Το δικαίωμα της ψηφοφορίας ειναι κραταιά ιδιότητα στις ευρωπαϊκές καιφιλελεύθερες κοινωνίες. Ούτε συζήτηση περίαυτού. Ήδη ο Ρουσώ -πατήρ και μάλλον πατριός του κοινωνικού συμβολαίου- δενήθελε τον πόλιτη απλώς ελεύθερο να αποφασίζει για την τύχη του· τον ανάγκαζε ναείναι ελεύθερος. Μικρογραφία της κοινωνίας και του κράτους ο καθένας μας,"αποφασίζει" για τα κοινά, έστω κι αν η κρατική και κοινωνική μηχανή εναιαυτοτελής και ελάχιστα επηρεάζεται απο την εκάστοτε ψηφοθηρία. Το σημαντικόείναι να τελεστεί η δημοκρατική γιορτή, να μετρηθούν οι κάλπες και να λάμψει ηατομική βούληση.
Τρίχες δηλαδή. Βαρύθυμοι καινωχελείς πλέον οι ευρωπαίοι πολίτες έχουν κάθε λόγο να περιφρονούν το δικαίωμα ψήφου περίπου όπως μιανεπιταγή άνευ αντικρύσματος. Το πολιτικό νόμισμα ειναι "γράμματα" ή "κορώνα" κιαπό τις δύο μεριές, οπότε η καλπουζανιά δεν θέλει κολαούζο για να αποκαλυφθεί.Οι εκλογές χρειάζονται για να διατηρούνται τα δημοκρατικά προσχήματα, για ναανέρχεται στην εξουσία η πιο δραστήρια πολιτική παρέα - τα υπόλοιπα ανήκουν στοπαρασκήνιο. Ματσαράγκα δηλαδή; Λαοπλάνος τσαρλατανισμός; Ευτελής διαβουκόλησηκαι αμαρτωλή δημοκοπία;
Σε μια χώρα μικροιδιοκτητών καιμικροαστών σαν τη δική μας, με την εισβολή της μαζικής δημοκρατίας πουσυντελέστηκε παταγωδώς μετά τη Χούντα, το στρεβλό βρήκε ελεύθερο πεδίο σεπεραιτέρω στρέβλωση. Το πελατειακό σύστημα, το οποίο υποβάσταζε αναμπάμπαπαντάμ τα πολιτικά μας πράγματα, μπολιάστηκε εν μία νυκτί με τουςκαταναλωτικούς πειρασμούς και μέσα σε δύο δεκαετίες είδαμε την "ιδεολογία" νατο σκάει νύχτα (απαρηγόρητη...) και στη θέση της να στρογγυλοκάθεται ένας νέοςψηφοφόρος που άρχισε να βλέπει το κόμμα του σαν χορηγό.
Πέρα απο τους διορισμούςημετέρων, δικών μας παιδιών και ομοϊδεατών, οι κομματικοί ειδήμονες κατάλαβανότι για να κατέχεις το κράτος δεν αρκούν τα δάνεια και οι λογής λογήςμεσολαβήσεις, η πελατεία εμφανίζεται μαζική οπότε μαζική θα πρέπει να ειναι καιη κυβερνητική ανταπόκριση. Οι ελληναράδες ανακάλυψαν τη νέα ιδεολογία του"περνάμε καλά", κατά συνέπεια το πιάτο τους απαιτούσε λαϊκιστικό δυόσμο σεπελώριες δόσεις. Ο υπουργός οικονομικών πρέπει να έχει τεράστια θυλάκια καιπάντα το χέρι στην τσέπη.
Το δραματικό οξύμωρο μιαςκοινωνίας που εισάγει τα πάντα και δεν παράγει τίποτα, ενός κράτους που τελείυπό εξευτελιστική οικονομική επιστασία -όπως συχνάκις κατά το παρελθόν- κανένανδεν ενοχλεί. Κανείς δεν θέλει να στερηθεί για το καλό των επόμενων γενεών,απεναντίας όλοι συμφωνούν ότι μπορούμε να υποθηκεύουμε το μέλλον στην υπηρεσίατου βουλιμικού παρόντος. Κλίση για τη φτώχια δεν έχουμε· αντίθετα τρέχουμε στιςτράπεζες για να εκσυγχρονίσουμε τον εαυτό μας. Ευημερία ούμπερ άλες!Βραχυπρόθεσμος πλουτισμός, κι ας πάει και το παλιάμπελο.
