Τον Νίκο Σοφιανό τον συναντήσαμε ένα μεσημέρι στην καρδιά της Αθήνας, σε ένα τραπέζι στο Booze Cooperativa, διακόπτοντας μια ζωηρή συνομιλία που είχε με υποστηρικτές και υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους της παράταξής του. Ο επικεφαλής του συνδυασμού της Λαϊκής Συσπείρωσης μοιάζει αισιόδοξος, παρότι τα προβλήματα της πόλης τα οποία φιλοδοξεί να λύσει εδώ και 13 χρόνια, όντας μέλος του δημοτικού συμβουλίου, σύμφωνα με την εκτίμησή του επιμένουν, αν δεν επιδεινώνονται.
«Κάνοντας ένα flashback σε αυτά τα χρόνια, από το 2010 που εκλέχθηκα δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα, ως επικεφαλής του συνδυασμού της Λαϊκής Συσπείρωσης, μέχρι και σήμερα, θα έλεγα πως ακολουθείται μια ενιαία πορεία», αναφέρει προβληματισμένος στη LiFO. «Παρά το γεγονός πως είχαμε διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικούς περιφερειάρχες και δημάρχους, το μοντέλο της πόλης παραμένει το ίδιο. Αντιλαμβάνονται την Αθήνα ως τουριστικό προϊόν, το οποίο πρέπει να αναβαθμίσουν, να το καλλωπίσουν ώστε να αυξηθεί η ελκυστικότητα της πόλης για τους τουρίστες, και ταυτόχρονα να επενδύσουν κεφάλαια στα ξενοδοχεία, στη βραχυχρόνια μίσθωση, στην αγορά του real estate. Αυτό το μοντέλο», συνεχίζει, συνοψίζοντας την πολιτική αντίληψη του συνδυασμού του, «κατά τη γνώμη μας, έχει χρεοκοπήσει, έχει οδηγήσει σε ασφυκτικές καταστάσεις για τον κόσμο που ζει, δουλεύει και μεγαλώνει τα παιδιά του σε αυτή την πόλη».
Ο επικεφαλής του συνδυασμού της Λαϊκής Συσπείρωσης διεκδικεί για τέταρτη φορά τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας, έχοντας πλέον αποκτήσει πολύτιμη και πολυετή εμπειρία στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και μια δόση ρεαλισμού στις προτάσεις του. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε στη LiFO επαναλαμβάνει πως βασικότερο πρόβλημα του δήμου Αθηναίων είναι «οι λάθος προτεραιότητες, οι κακές ιεραρχήσεις».
Ξέρουμε ποια είναι η κατάσταση. Ζούμε σε αυτή την πόλη, γνωρίζουμε τον δήμο υπηρεσία προς υπηρεσία, διεύθυνση με διεύθυνση. Ο δήμος Αθηναίων έχει υποστελεχωθεί, έχει συρρικνωθεί, κλείνουν τμήματα, και ταυτόχρονα υπάρχει ένας χορός δεκάδων εργολαβιών και δεκάδων εκατομμυρίων. Μιλάμε για τρελές αναθέσεις σε εργολάβους και εταιρείες για τα πάντα. Αυτό πρέπει να το ανακόψεις, δεν μπορείς μεν να ξεμπερδέψεις κατευθείαν, αλλά πρέπει να δημιουργήσεις μια αντίστροφη πορεία.
Μιλώντας για τη ρυθμιστική και φορολογική μάχη που υπόσχεται να δώσει κατά των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων, για τα πλάνα συντήρησης και επέκτασης ενός δικτύου παιδικών χαρών και σχολείων που έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη αλλά και για τις απαλλοτριώσεις που εκκρεμούν, ο Νίκος Σοφιανός θεωρεί πως η αθηναϊκή κοινωνία βρίσκεται πλέον πολύ πιο κοντά στην πολιτική αντίληψη του συνδυασμού του. «Το εισπράττουμε από τις συζητήσεις μας με τον κόσμο», εξηγεί, «μιλώντας σε ζευγάρια και νέους που δεν βρίσκουν διαμέρισμα, με τα ενοίκια να βρίσκονται στα ύψη, ακούγοντας τους μικροεπαγγελματίες στις γειτονιές που πιέζονται και τη λαϊκή οικογένεια της Αθήνας που αντιμετωπίζει την ανέχεια και τα κύματα ακρίβειας, και ταυτόχρονα εισπράττει μια υποβάθμιση στην καθημερινότητά της από πράγματα που πρέπει να κάνει ο δήμος και πολύ απλά δεν τα κάνει».
