Η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας και μερικών από τα λιγοστά νεοκλασικά της είναι το ίδιο οδυνηρή με την υπερψήφιση του Μνημονίου 2, την ίδια μέρα στη Βουλή. Σίγουρα, το νέο μνημόνιο θα επιταχύνει την κοινωνική κατάρρευση και θα φέρει πιο κοντά τη χρεοκοπία της χώρας, και μάλιστα τη χρονική στιγμή που θα επιλέξουν οι Μερκοζί. Αλλά η χρεοκοπία και η διάλυση της κοινωνίας αποτελούν ήδη πραγματικότητα.
Ασφαλώς, το κούρεμα-PSI καθόλου δεν θα φέρει 100 δισ. στη χώρα, όπως ισχυρίστηκε η εκστρατεία μαζικής πλύσης εγκεφάλων για να περάσουν τα μέτρα. Αλλά και η αναποτελεσματικότητά τους γρήγορα θα αποδειχτεί. Άλλωστε, ο κ. Παπαδήμος δεν αποτελεί έκπληξη: τοποθετήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού για να εξασφαλιστεί ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι δανειστές, όταν κάποια στιγμή τρόμαξαν με την ανικανότητα του προηγούμενου που είχε αναλάβει την αποστολή (με τα απεχθή μέτρα που επιβάλλει, το διεθνές τραπεζικό σύστημα τελικώς δεν θα πάρει τα λεφτά του πίσω, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Κάποια στιγμή, όμως, οι λαοί της Ευρώπης θα καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα τεμπέληδων, αλλά το πειραματόζωο του νεοφιλελεύθερου πειράματος, που όταν αρχίσει να εφαρμόζεται και επάνω τους θα αντιδράσουν.
Μπορεί να πάρει 20-25 χρόνια, όπως στη Λατινική Αμερική, ίσως λιγότερα ή περισσότερα, αλλά οι πολιτικές αυτές θα ανατραπούν. Στην περίπτωση, όμως, της Αθήνας, ο εμπρησμός ενός κινηματογράφου που κρατάει από το 1870, όχι ως μεμονωμένο περιστατικό αλλά στο πλαίσιο της γενικότερης καταστροφής του κέντρου της πόλης, πάει πιο μακριά.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, το κέντρο της Αθήνας βάλλεται από πολλές πλευρές και πρώτα απ’ όλα από τις κυβερνήσεις και τους δημάρχους της. Αν από το 1974 είχαν παρθεί κάποια μέτρα, η τσιμεντοποίηση της χούντας θα μπορούσε να είχε αναστραφεί. Όπως οι περισσότεροι που αποφάσισαν για την τύχη της, δεν είναι καν γεννημένοι εδώ, προτίμησαν να τη χρησιμοποιήσουν για ρουσφέτια, συλλογή ψήφων, πειραματόζωο της ακαλαισθησίας τους, πολιτικό εργαλείο.
Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί τόσα χρόνια η αστυνομία δεν συλλαμβάνει αυτούς που την καταστρέφουν, ακόμη κι αν πρόκειται για τον εμπρησμό και τις δολοφονίες στη Μαρφίν, μερικά μέτρα μακριά από το Αττικόν. Απλώς γιατί καμιά αστυνομία δεν πιάνει τους δικούς της ανθρώπους. Αν δεν είχε καεί προχθές η Αθήνα, όλοι θα μιλούσαν για τη μεγάλη διαδήλωση, για τους ανθρώπους που άντεξαν για ώρες τα χημικά και ήταν πολύ πιο αποφασισμένοι από άλλες φορές - ας το πάρει πολύ σοβαρά αυτό ο κ. Σαμαράς, που θέλει σύντομα εκλογές για να γίνει σύντομος πρωθυπουργός. Τι τον νοιάζει τον κ. Παπουτσή αν κάηκε το Αττικόν, αφού έφυγε η συζήτηση από τα μέτρα; Στο κάτω κάτω, από τη Λάρισα είναι και παίρνει τη δική του εκδίκηση.
Ύστερα, επιτίθενται τα τσογλάνια των βορείων προαστίων, επειδή δεν μοιάζει εντελώς με mall και γιατί μισούν τον μπαμπά τους, και των υποβαθμισμένων συνοικιών που μισούν το κέντρο, επειδή νομίζουν ότι εκεί ζουν οι πλούσιοι. Πρόκειται για τις στρατιές των απαίδευτων χούλιγκαν που παράγει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν κανά δυο χρόνια, κάποια αυτής της κατηγορίας είχε υπερασπίσει μια επίθεση μπαχαλάκηδων στο Zonar’s, γιατί πίνουνε, λέει, σαμπάνια οι θαμώνες. Πού να ξέρει η δύστυχη ότι στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο σύχναζαν από τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι, τον Μυράτ και τη Μελίνα Μερκούρη, έως τον Λόρενς Ντάρελ και τον Χόρχε Λούις Μπόρχες, όταν αυτές οι παγκόσμιες προσωπικότητες επισκέπτονταν την άλλοτε όμορφη Αθήνα.
Γι’ αυτό, η καταστροφή των κτιρίων με ιστορία έχει μεγάλη σημασία: γιατί κάτω από τα συντρίμμια τους θάβονται και οι μνήμες της πόλης. Και όπως κάθε λοβοτομημένος οργανισμός, μια πόλη ή μια χώρα χωρίς μνήμη είναι πόλη και χώρα ανοχύρωτη. Έτοιμη να μετατραπεί σ’ ένα ρημαγμένο Καράκας των Βαλκανίων.
σχόλια