Δεν πρέπει λοιπόν να μαςπαραξενεύει η συμπεριφορά των λαϊκών αντιπροσώπων, βουλευτών και βολευτών, οιοποίοι, νιώθοντας με παλμό καρδίας ότι οσονούπω θα διαβούν απο καβδιανάδίκρανα, πασχίζουν παντί σθένει να καταστήσουν χαώδη τη διαφορά με τοναντίπαλο, να διαψεύσουν το σχήμα του βολικού δικομματισμού, να εμφανισθούντέλος πάντων άλλοι από αυτό που είναι.
Οι αφελείς και έντιμοι πολίτεςαναρωτιούνται: μα είναι δυνατόν όλες οι κυβερνήσεις μας να "πέφτουν" λόγωδιαφθοράς και οικονομικών σκανδάλων; Αγνοούν δηλαδή ότι το μέγα μυστικό τηςμετα-δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός οτι πάσα κυβερνητική απόφαση υπαγορεύεταιεμμέσως απο τα μεγάλα επιχειρησιακά συμφέροντα που αποτελούν τους πυλώνες τηςεθνικής οικονομίας. Η ελίτ των χρυσοκανθάρων, ακριβέστερα, θεωρεί το πολιτικότσέκ απ των εκλογών παρηκμασμένο θεσμό που δεν εξυπηρετεί τίποτα. Η εννοια"εκλεγμένη κυβέρνηση" είναι πλαστογραφημένο νόμισμα χωρίς αποδέκτη. Άρα τομέλλον το φαντάζονται χωρίς εκλογές· ένας διορισμένος, μετριόφρων και υπάκουοςπεριφερειάρχης θα αρκούσε για να τηρεί την τάξη και να μοιράζει απο καιρού σεκαιρό κάποιες ελεημοσύνες στις αδύναμες τάξεις.
Απο αυτή τη σκοπιά, οι δύοαρχηγοί των μεγάλων κομμάτων μάλλον συμπάθεια εμπνέουν παρά πειθώ ήδυσαρέσκεια. Είναι νέοι άνδρες, οικογενειάρχες, με κάποια κατάρτιση και μεφιλοδοξίες βέβαια. Το ρητορικό παιχνίδι δεν το επινόησαν· παντού έτσι γίνεται.Ο αρχηγός λαλεί και το πόπολο αντιλαλεί. Ούτε καν σκέπτονται ότι η διεκδίκησητης ψήφου μοιάζει μάλλον με ληστεία.
Άλλωστε η προσωποποίηση τηςπολιτικής εξουσίας αποτελεί κι αυτή ασυγχώρητο λάθος. Κάθε κομματικόςσχηματισμός, για να επανδρώσει τις δημόσιες θέσεις, εχει ανάγκη στρατιά"υπαλλήλων" - αυτούς που ο Χέγκελ θεωρούσε ερείσματα του κρατικού μηχανισμού.Αλλά ποιος θα εμποδίσει τα "ερείσματα" να μεταμορφωθούν σε λυσσαλέα τρωκτικά καινα πετσοκόψουν το δημόσιο χρήμα; Ό,τι καταγγέλλει η κάθε παράταξη σκιαγραφείσαφώς την προωπογραφία της.
Το μόνο κίνητρο που απέμεινεείναι φόβος του αντιπάλου που, διά της παραπειστικής οδού, μεταποιείται σετυφλή αφοσίωση για τον ημέτερο ηγέτη. Κάλλιο λοιπόν με τον διάβολο που ξέρειςπαρά με κείνον που δεν ξέρεις. Ετσι σκέπτονται οι μελλοντικοί κοψοχέρηδες.
σχόλια