— Κύριε Σοφιανέ, σας έχω ακούσει συχνά να μιλάτε για λάθος προτεραιότητες από την πλευρά του δήμου Αθηναίων, από την προηγούμενη κιόλας εκλογική αναμέτρηση. Τι ακριβώς εννοείτε, και ποια είναι η ιεράρχηση που προτείνει ο συνδυασμός σας;
Εμείς επιθυμούμε έναν δήμο Αθηναίων ο οποίος θα προτάσσει και θα ιεραρχεί τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων και την επιδίωξη ενεργειών που είναι εξαιρετικά φιλικές στο ξενοδοχειακό κεφάλαιο. Αυτή την τετραετία, βλέπετε, λόγω εκλογικού νόμου, ο δήμαρχος δεν είχε πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, και όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για την πόλη πάρθηκαν με τη στήριξη των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Το 2022, συναποφάσισαν να ορίσουν την Αθήνα ως πόλη-πρότυπο τουριστικού προορισμού. Αυτό δεν έγινε τυχαία, δεν είναι απλά ένας τίτλος. Με βάση τον επενδυτικό νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ του 2021, δίνει τη δυνατότητα σε όσους επενδύουν στην Αθήνα για ξενοδοχεία, βραχυχρόνια μίσθωση, εστίαση –για αυτό που εμείς αποκαλούμε μετατροπή μιας σειράς γειτονιών σε διασκεδαστήρια– να φοροαπαλλάσσονται, να επιδοτούνται με ζεστό χρήμα, και να αντιμετωπίζουν ένα εξαιρετικά φιλικό περιβάλλον.
Με αυτή τους την κίνηση, μέχρι το 2024 θα έχουμε 504 ξενοδοχεία στην Αθήνα, και τα 12.500 διαμερίσματα στη βραχυχρόνια μίσθωση θα πολλαπλασιαστούν και αυτά. Στην πολεοδομία καθημερινά δίνονται άδειες για πολυκατοικίες, τετραώροφα, βιοτεχνικούς χώρους που μετατρέπονται σε χώρους βραχυχρόνιας μίσθωσης. Ακολουθώντας αυτή την πολιτική όχι μόνο δεν περιορίστηκε, αλλά δόθηκε κίνητρο ώστε να γενικευτεί η μετατροπή της Αθήνας σε ένα ατελείωτο πάρκο ξενοδοχείων, βραχυχρόνιας μίσθωσης και διασκεδαστηρίων.
Μπορούσε ο δήμος να ακολουθήσει άλλη αναπτυξιακή πολιτική; Φυσικά και μπορούσε. Εδώ και δέκα χρόνια παλεύουμε να φορολογηθεί με επαγγελματικό συντελεστή και όχι με οικιακό η βραχυχρόνια μίσθωση, εφόσον πρόκειται για επαγγελματική δραστηριότητα. Ταυτόχρονα, στη βραχυχρόνια μίσθωση μπορούν να υπάρξουν οι φόροι των παρεπιδημούντων και του τέλους διαμονής, που υπάρχουν στα ξενοδοχεία και που εισπράττουν οι ξενοδόχοι και δυστυχώς δεν τους αποδίδουν στην πόλη, τους παρακρατούν. Είναι και αυτό ένα φαινόμενο που έχουμε καταγγείλει επανειλημμένα, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί τους.
Φέρνοντας λοιπόν τέτοια μέτρα, «έχθρικα» για τη βραχυχρόνια μίσθωση, θα αναγκάσουμε τις πλατφόρμες να λειτουργήσουν αλλιώς, δίνοντας τη δυνατότητα να σπρωχτούν διαμερίσματα στη μακροχρόνια μίσθωση.
