Η ΚΑΘΕΙΡΞΗ, Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ δεν είναι αστείο πράγμα. Τα πέντε, τα δέκα, τα δεκατρία χρόνια δεν είναι ανώδυνη ιστορία, ακόμα και αν η αρίθμηση μοιάζει εύκολη για τους απέξω. Νομίζω ότι η απόφαση για τις ποινές των ηγετικών στελεχών και ορισμένων από τα στελέχη της Χρυσής Αυγής συντονίζεται με την ουσία. Και η ουσία δεν έχει να κάνει τόσο με το να χαρούμε εμείς για το πάθημα του ψευτο-φύρερ και των μπιστικών του όσο με το να τιμωρηθεί το μείγμα εγκληματικότητας και ιδεολογικής παράκρουσης, το άθλιο πέρασμα από τη «θεωρία» στην πράξη όπως φάνηκε στις συγκεκριμένες πράξεις της οργάνωσης-συμμορίας. Πέρα από το ποινικό δίκαιο και τα μελήματά του, μένουν πλήθος αναπάντητων ζητημάτων: με ποιο τρόπο συντηρούνται και απλώνονται στον κόσμο μέσα συναισθήματα, ιδέες, συνθήματα «χρυσαυγίτικου» στιλ; Πώς αισθάνονται αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που υπήρξαν ψηφοφόροι και οπαδοί; Με ποιο τρόπο μπορούμε να χειριστούμε την πρόκληση των νέων ρατσισμών, τη διείσδυση ενός βίαιου φαντασιακού σε κομμάτια του πληθυσμού, τι κάνουμε με τα σημαντικά αποθέματα αντικοινοβουλευτικών ή αντισημιτικών συνδρόμων που φτάνουν φυσικά πολύ μακρύτερα από την παρακμιακή αυλή του Μιχαλολιάκου και του Λαγού;
Η ουσία δεν έχει να κάνει τόσο με το να χαρούμε εμείς για το πάθημα του ψευτο-φύρερ και των μπιστικών του όσο με το να τιμωρηθεί το μείγμα εγκληματικότητας και ιδεολογικής παράκρουσης, το άθλιο πέρασμα από τη «θεωρία» στην πράξη
Αυτά τα θέματα δεν κλείνουν με καμία απόφαση. Ούτε φυσικά με το αν εισέπρατταν ισόβια όλοι τους. Μήπως τάχα έκλεισε ο κύκλος της αποδοχής της πολιτικής βίας – ή της συγκατάθεσης σε πράξεις τιμωρητικής τρομοκρατίας – έπειτα από τη βροχή ισοβίων στην υπόθεση της 17Ν; Αφού ξέρουμε, πως η ηθική και πολιτική συζήτηση για τα όρια της δημοκρατικής πολιτικής δράσης, για την παρουσία ολοκληρωτικών ιδεών και κυρίως πρακτικών στον δημόσιο χώρο είναι συζήτηση ημιτελής, ανεπιθύμητη και συχνά υπονομευμένη από καιροσκοπισμούς και κομματικές υστεροβουλίες. Γι αυτό και με προβληματίζουν όσοι και όσες σκορπίζουν δεξιά και αριστερά ευχές αιώνιων φυλακίσεων λες και η δικαιοσύνη είναι επίδειξη πυγμής της δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της ή προσωπική ανακούφιση.
Ας μείνουμε στο γεγονός της μέρας: στην αιχμή αυτής της εξέλιξης που δεν σηματοδοτεί προφανώς το τέλος της «μαχητικής» ακροδεξιάς στη χώρα και ωστόσο έχει τη δική της εξαιρετική σημασία. Η ποινική δικαιοσύνη δεν λύνει τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Έδειξε όμως πως στη δημόσια ζωή δεν υπάρχει το ακαταλόγιστο, πως οι εγκληματογόνες ιδέες που οπλίζουν μαχαίρια ή ρόπαλα δεν είναι απλώς «απόψεις» και πως η δικαιοσύνη μπορεί να έχει τον δικό της λόγο, παράλληλα με τη σκηνή της κοινωνικής κριτικής, των πολιτικών ανταγωνισμών και των δημόσιων ευαισθησιών.
ΜΑ ΕΙΝΑΙ όσο πρέπει αντιφασιστική η απόφαση του Δικαστηρίου; Καλό θα ήταν όμως να αλλάξουμε το ερώτημα για να αναρωτηθούμε: μπορούμε να αποτρέψουμε καινούριες χρυσαυγές με άλλους τίτλους αλλά με τις ίδιες πάνω-κάτω εθνικο-ρατσιστικές μυθολογίες; Σε αυτό θα δοκιμαστούμε τα επόμενα χρόνια και όχι σε φαιδρούς και μάλλον εκνευριστικούς διαγωνισμούς για τον βέλτιστο και πιο άρτιο θεωρητικά αντιφασισμό. Η ετυμηγορία για τους ανθρώπους της Χρυσής Αυγής θα είναι, αναπόφευκτα, ένα σημείο αναφοράς για αυτή την πιο απαιτητική δουλειά του πολιτικού συστήματος και των δημόσιων θεσμών με όλα εκείνα που φθείρουν και ακυρώνουν εκ των έσω τη δημοκρατική ζωή.
