Πριν από λίγες μέρες, ο νέος Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Kumi Naidoo επισκέφτηκε την Τουρκία για να παραβρεθεί στην αποφυλάκιση του Πρόεδρου του Τουρκικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Taner Kilic, ύστερα από 14 μήνες εγκλεισμού.
Οι κατηγορίες για «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση» εξακολουθούν να τον βαραίνουν μέχρι τη δίκη του, αλλά τουλάχιστον μέχρι τότε θα μπορεί να είναι σπίτι του. Παρόμοιες κατηγορίες έχουν απευθυνθεί σε περισσότερους από 50.000 πολίτες στην Τουρκία από τον Ιούλιο του 2016 και μετά. Παράλληλα, περισσότεροι από 140.000 έχουν απολυθεί ή τεθεί σε διαθεσιμότητα, 1.300 οργανώσεις έχουν κλείσει όπως και 180 μέσα μαζικής ενημέρωσης, σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας.
Με την οικονομική κρίση να καταπίνει κυριολεκτικά τη χώρα, η Τουρκία αντιμετωπίζει επίσης μια κρίση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκατοντάδες άνθρωποι κρατούνται απλώς επειδή έκαναν τη δουλειά τους, και έχει κατακλύσει τη χώρα ένα κλίμα φόβου, το οποίο συρρικνώνει τον χώρο που απομένει για την κοινωνία των πολιτών και τον ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το παρακάτω άρθρο του, που αναδημοσιεύεται αποκλειστικά στο LIFO.gr, δημοσιεύτηκε στην τουρκική ιστοσελίδα bianet.org και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί απευθύνεται στην τουρκική κοινωνία κάνοντας επίκληση στους διαχρονικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις του τουρκικού λαού για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου άρθρου από τουρκική ιστοσελίδα απαιτεί θάρρος για τους διαχειριστές της.
Ο Kumi Naidoo κατάγεται από τη Νότια Αφρική, είναι ακτιβιστής και μία από τις ηγετικές προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο. Προτού αναλάβει τον ρόλο του Γενικού Γραμματέα της Διεθνούς Αμνηστίας είχε ηγετικό ρόλο σε πολλές grassroots οργανώσεις και ΜΚΟ με έμφαση στα περιβαλλοντικά ζητήματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμμετοχή και τη δικαιοσύνη. Ανάμεσα σε άλλα υπήρξε ο εκτελεστικός διευθυντής της Greenpeace.
Διοργανώνοντας εκστρατείες για τη δικαιοσύνη στην Τουρκία για πάνω από πέντε δεκαετίες
Kumi Naidoo
Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας
Το 1964, ένας άντρας 81 ετών έγραψε ένα γράμμα από το κελί του στη φυλακή Kayseri στην Τουρκία, προς την ομάδα που διοργάνωνε την εκστρατεία για την απελευθέρωσή του. «Οφείλω να σας μεταφέρω τις ευχαριστίες μου και τους ειλικρινείς μου χαιρετισμούς για το ενδιαφέρον που έχετε δείξει στο πρόσωπό μου και τον σκοπό που επιδιώκετε να επιτύχετε μέσα από τις ευγενείς σας δραστηριότητες».
Ο κρατούμενος που έγραψε αυτές τις λέξεις δεν ήταν άλλος από τον πρώην Τούρκο πρόεδρο Celâl Bayar. Η ομάδα στην οποία απευθυνόταν ήταν η Διεθνής Αμνηστία.
Το γεγονός ότι η Διεθνής Αμνηστία έκανε εκστρατεία για τον Celâl Bayar στη δεκαετία του 1960 δεν αποτελεί στην πραγματικότητα είδηση, και ωστόσο, στην Τουρκία πολλοί και πολλές θα μπορούσαν να εκπλαγούν. Το ίδιο θα συμβεί με τη μεγάλη λίστα των συγγραφέων, ποιητών, και πολιτικών προσωπικοτήτων, πολλοί και πολλές από τους/τις οποίους/ες φέρουν ονόματα ανθρώπων στην Τουρκία που κάποτε ήταν κρατούμενοι/ες συνείδησης της Διεθνούς Αμνηστίας.
Καθώς ξεκινάω τη θητεία μου ως Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που επισκέπτομαι την Τουρκία. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Τουρκία θα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των προορισμών που οφείλει να επισκεφθεί ο νέος επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας.
Θα μπορούσα να έχω έρθει εδώ απλώς για να τιμήσω την περήφανη ιστορία που έχει η Διεθνής Αμνηστία στην Τουρκία, μιλώντας αμερόληπτα ενάντια στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για πάνω από πέντε δεκαετίες.
Θα μπορούσα να έχω έρθει εδώ απλώς για να ευχαριστήσω τον λαό της Τουρκίας για την απίστευτη υποστήριξή του στις εκστρατείες μας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που απαιτούν δικαιοσύνη για τον παλαιστινιακό λαό στα Κατεχόμενα Εδάφη, τον λαό των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ και τους μουσουλμάνους/ες στους οποίους/ες έχει απαγορευτεί να ταξιδεύουν στην Αμερική.
Αλλά υπάρχει ένας επιπλέον λόγος που βρίσκομαι εδώ. Βρίσκομαι εδώ για να δείξω την αλληλεγγύη μου σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φυλακιστεί άδικα στην Τουρκία: υπερασπιστές και υπερασπίστριες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς δικηγόρους και πολλούς και πολλές ακόμα.