— Η στάση αυτή που περιγράφετε είδαμε να εφαρμόζεται πρόσφατα και σε διάφορες μεγάλες πόλεις στο εξωτερικό, ανάμεσά τους και η Νέα Υόρκη. Μπορεί, λοιπόν, ο δήμος Αθηναίων να τα βάλει με τις πλατφόρμες των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων;
Φυσικά και μπορεί, παρότι συναντάμε μια δογματική προσήλωση στη λογική «Αθήνα ίσον τουριστικό προϊόν», και όχι μόνο από τον κύριο Μπακογιάννη αλλά και από τους συνδυασμούς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, που αν δεν τον στήριζαν δεν θα λαμβάνονταν αυτές οι αποφάσεις. Και όλο αυτό όταν η Αθήνα είναι η μόνη μεγάλη ευρωπαϊκή τουριστική πόλη όπου τα έσοδα από τον τουρισμό καλύπτουν μόλις το 0,5% των εσόδων. Αντιλαμβάνεστε πως έχουμε να κάνουμε με 6,5 εκατομμύρια τουρίστες, εκατοντάδες ξενοδοχεία και χιλιάδες διαμερίσματα που δεν αποδίδουν στον δήμο έσοδα, ενώ αντίθετα ο δήμος φορολογεί ετησίως τους δημότες με 200 εκατομμύρια.
Αυτό μπορεί αποφασιστικά να αλλάξει, δρομολογώντας οικονομικές υπηρεσίες του δήμου, κυνηγώντας όλα τα έσοδα που ανήκουν στον δήμο και δεν αποδίδονται, αλλά και αλλάζοντας συντελεστές. Ο τουρισμός πρέπει να πληρώσει σε αυτή την πόλη, δεν μπορεί η πόλη μας να πληρώνει για αυτόν.
— Με βάση αυτά που μου λέτε, πώς φαντάζεστε αυτή την ανακατανομή εσόδων του δήμου και πού πιστεύετε πως μπορούν να πάνε αυτά τα χρήματα για τη βελτίωση των συνθηκών και των υποδομών της πόλης;
Καταρχάς, αυτά τα χρήματα μπορούν να αποδοθούν στους δημότες με άμεσο τρόπο, καταργώντας την ανταποδοτικότητα σε όλες τις υπηρεσίες που τους προσφέρει ο δήμος, και οι οποίες θα μπορούσαν να είναι είτε με συμβολικό τίμημα, είτε δωρεάν. Στα κολυμβητήρια σήμερα ο δημότης πληρώνει από 25 έως 50 ευρώ τον μήνα, στα γυμναστήρια, στα παιδικά camp, στα νοσοκομεία το ίδιο. Αυτό όχι μόνο αποκλείει κόσμο, αλλά επιδεινώνει και το εισόδημα του Αθηναίου, το οποίο σήμερα κυριολεκτικά λεηλατείται. Αυτές είναι ανάσες στην τσέπη του δημότη, δεν μπορεί ο Αθηναίος να πληρώνει για τα πάντα. Καταργώντας την ανταποδοτικότητα, και μειώνοντας δραστικά τους συντελεστές στην κατοικία και τη μικρή επαγγελματική στέγη, μπορούμε να αφήσουμε στην τσέπη του πολύτιμα εισοδήματα. Εμείς, λοιπόν, λέμε πως θα εφαρμόσουμε στην Αθήνα τους συντελεστές που έχει η Πάτρα, που αφήνουν αρκετά λεφτά στην τσέπη του μικρού επαγγελματία και του κατοίκου της πόλης.
