Για την επιδημία της γκέι μοναξιάς έγραψε ο M. Hulot συνομιλώντας με αρκετούς γκέι γύρω από το πώς οι ίδιοι καταφέρνουν να καταπολεμήσουν αυτήν τη σύγχρονη μάστιγα. Πολλοί εξ αυτών παραδέχτηκαν πως, παρότι η μοναξιά είναι ένα γενικό φαινόμενο και δεν σχετίζεται άμεσα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, είναι γεγονός ότι ένας γκέι είναι πολύ πιο εύκολο να μείνει μόνος του, ιδίως σε μεγάλη ηλικία. Άλλοι εξομολογήθηκαν ότι μια λύση είναι οι εφαρμογές γνωριμιών, όπως το Grindr, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις οι χρήστες αναζητούν εκεί μόνο «εύκολο σεξ» και όχι ουσιαστικό συναισθηματικό δέσιμο. Ένα από τα σχόλια που ξεχώρισαν στο παραπάνω άρθρο γράφτηκε από τη ΦΩΤΕΙΝΗ, η οποία ισχυρίστηκε τα εξής: «Εκτός από το να μπορούν τα γκέι ζευγάρια να γίνονται γονείς, ένα άλλο ζήτημα είναι ότι ένα στρέιτ άτομο, ακόμα κι αν δεν κάνει παιδί, μπορεί να συζήσει ή να παντρευτεί με κάποιον και να γεράσουν μαζί. Ακόμα και μόνος να είναι κάποιος, έχει γύρω του μια οικογένεια (αδέρφια, ανίψια) που θα είναι δίπλα του στα γεράματα. Όμως, αν ένα γκέι ζευγάρι συζήσει φανερά ή αν ένα γκέι άτομο δηλώσει φανερά τη σεξουαλικότητά του, υπάρχει ο κίνδυνος ακόμα και να περιθωριοποιηθεί από την ευρύτερη οικογένειά του, η οποία είναι μεγάλο στήριγμα για τα γεράματα κάθε ανθρώπου».
Στη συζήτηση που δημιουργήθηκε στη συνέχεια ανάμεσα στους αναγνώστες, ο χρήστης mr. pinkeyes, αφού δήλωσε αρχικά ότι πρόκειται για ένα φοβερό άρθρο που τον εξέπληξε ευχάριστα, αποκάλυψε τα ακόλουθα: «Πολύ επιτυχημένη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης, των συνθηκών ζωής και της μοναξιάς των γκέι ανθρώπων. Δεν ήξερα τον όρο "γκέι μοναξιά". Τώρα τον μαθαίνω. Θα ήθελα, όμως, να μοιραστώ και κάτι προσωπικό. Μόλις ξεκίνησα τα αντικαταθλιπτικά, έχασα το ενδιαφέρον μου για τις γκέι εφαρμογές (π.χ. Romeo) σε μεγάλο βαθμό. Οι γνωριμίες και το σεξ από αυτήν ήταν συνήθως ένα εφήμερο παυσίλυπο και αποτέλεσμα υπομανίας καταθλιπτικού επεισοδίου. Τώρα μπαίνω πιο σπάνια και πολύ πιο χαλαρά. Αν γίνει κάτι, έγινε, αν όχι, οk. Αν έχω καλή παρέα ή είμαι κουρασμένος, δεν μπαίνω. Έφυγε πλέον ο καταναγκασμός».