Όσο ήμουν στην Τουρκία, επισκέφθηκα τη Σμύρνη για να συναντήσω τον φίλο και συνάδελφό μας, Taner Kılıç, και την οικογένειά του. Πριν από δέκα μέρες, ενημερωθήκαμε για το αποτέλεσμα των δράσεών μας που διενεργούνταν για πάνω από έναν χρόνο: ο φίλος και συνάδελφός μας, Taner, είχε αφεθεί ελεύθερος. Το να τον βλέπουμε να βγαίνει από τις πόρτες της φυλακής και να πέφτει στην αγκαλιά της συζύγου του και των δυο κοριτσιών του, ήταν μια πραγματικά συγκινητική εμπειρία, όχι μόνο για εμένα αλλά για όλους εκείνους και εκείνες σε ολόκληρο τον κόσμο που είχαν ακούραστα λάβει δράση για την απελευθέρωσή του.
Αλλά πέρα από τα χαμόγελα χαράς και ανακούφισης, υπήρχε οργή και μια ατσάλινη αποφασιστικότητα. Οργή για την αυθαίρετη φυλάκισή του για 14 μακρούς μήνες και για το γεγονός ότι η δοκιμασία του δεν έχει τελειώσει ακόμα, με τις αβάσιμες κατηγορίες που εκκρεμούν για τον Taner και τους 10 της Κωνσταντινούπολης, και ταυτόχρονα, αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία και για την απελευθέρωση όλων όσοι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημοσιογράφων και άλλων που έχουν φυλακιστεί άδικα, στα πλαίσια της αδίστακτης καταστολής.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί από ένα δικαστικό σώμα που στερείται ανεξαρτησίας και βάζει στη φυλακή ανθρώπους που πραγματικά ή υποτιθέμενα ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, χωρίς καμία απόδειξη ότι έχουν προβεί σε ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές. Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και εφημερίδες έχουν εξαναγκαστεί να κλείσουν και πάνω από 130.000 εργαζόμενοι/ες του δημόσιου τομέα έχουν απολυθεί ύστερα από αυθαίρετα με έκτακτα διατάγματα λόγω της αναγγελλόμενης κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Με την οικονομική κρίση να καταπίνει κυριολεκτικά τη χώρα, η Τουρκία αντιμετωπίζει επίσης μια κρίση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκατοντάδες άνθρωποι κρατούνται απλώς επειδή έκαναν τη δουλειά τους, και έχει κατακλύσει τη χώρα ένα κλίμα φόβου, το οποίο συρρικνώνει τον χώρο που απομένει για την κοινωνία των πολιτών και τον ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, δημοσιογράφοι, υπερασπιστές/στριες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακτιβιστές/στριες έχουν φυλακιστεί. Ως παγκόσμιο κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλουμε να συνεχίσουμε και να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς εκείνους/ες και όσους/ες τους υποστηρίζουν στην Τουρκία.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί από ένα δικαστικό σώμα που στερείται ανεξαρτησίας και βάζει στη φυλακή ανθρώπους που πραγματικά ή υποτιθέμενα ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, χωρίς καμία απόδειξη ότι έχουν προβεί σε ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές. Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και εφημερίδες έχουν εξαναγκαστεί να κλείσουν και πάνω από 130.000 εργαζόμενοι/ες του δημόσιου τομέα έχουν απολυθεί ύστερα από αυθαίρετα με έκτακτα διατάγματα λόγω της αναγγελλόμενης κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Τον περασμένο μήνα, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης άρθηκε, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό από μόνο του για να αντιστρέψει την καταστολή. Αυτό που απαιτείται είναι συστηματική δράση για να ανακτηθεί ο σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να επιτραπεί εκ νέου η ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών και να αναιρεθεί το ασφυκτικό κλίμα φόβου που έχει κατακλύσει τη χώρα.
Ωστόσο, παρά την καταστολή, απλοί άνθρωποι με εξαιρετικό πάθος μιλούν για τη δικαιοσύνη και την ισότητα, παρά την απειλή της άδικης τιμωρίας για τη στάση που τηρούν. Είναι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και δικηγόροι. Είναι επίσης μητέρες και πατέρες, αδελφές και αδελφοί. Οδηγούνται από τη βαθιά τους δέσμευση και στράτευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και την ισότητα. Αντί να τους τιμωρεί, η Τουρκία θα έπρεπε να είναι περήφανη για αυτή τη δυναμική και ενεργή κοινότητα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε κατασταλτικούς καιρούς, η ενίσχυση της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή η δημόσια έκφραση της καταδίκης της αδικίας γίνεται πιο επικίνδυνη, αλλά και ακόμα πιο ζωτική από ποτέ. Χρειάζεται να σταθούμε ενωμένοι και ενωμένες με αυτούς τους ανθρώπους, αλλιώς δεν θα απομείνει κανείς για να υπερασπιστεί το δίκαιο.
Ο Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν είπε κάποτε ότι είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για όσα λέμε, αλλά και για όσα αποτυγχάνουμε να πούμε μένοντας σιωπηλοί. Δεν μπορούμε και δεν θα μείνουμε σιωπηλοί.
σχόλια