Έπειτα, τα μεγάλα έργα απαιτούν και άλλες ιεραρχήσεις. Λεφτά σίγουρα υπάρχουν, όταν δίνονται 255 εκατομμύρια ευρώ, με πόρους από το Ταμείο Συνοχής, με δημοτικούς και δημόσιους πόρους, για να γίνει η λεγόμενη «ανάπλαση» στον Βοτανικό. Όλα αυτά για να φτιαχτεί το γήπεδο 113 εκατομμυρίων και να δοθεί μετά η ιδιοκτησία του γηπέδου στον ιδιοκτήτη μιας ανώνυμης εταιρείας που δεν θα έχει βάλει ούτε ένα ευρώ, για να φτιάξουν οι τράπεζες ένα επιχειρηματικό πάρκο 53.000 τετραγωνικών. Μιλάμε για «ανάπλαση του μπετόν» στον Βοτανικό και «ανάπλαση του γκαζόν» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας όταν θα γίνει το γήπεδο, με λεφτά του δήμου, τις οποίες αποφάσισαν από κοινού στο δημοτικό συμβούλιο. Δεν μπορεί επίσης να ξοδεύονται 13 εκατομμύρια στον Μεγάλο Περίπατο, πάλι από κοινού, για να διπλασιάσουμε τα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της Αθήνας.
Είχαμε ήδη τα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της πόλης στην Πανεπιστημίου, έπρεπε να τα φροντίσουμε, να φυτέψουμε δέντρα, να συντηρήσουμε το πράσινο, να τα διατηρήσουμε καθαρά. Πάνω και κάτω από τον Περίπατο υπάρχουν πιάτσες ναρκωτικών τις οποίες δεν αγγίζουν, δεν τις ακουμπάνε καν, τις θεωρούν κανονικότητα στην πόλη. Αντ’ αυτού, έγινε μια παρέμβαση που κόστισε πολύ και η οποία μπορεί να σταματήσει εδώ.
— Μιλώντας για το ζήτημα του Μεγάλου Περιπάτου, ποια είναι η γνώμη σας για το έργο και ποιες οι δικές σας προτάσεις για την πεζοδρόμηση, τη μικροκινητικότητα και το κυκλοφοριακό της Αθήνας;
Πρόκειται για μια παρέμβαση που είχαν σχεδιάσει και από κοινού ψήφισαν τον Μάιο του 2020 όταν ξεκινούσε η πανδημία, η οποία προέβλεπε να δημιουργηθεί ένα δαχτυλίδι στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της Αθήνας, κάτι σαν «πράσινος διάδρομος». Ήταν ουσιαστικά μια πατέντα από τη Βαρκελώνη, που την είδε ο δήμαρχος, ερχόμενος από το Καρπενήσι, και σκέφτηκε να την εισαγάγει έτσι απλά στην Αθήνα. Ο αρχικός σχεδιασμός, τον οποίο αποτρέψαμε μαζί με κινητοποίηση των εμπόρων της Αθηνάς και των κατοίκων της Πλάκας, προέβλεπε μάλιστα πεζοδρόμηση της Αθηνάς, πεζοδρόμηση της Ερμού ως την Ασωμάτων, πεζοδρόμηση της Καραγιώργη Σερβίας και περίκλειστη Πλάκα. Είχαν εμφανίσει ακόμα και Κυβερνητική Υπουργική Απόφαση για το ποιοι θα έχουν δικαίωμα να μπαίνουν στην περιοχή!
Όλα αυτά αποτράπηκαν, κάτω από τις παλινωδίες των συνεταίρων του δημάρχου, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, γιατί όταν είδαν την οργή άρχισαν να μαζεύονται. Στην Πανεπιστημίου προβλεπόταν αρχικά μία λωρίδα, όχι τρεις που έχουν μείνει τώρα. Όλο αυτό το σκηνικό όμως κόστισε στον Αθηναίο, κόστισε ταλαιπωρία αλλά και χρήμα, χωρίς το παραμικρό απτό αποτέλεσμα για την πόλη. Είχαμε ήδη τα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της πόλης στην Πανεπιστημίου, έπρεπε να τα φροντίσουμε, να φυτέψουμε δέντρα, να συντηρήσουμε το πράσινο, να τα διατηρήσουμε καθαρά. Πάνω και κάτω από τον Περίπατο υπάρχουν πιάτσες ναρκωτικών τις οποίες δεν αγγίζουν, δεν τις ακουμπάνε καν, τις θεωρούν κανονικότητα στην πόλη. Αντ’ αυτού, έγινε μια παρέμβαση που κόστισε πολύ και η οποία μπορεί να σταματήσει εδώ.