☛ Αθηναίος της προηγούμενης εβδομάδας στην αντίστοιχη στήλη της LiFO ήταν ο αρχιτέκτονας και ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας. Μεταξύ άλλων, ο κορυφαίος αρχιτέκτοντας μίλησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο για την Αθήνα, την οποία ο ίδιος συγκαταλέγει στις πιο άσχημες πόλεις σε όλον τον κόσμο. Με την άποψη αυτή φαίνεται ότι είναι σύμφωνος και ο χρήστης λukum (το): «Η ασχήμια της πόλης της Αθήνας, αλλά και πολλών άλλων πόλεων της Ελλάδας, λόγω του παραγκωνισμού της αρχιτεκτονικής από την οικοδομική δραστηριότητα, έχει δημιουργήσει ένα μόρφωμα που καταντά στρουθοκαμηλισμός το να μην παραδεχόμαστε πόσο άσχημο είναι. Εάν δεν παραδεχτείς το λάθος και δεν το αναγνωρίσεις, δεν μαθαίνεις από αυτό. Γι' αυτό βλέπουμε πως τα ίδια λάθη που γίνονταν επί δεκαετίες εξακολουθούν να συμβαίνουν, κάνοντας αυτή την πόλη χειρότερη χρόνο με τον χρόνο: ελάχιστο πράσινο και σε πολύ κακή κατάσταση, τσιμεντωμένοι ελεύθεροι χώροι, ένας πολεοδομικός αχταρμάς, αρχιτεκτονικά εκτρώματα, απουσία ελεύθερων χώρων, διαρκής οικοδομική δραστηριότητα σε περιοχές εξαιρετικά πυκνοκατοικημένες ήδη και ηχορρύπανση. Η Αθήνα είναι μια τόσο άσχημη πόλη, που σχεδόν θα έπρεπε να αποτελεί τόπο εξορίας. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν να τη βλέπουν μέσα από τα ροζέ lifestyle άρθρα του τύπου "γιατί αγαπάμε τα μπαρ στο Κουκάκι"».
☛ «Οι φασίστες είναι σαν εσένα κι εμένα, με τη διαφορά ότι είναι φασίστες» ήταν ο τίτλος του κειμένου του Δημήτρη Πολιτάκη, το οποίο δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στην έντυπη LiFO. Στο κείμενο αυτό ο αρθρογράφος εξέφρασε την ανησυχία του με αφορμή την καμπάνια κατά των αμβλώσεων στο μετρό. Συγκεκριμένα, η ανησυχία του στρεφόταν γύρω από το ότι η παραπάνω καμπάνια αποτελεί «άλλο ένα πρόσφατο κρούσμα της απελευθέρωσης των πιο ακραίων συντηρητικών/εθνικιστικών δυνάμεων και ενστίκτων και της αναδίπλωσης της ακροδεξιάς ατζέντας». Στο πλήθος των σχολίων που συγκέντρωσε αυτό το άρθρο, αξίζει να σταθεί κανείς στην άποψη του sapiens: «Υπάρχει και μία ακόμη παράμετρος που φαίνεται ότι δεν της δόθηκε η πρέπουσα σημασία. Αλήθεια, σκέφτηκε κανείς από τους πεφωτισμένους δημιουργούς της αφίσας πόσες γυναίκες υποχρεώνονται σε διακοπή της κύησης για ιατρικούς λόγους, γυναίκες που πραγματικά θέλουν το παιδί που έχουν μέσα τους, αλλά δεν μπορούν να συνεχίσουν αυτή την εγκυμοσύνη γιατί έχουν προκύψει σοβαροί κίνδυνοι για τη ζωή τους ή γιατί το έμβρυο έχει αξεπέραστα προβλήματα; Πώς θα νιώσουν αυτές οι γυναίκες μπροστά σ' αυτή την αφίσα;».
Η απάντηση ήρθε στη συνέχεια από τον bcool, ο οποίος συμφώνησε αναφέροντας: «Πολύ σωστά θέτεις αυτή την παράμετρο. Καταλαβαίνω ότι αυτές οι γυναίκες, δυστυχώς, αισθάνονται άσχημα μπροστά σε κάθε εικόνα παιδιού και αναφορά του θέματος "γέννηση ή έκτρωση", συνεπώς και μπροστά σε αυτή την αφίσα ή άλλες, ανάλογες».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
