραφε στο προηγούμενο τεύχος ο guest editor Κωστής Παπαϊωάννου και, όπως ήταν αναμενόμενο, τα σχόλια ήταν πολλά. Ο foodinspector γράφει: «Έξοχο άρθρο. Πολύ ορθά γίνεται η διάκριση σε πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό. Οι θιασώτες του δεύτερου, συχνά, δεν είναι θιασώτες του πρώτου. Πολιτικά φιλελεύθερη υπήρξε η κυβέρνηση Σημίτη με τη νίκη της για τις ταυτότητες (αλλά στιγματισμένη από Τσοχατζόπουλο, Παπαντωνίου, Μαντέλη). Φαίνεται ότι τελευταία συμβαίνει μια ουσιαστική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ: από τους "αγανακτισμένους", τους "δεν πληρώνω", τους "για όλα φταίνε οι ξένοι" (στους τελευταίους οι ΑΝ.ΕΛ. παίζουν πολύ δυνατά) μετακινείται προς τον ρεαλισμό και τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
»Σαφώς και δεν ήταν έκφραση πολιτικού φιλελευθερισμού το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, που διεξήχθη μέσα σε 5 μέρες με το "Όχι" να προηγείται του "Nαι" στο ψηφοδέλτιο. Η απομάκρυνση των ιδεοληπτικών που ακολούθησε, ωστόσο, και η ουσιαστική συμπόρευση όχι με το 61% αλλά με το 38% που ψήφισε "Nαι" ήταν δείγμα ωριμότητας. Η λογική και η ωριμότητα είναι αρχές που προσιδιάζουν στον πολιτικό φιλελευθερισμό και κακώς εκπλήσσεται ο συντάκτης που η ΝΔ και το ΚΙΝ.ΑΛ. κινούνται αντίθετα από αυτόν στο θέμα της ονομασίας του γειτονικού κράτους. Απλούστατα, ψαρεύουν στα νερά της πλειοδοσίας πατριδοκάπηλων απόψεων που, αν και θολά, είναι πλούσια, όπως φαίνεται, από εκείνους που ήταν "αγανακτισμένοι" και έγιναν τώρα "υπερπατριώτες". Μένει να δούμε αν το δείγμα γραφής για στροφή στον πολιτικό φιλελευθερισμό θα παραμείνει ισχυρό στον ΣΥΡΙΖΑ όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση. Μένει ακόμα να φανεί αν ο πολιτικός φιλελευθερισμός θα έχει καθολική εφαρμογή όχι μόνο στην αναγνώριση δικαιωμάτων στην ταυτότητα φύλου, που σωστά ξεκίνησε, αλλά και στη θέσπιση του πολιτικού γάμου ανεξαρτήτως φύλου, στη νομιμοποίηση της χρήσης "μαλακών" ουσιών, στην αποθρησκευτικοποίηση του κράτους, στην απενοχοποίηση και στήριξη της ανύπαντρης μητέρας ή στην απελευθέρωση του γυμνισμού. Ο χρόνος θα δείξει».
Ο Άρης Κωνσταντινίδης προσθέτει: «Οι φιλελεύθεροι στην Ελλάδα έχουν κατασυκοφαντηθεί. Τους κολλήσαμε και τη λέξη "νεοφιλελεύθερος", για να τους μείνει η ρετσινιά του ανάλγητου, του παλιανθρώπου. Είναι λίγο κωμικό να τους εγκαλούμε σήμερα, λοιπόν, λέγοντας ότι απουσιάζουν. Δεν κυβέρνησαν ποτέ στην ουσία –μόνο με μικρές αναλαμπές στις κυβερνήσεις Σημίτη και Μητσοτάκη– κι όμως τους ρίχνουμε εύκολα το ανάθεμα για τα κακά της μοίρας μας. Δεν τους θελήσαμε ποτέ, δεν τους ακούσαμε καν. Φάγανε πόρτα από τον Έλληνα πολίτη που πάντα εμπιστεύεται όσους προεκλογικά σπέρνουν εύκολες λύσεις και μετεκλογικά θερίζουν δυστυχία. Οι λιγοστές φωνές που βρίσκονται στη ΝΔ και αλλού συνεχίζουν να εκφράζονται, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται αλλού, στο ότι δεν τους ακούει κανένας».
Ο yorgos3200 καταλήγει: «Αν δικαιούμαι να προσδιορίσω τον εαυτό μου ("Γιώργος κερνάει, Γιώργος πίνει"), επειδή είμαι σταθερά αντίθετος σε έννοιες όπως η φυλετική καθαρότητα, η οικονομική εκμετάλλευση και υπερεκμετάλλευση ανθρώπων και φυσικού περιβάλλοντος από άνθρωπο και στις πρακτικές συσσώρευσης πλούτου από ελάχιστους, ενώ ταυτόχρονα θεωρώ τον Μαρξ ένα χρήσιμο κομμάτι της Ιστορίας προκειμένου να επιλέγουμε ελεύθερα τι χρειαζόμαστε και επειδή, φυσικά, δεν θεωρώ ότι υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο στην πολιτική, θα έλεγα ότι είμαι αριστερός. Με αυτό τον περιττό ίσως πρόλογο, λοιπόν, σας λέω ότι το άρθρο σας είναι σημαντικό για τα θέματα που θίγει, ιδίως όσον αφορά την άνευ ορίων φασιστοποίηση του συντηρητικού χώρου».
☛ Στο μεγάλο ρεπορτάζ του με τίτλο «Γιατί βγαίνουν τόσο πολλές ταινίες κάθε εβδομάδα;» ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος συνομίλησε με 5 κριτικούς κινηματογράφου για το φαινόμενο του βομβαρδισμού που δέχεται το κοινό κάθε εβδομάδα από πολλές νέες ταινίες, ενώ τα εισιτήρια που κόβονται είναι μονίμως σε πτωτική πορεία. Ο vandergraaf λέει: «Όταν ήμουν φοιτητής, με το πενιχρό ποσό που διέθετα έβλεπα πολλές φόρες πάνω από 7 ταινίες την εβδομάδα σε αίθουσες, συν τις ταινίες στην Ταινιοθήκη της Κανάρη. Τώρα, με 1.000 ευρώ τον μήνα, αμέτρητους φόρους, αλλά και με το πάθος μου για τον κινηματογράφο να παραμένει ίδιο, αναγκαστικά καταφεύγω στο τζάμπα για να μη βρεθώ εκτός».
Ο/Η EkStatiK σχολιάζει: «Δυστυχώς, το σινεμά πλέον δεν είναι relevant για τον περισσότερο κόσμο (για χιλιάδες λόγους). Υπάρχει το παραδοσιακό κοινό που συντηρεί την αγορά και ένα πιο μικρό φεστιβαλικό, αλλά μέχρι εκεί. Η μεγάλη πλειοψηφία κάτω των 30, αν ερωτηθεί τι περιμένει από πλευράς ψυχαγωγίας τους επόμενους μήνες, θα πει καμιά σειρά ή κάποια βιντεοπαιχνίδια, που αναλογικά κοστίζουν πολύ περισσότερο από τις 1-2 επισκέψεις στο σινεμά τον μήνα».
σχόλια