Δεν θα χαλάσουμε φυσικά αυτό που φτιάχτηκε, αλλά μπορούμε να πούμε «ως εδώ». Υπάρχουν άλλες μεγάλες προτεραιότητες. Δεν μπορεί να λέει ο δήμαρχος «η λακούβα δεν έχει ιδεολογία», την ώρα που το 70% των δρόμων της Αθήνας παραμένει αφρόντιστο. Με μια εργολαβία 21 εκατομμυρίων που κράτησε σχεδόν 4 χρόνια, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας Μπακογιάννη δηλαδή, αντικαταστάθηκε μόλις το 30% των δρόμων. Το άλλο 70% παραμένει βομβαρδισμένο. Πόσες τετραετίες χρειάζεται ο Μπακογιάννης, δηλαδή, για να φτιάξει τους δρόμους στην πόλη;
— Το ζήτημα αυτό το είχατε θίξει και στην προηγούμενη συνέντευξη που είχατε παραχωρήσει στη LiFO, το 2019, μιλώντας παράλληλα και για την πρόσβαση στις παιδικές χαρές και την καθαριότητα…
Τίποτα από αυτά δεν ανήκει στις προτεραιότητές τους. Αντ’ αυτού, δόθηκαν 13 εκατομμύρια για τρεις προγραμματικές συμβάσεις που θα διαφημίσουν την Αθήνα ως χώρο συνεδριακού τουρισμού, ως πόλη που ετοιμάζεται δήθεν για πράσινη μετάβαση και ως πόλο έλξης για να γυρίζονται κινηματογραφικές ταινίες. Αυτά είναι λεφτά, θα μπορούσαν να πάνε στα σχολεία. Υπάρχει μια εργολαβία τριετούς διάρκειας για να επισκευαστεί το ένα τρίτο των σχολείων, έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια και έχουν παραδοθεί μονάχα 42 σχολεία. Πόσες τετραετίες θα χρειαστούν για να επισκευαστούν τα υπόλοιπα, για να μην πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια των μαθητών;
— Εσείς τι αντιπροτείνετε για να λυθούν αυτά τα προβλήματα;
Επιγραμματικά, εμείς θεωρούμε πως πρέπει να γίνουν τρεις μεγάλες παρεμβάσεις. Η πρώτη αφορά ένα νέο τεχνικό πρόγραμμα, με κέντρο την οικογένεια, το παιδί και τη νεολαία, με άξονες την επιδιόρθωση, την ανακαίνιση και τη διαμόρφωση νέων σχολείων. Έχουμε τρία χρόνια που η προσχολική αγωγή παραμένει σε container, όπου υποτίθεται πως βρισκόταν προσωρινά, και δεν υπάρχει καμία μελέτη για να φτιαχτούν νέα κτίρια. Προτείνουμε να αναβαθμιστεί επίσης το δίκτυο παιδικών σταθμών: έχουμε φτάσει τους 67 παιδικούς σταθμούς και 500 ζευγάρια φέτος έψαχναν να βρουν θέση για βρέφη και δεν έβρισκαν. Πρέπει να αντιμετωπιστούν επίσης τα προβλήματα με τα ειδικά σχολεία –είναι η πιο άθλια κτιριακή υποδομή σε όλη την Αττική– αλλά και να δημιουργήσουμε παιδικές χαρές και στις 130 γειτονιές.
Δεν μπορεί να κάνει ταξίδι ο γονιός για μια παιδική χαρά, ειδικά όταν υπάρχουν οικόπεδα χαρακτηρισμένα για αυτό τον σκοπό που αφήνονται στην εγκατάλειψη. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο πρόγραμμα, είναι πλήρως κοστολογημένο, και σε σύγκριση με αυτά που σκορπούν δεξιά και αριστερά μπορεί να λειτουργήσει. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι θα φτιάξουν ένα γήπεδο σε τρία χρόνια, και δεν μπορούν στο ίδιο διάστημα να φτιαχτούν τα σχολεία της Αθήνας.
