Οι Βρυξέλλες ματωμένες, με τις σειρήνες να σφυρίζουν, με εκκενώσεις αεροδρομίων, με οδηγίες για τον πληθυσμό. Ξανά η τρομοκρατική βία, «εστιασμένη» και τυφλή την ίδια στιγμή: στοχεύοντας το πολιτικό και συμβολικό κέντρο της Ευρώπης και όχι απλώς το Βέλγιο ως κράτος. Μια πράξη πολέμου, ακόμα και αν ο όρος δεν αρέσει σε εκείνους που παρουσιάζουν την ισλαμιστική τρομοκρατία ως απλή υποκατηγορία του γενικού «φανατισμού». Πρόκειται, όμως, για κάτι πολύ περισσότερο: μοιάζει με ψυχρή στρατηγική του τζιχαντισμού για την παράλυση και ταπείνωση του εχθρού. Και εχθρός δεν είναι –πόσο πρέπει πια να το θυμίζουμε στους ανεγκέφαλους– ένα κοινωνικό καθεστώς, ούτε μια άρχουσα ελίτ, δεν είναι, πολύ περισσότερο, η κυβέρνηση του κ. Σαρλ Μισέλ, ούτε ο ιμπεριαλισμός, αλλά κυρίως η κοσμική και «άπιστη» Δύση και οι κοινωνίες της.
Τι πρόκειται να συμβεί από δω κι εμπρός; Όλα δείχνουν πως η Ευρώπη αλλάζει ριζικά. Ήδη έχει αλλάξει ως ατμόσφαιρα. Ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός τρέφεται από την εδραίωση εσωστρεφών κοινοτήτων που δεν δεσμεύονται καθόλου από το κράτος δικαίου, ούτε αναγνωρίζουν τον έλλογο πλουραλισμό. Παράλληλα, ο τρόμος και η ανασφάλεια γίνονται πηγές στρατολόγησης σε παλαιές και νέες εθνικιστικές και ξενοφοβικές δυνάμεις. Το ρίζωμα, επίσης, του Ισλαμικού Κράτους σε συνοικίες των ευρωπαϊκών μητροπόλεων προοιωνίζεται τα χειρότερα. Το να το αρνείται κανείς ή το να αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας στον βωμό μιας πολυπολιτισμικής ιδεολογικής αφαίρεσης δεν βοηθάει καθόλου.
Υπάρχει πια ο σοβαρός κίνδυνος του αχταρμά και της ευκολίας: η βεβαιότητα ότι οι δυο αδιέξοδες λογικές, αυτή που προωθεί τα περίφρακτα σύνορα και η άλλη, η οποία διεκδικεί άνοιγμα δίχως όρους σε όσους το ζητούν, θα κάνουν όλο τον «θόρυβο» στον δημόσιο χώρο.
Και το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ρεύμα; Η Ειδομένη, τα νησιά, η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και όλα όσα έγιναν το κυρίαρχο θέμα αυτό τον καιρό;
Τα χτυπήματα στις Βρυξέλλες περιπλέκουν και δυσκολεύουν τα πράγματα. Υπάρχει πια ο σοβαρός κίνδυνος του αχταρμά και της ευκολίας: η βεβαιότητα ότι οι δυο αδιέξοδες λογικές, αυτή που προωθεί τα περίφρακτα σύνορα και η άλλη, η οποία διεκδικεί άνοιγμα δίχως όρους σε όσους το ζητούν, θα κάνουν όλο τον «θόρυβο» στον δημόσιο χώρο.
Μέχρι, όμως, να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, χρειάζεται να είμαστε κοντά στις Βρυξέλλες και στους ανθρώπους τους. Με τη συναίσθηση πως εδώ δεν έχουμε μια απλή υπόθεση, αλλά μια στιγμή ιστορικής σημασίας για την επιβίωση ή την αποσύνθεση της Ευρώπης. Για το αν το μέλλον της θα χρωματιστεί από τη βία της θρησκείας-ιδεολογίας, τους φυλετισμούς και τη διακοινοτική βία. Ή αν θα υπάρξει μια ανάστροφη δυναμική, για τη διάσωση των δημοκρατικών εθνών και της Ευρώπης.
Αυτές τις μέρες δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τίποτα. Για τίποτα, εκτός από την τρέλα της Ιστορίας και την ανάγκη να διατηρήσουμε ένα απόθεμα διαύγειας και ψυχραιμίας. Μέχρι να καταλάβουμε, αν μας δοθεί ο χρόνος να καταλάβουμε την πλοκή του δράματος.
σχόλια