Η δεύτερη παρέμβαση απαιτεί fast-track διαδικασίες ώστε να ολοκληρωθούν όλες οι απαλλοτριώσεις. Είκοσι πέντε απαλλοτριώσεις, ξέρετε, παραμένουν ανεκτέλεστες και κινδυνεύουν να χαθούν. Πρέπει να δεσμευτούν κοινόχρηστοι χώροι, που έχουν χαρακτηριστεί έτσι, όπως και να αξιοποιηθούν απαλλοτριούμενοι χώροι που έχουν πληρωθεί και έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη. Δεν μας επιτρέπεται να χάσουμε ούτε τετραγωνικό μέτρο σε αυτή την πόλη. Μαζί, σε αυτή την ενότητα, είναι και τα 450 στρέμματα στο Γουδί, που έχουν δοθεί στον δήμο Αθηναίων, έχουν γραφτεί στο υποθηκοφυλακείο και όπου παραμένουν τα δύο στρατόπεδα στο υπουργείο Άμυνας. Εκεί μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα αστικό άλσος, αξιοποιώντας τις υποδομές που ήδη υπάρχουν. Μπορεί να γίνει, φτάνει να το διεκδικήσουμε.
Ο δήμος Αθηναίων εισπράττει εκατομμύρια από τους πολλούς, και οι λίγοι δεν πληρώνουν τίποτα. Πρέπει να υπάρξει μια αναπροσαρμογή των υπηρεσιών που θα μας δώσει τη δυνατότητα και εισπράξεις να υπάρχουν αλλά και να ελαφρυνθεί η οικογένεια, που παραμένει βασική προτεραιότητα.
Τρίτο και εξίσου σοβαρό είναι να αλλάξει η οικονομική πολιτική του δήμου. Ο δήμος Αθηναίων εισπράττει εκατομμύρια από τους πολλούς, και οι λίγοι δεν πληρώνουν τίποτα. Πρέπει να υπάρξει μια αναπροσαρμογή των υπηρεσιών που θα μας δώσει τη δυνατότητα και εισπράξεις να υπάρχουν αλλά και να ελαφρυνθεί η οικογένεια, που παραμένει βασική προτεραιότητα.
Ξέρουμε ποια είναι η κατάσταση. Ζούμε σε αυτή την πόλη, γνωρίζουμε τον δήμο υπηρεσία προς υπηρεσία, διεύθυνση με διεύθυνση. Ο δήμος Αθηναίων έχει υποστελεχωθεί, έχει συρρικνωθεί, κλείνουν τμήματα, και ταυτόχρονα υπάρχει ένας χορός δεκάδων εργολαβιών και δεκάδων εκατομμυρίων. Μιλάμε για τρελές αναθέσεις σε εργολάβους και εταιρείες για τα πάντα. Αυτό πρέπει να το ανακόψεις, δεν μπορείς μεν να ξεμπερδέψεις κατευθείαν, αλλά πρέπει να δημιουργήσεις μια αντίστροφη πορεία.
Δεν μπορεί σε 4 χρόνια οι μόνες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού που έγιναν στον δήμο να αφορούν 135 δημοτικούς αστυνομικούς, και την ίδια ώρα να κλείνει η διεύθυνση ηλεκτρολογικού. Τα πολυδιαφημισμένα LED κόστισαν μια σύμβαση 53,5 εκατομμυρίων, με μια ιδιωτική εταιρεία να αναλαμβάνει την προμήθεια, την τοποθέτηση και τη συντήρηση. Αυτήν τη δουλειά στην Πάτρα ο δήμος την έκανε με 4 εκατομμύρια για την προμήθεια, και το υπόλοιπο έργο το ολοκλήρωσε με τους εργαζομένους του. Ο Αθηναίος πρέπει να καταλάβει πως κάθε εργολαβία, κάθε σύμβαση με ιδιωτική εταιρεία –και τις ξέρουμε όλες, γιατί τις έχουμε καταψηφίσει με στοιχεία– σημαίνει κέρδη για τον εργολάβο και την εταιρεία, δεν είναι κοινωφελής υπηρεσία. Αυτά τα κέρδη τα πληρώνει ο Αθηναίος, και ταυτόχρονα οι εργολαβίες σημαίνουν λιγότερα έργα για την πόλη, φέρνουν καθυστέρηση, καθώς δεν υπάρχει εργολαβία που να τελείωσε στην ώρα της χωρίς παρατάσεις, και χαρακτηρίζονται από απουσία σχεδιασμού. Η εργολαβία στον Εθνικό Κήπο, για παράδειγμα, αποφασίστηκε το 2018, ξεκίνησε να υλοποιείται το 2020 και ακόμα δεν έχει τελειώσει!
Αυτό πρέπει να μπει στο κέντρο της συζήτησης, δεν αφορά τον εργαζόμενο μόνο, αλλά τον δημότη και την ικανότητα του δήμου να παρεμβαίνει. Όταν έχω προσωπικό ως δήμος, μπορώ να πάω σε ένα σχολείο κατευθείαν και να διορθώσω το πρόβλημα, χωρίς να προκηρύξω πρώτα διαγωνισμό, να πάρω εργολάβους, να τους δώσω παράταση και να περάσουν έτσι τρία χρόνια χωρίς να γίνει τίποτα.
— Θα είναι πλέον η τέταρτη θητεία σας στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Αναρωτιέμαι πώς πιστεύετε ότι μπορεί κανείς να είναι μαχητικός, όχι μονάχα έχοντας το τιμόνι του δήμου, αλλά και αποτελώντας μια δυναμική συνιστώσα του δημοτικού συμβουλίου. Το ρωτώ γιατί είπατε ήδη πως ο εκάστοτε δήμαρχος δεν έχει απαραίτητα την πλειοψηφία, άρα η σύνθεση εντός του συμβουλίου έχει τελικά μεγάλη σημασία.
Πράγματι, ο δήμαρχος δεν είχε πλειοψηφία αυτή την τετραετία που μας πέρασε, λόγω του εκλογικού νόμου. Τώρα, όσον αφορά το τι μπορείς να κάνεις στο δημοτικό συμβούλιο, πάνω απ’ όλα φέρνεις μια πολιτική αντίληψη για την πόλη. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις: η δική μας και του δημάρχου, την οποία στις κρίσιμες αποφάσεις στήριξαν οι άλλοι συνασπισμοί. Εμείς δεν μπορούμε να συγκλίνουμε σε μια πολιτική εχθρική για τα συμφέροντα των πολλών. Υλοποιώντας τη δική μας πολιτική, είμαστε ανοιχτοί να συζητήσουμε. Θα επισκευάσουμε τα σχολεία, θα επεκτείνουμε τις παιδικές χαρές, θα σταματήσουμε να σπαταλάμε εκατομμύρια για το τουριστικό προϊόν. Διαφωνούν;
— Από την άλλη, βλέπουμε ξανά σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές το ακροδεξιό νεοναζιστικό μόρφωμα να επιμένει. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ενιαίο, συσπειρωμένο μέτωπο απέναντι σε αυτό;
Η δίκη του ναζιστή φυλακισμένου στο Εφετείο δεν έχει ακόμα τελειώσει, κάτι που αποτελεί «προσφορά» στον ίδιο από αυτή αλλά και την προηγούμενη κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, εμείς λέμε καμία συζήτηση με τους ναζί. Ούτε είχαμε ποτέ συζήτηση μαζί τους, ούτε έχουμε, ούτε και έχουμε κάτι να πούμε. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να γίνεται μια έμμεση διαφήμιση στον ναζιστή. Στην Αθήνα υπάρχει ένας διαμορφωμένος συσχετισμός. Οι Σπαρτιάτες, το μόρφωμα που έβαλε μπροστα ο Κασιδιάρης, πήρε 4%, και αυτό το πήρε έχοντας μαζί τους ειδικούς καταλόγους της αστυνομίας, όπου πήρε μεγάλα ποσοστά. Είναι όμως μια περιθωριακή φωνή, την οποία ο λαός της Αθήνας μπορεί να κάνει ακόμα πιο περιθωριακή, με τον αγώνα του, την πάλη του, προτάσσοντας τις ανάγκες του και τα δικαιώματά του, και στη βάση αυτή απομονώνοντας τους ναζί.
Οι Σπαρτιάτες, το μόρφωμα που έβαλε μπροστα ο Κασιδιάρης, πήρε 4%, και αυτό το πήρε έχοντας μαζί τους ειδικούς καταλόγους της αστυνομίας, όπου πήρε μεγάλα ποσοστά. Είναι όμως μια περιθωριακή φωνή, την οποία ο λαός της Αθήνας μπορεί να κάνει ακόμα πιο περιθωριακή, με τον αγώνα του, την πάλη του, προτάσσοντας τις ανάγκες του και τα δικαιώματά του, και στη βάση αυτή απομονώνοντας τους ναζί.
— Τέλος, πώς εμπλέκονται οι νέοι στην ατζέντα σας και στον ίδιο σας τον εκλογικό συνδυασμό; Το ρωτώ γιατί συχνά οι αντίπαλοί σας σάς κατηγορούν πως η παράταξή σας αναπαράγει απαρχαιωμένα αφηγήματα που δεν αφορούν τον σύγχρονο τρόπο ζωής, παρότι βλέπουμε πως το ΚΚΕ είχε ένα υπολογίσιμο εκτόπισμα στη νεολαία στις τελευταίες εθνικές εκλογές και δημοσκοπήσεις.
Απαρχαιωμένο το ΚΚΕ, με την κομμουνιστική νεολαία του να μετράει 150.000 κόσμο; Με 350 καλλιτέχνες στο φεστιβάλ της ΚΝΕ, όπου παρουσιάστηκε ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο πολιτισμός στην Ελλάδα; Δεν χρειάζεται να σας παραπέμψω στο Instagram, για να δείτε τη σχέση της παράταξής μας με αυτούς τους ανθρώπους, που είναι πολύχρονη και όχι μονάχα προεκλογική, όπως άλλων. Αυτά λοιπόν είναι μύθοι των αντιπάλων μας, που δεν στέκουν στην πραγματικότητα. Έχουμε μια σημαντική έκφραση στα ψηφοδέλτιά μας από τη νεολαία, αλλά και από μετανάστες – γιατί στην Αθήνα έχουμε μετανάστες τριών γενιών που ζουν μαζί μας, είναι κομμάτι της ιστορίας αλλά και του παρόντος αυτής της πόλης.
Το κρίσιμο είναι, με την πολιτική μας, να κατορθώσουμε να δώσουμε ανάσες στη νεολαία. Ευκαιρίες για άθληση, με υποδομές σε κάθε διαμέρισμα, με προσφορά δυνατοτήτων δίχως κόστος. Επιδιώκουμε να συνεργαστούμε με όλα τα αθλητικά σωματεία, να στηριχθούν ώστε να μειώσουν ή και να καταργήσουν τις συνδρομές στα παιδιά, για να ανασάνει λίγο η αθηναϊκή οικογένεια. Μπορούμε επίσης να στηρίξουμε τα νέα ζευγάρια, χτυπώντας τη βραχυχρόνια μίσθωση και περιορίζοντάς τη με τέλη, φόρους και συντελεστές αλλά και αξιοποιώντας το κτιριακό απόθεμα που έχει ο δήμος.
Ξέρετε, 13 χρόνια τώρα που είμαι δημοτικός σύμβουλος, δεν έχει έρθει ποτέ στο δημοτικό συμβούλιο η παραμικρή ενημέρωση για τα ακίνητα που έχει ο δήμος, ή κάποιες ιδέες για το τι να τα κάνουμε. Δεν έχει έρθει ποτέ εικόνα από τα ιδρύματα που εποπτεύονται από τον δήμο, τα οποία έχουν μεγάλο κτιριακό απόθεμα, ούτε προτάσεις για αξιοποίηση. Αυτές οι πολιτικές μπορούν να γίνουν, δεν κοστίζουν. Απλώς ισχύει αυτό που σας είπα από την αρχή: έχουν άλλες προτεραιότητες και νέες ιεραρχήσεις.
