Τα δύο σχολεία

Τα δύο σχολεία Facebook Twitter
0
Δύο είναιτα σχολεία στα οποία μαθήτευσαν οινεοέλληνες και αγόρασαν μυαλό - η ΖΩΗκαι το ΚΚΕ. Πολλοί από μας ενδέχεται ναμην πήγαν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο,να μη στρατολογήθηκαν στη «νεολαίαΛαμπράκη» ούτε να κόλλησαν ποτέ τουςαφίσες. Αδιάφορο. Το δημόσιο σχολείοαρκούσε να γαλουχήσει τους τρυφερούςβλαστούς με τα «εθνικο-χριστιανικά»νάματα· όσο για το ΚομμουνιστικόΚόμμα, «Ζωή» κι αυτό, αλλά άλλουποιου, διέχεε το επαναστατικό τουκήρυγμα σε αυτοσχέδιες «κατηχητικές»γιάφκες.

Η αδελφότηταθεολόγων ιδρύθηκε το 1907 από τοναρχιμανδρίτη Ευσέβιο Ματθόπουλο καιτα μέλη της ήταν κυριολεκτικά αφιερωμένα- τελούσαν εν αγαμία και μέσα σεκοινοβιακό σύστημα (παρθενία - ακτημοσύνη- υπακοή). Ουδείς μπορούσε να φανταστείότι αυτή η εξωεκκλησιαστική οργάνωσηθα επεδείκνυε τόση συνοχή και θακατάφερνε μέσα σε τέσσερις δεκαετίεςνα εξελιχθεί σε θρησκευτικό ρεύμα μεανυπολόγιστες κοινωνικές διαστάσεις.Η λειτουργία του ακολουθούσε οιονείστρατιωτικές μορφές πειθαρχίας καιδιοίκησης. Κεντρικός έλεγχος, άρτιαδικτύωση, συστηματική κατήχηση,εκτεταμένη στρατολόγηση.

Τομαθητούδι (του δημόσιου σχολείου) όφειλενα είναι χριστιανόπουλο, να πιστεύειστις αλήθειες του Ευαγγελίου και βέβαιανα ταυτίζει το Έθνος με το μίσος γιατον κομμουνισμό. Διόλου τυχαίο ότι τοπρωτοπαλίκαρο της αδελφότητας, οΠαναγιώτης Τρεμπέλας -που συνέγραψε2.035 έργα- διορίστηκε τακτικός καθηγητήςτης πρακτικής θεολογίας από το καθεστώςτου Ιωάννου Μεταξά. Η κοινωνική προαγωγή-σε κάθε υπεύθυνο τομέα της θεσμικήςλειτουργίας- συχνότατα απαιτούσε τησυναίνεση της αδελφότητας η οποίααποτελούσε κράτος εν κράτει. Αυτό βέβαιαδεν εμπόδισε τον Τρεμπέλα, τον γκουρούτης ηθικής και της φιλοπατρίας, να είναιαπλός απολογητής του προτεσταντισμούκαι ακούσιος αντίπαλος της ντόπιαςπατερικής παραδόσεως.

Όσο γιατο αντίπαλο δέος, το ΚομμουνιστικόΚόμμα Ελλάδος, ιδρύθηκε το 1918, ένα μόλιςχρόνο μετά από τη Ρώσικη Επανάσταση,ως Κόμμα της εργατικής τάξης και μεάμεσο σκοπό την κατάργηση της βασιλείαςκαι την εγκαθίδρυση της λαϊκήςδημοκρατίας. Για τον λαό χάραζε ηκοινωνική ελπίδα. Ο μεσοπόλεμος, ηέντονη αντίθεση των κομμουνιστών στηΜικρασιατική εκστρατεία, η αποδοχήμιας «ανεξάρτητης Μακεδονίας»,η σύλληψη της ηγεσίας με την κατηγορίατης εσχάτης προδοσίας κτλ. ήταν γεγονόταπου συντελέσαν να δημιουργηθεί έναεσωτερικό μέτωπο στην ελληνική κοινωνία.Πέρα από τις προβεβλημένες αντιπαρατάξειςτων κομματικών σχηματισμών, η βαθύτερηαντίθεση που δικαιολογούσε παντόςείδους πολεμική ήταν ο ελληνο-χριστιανισμόςαπό τη μια, ο φιλορωσικός κομμουνισμόςαπό την άλλη.
 
Οι δυνάμειςτης συντήρησης και της προόδου, ηΕκκλησία από τη μια (μαζί με την αυλήκαι την επίσημη Δεξιά) και από την άλληοι διωκόμενοι κομμουνιστές (με τουςσπουδασμένους κούτβηδες και τα γνήσιαλαϊκά στοιχεία που προσχώρησαν στιςτάξεις τους) ήταν οι πρωταγωνιστέςενός λυσσαλέου πολέμου, που βρήκε τηνολέθρια κατάληξή του στον μεταπολεμικόεμφύλιο. Η χώρα μπήκε στον Β΄ ΠαγκόσμιοΠόλεμο γαλουχημένη από δυο ολοκληρωτικέςιδεολογίες: του Χίτλερ η Δεξιά, τουΣτάλιν η Αριστερά. Τα δύο σχολεία, μεάλλα λόγια, έκαναν άριστη δουλειά,γαλούχησαν τους πληθυσμούς με τη δέουσαμισαλλοδοξία ώστε, στη στιγμή τηςκορύφωσης, να είναι όλοι ικανοί νασταθούν στο ύψος των περιστάσεων καιτου «εχθρού».

Όντως,το μακελειό έμεινε στην Ιστορία και ταάσαρκα διδάγματα κατάφεραν νααποδεκατίσουν τον πληθυσμό του τόπου.Ποτέ δεν ειπώθηκε, ωστόσο, ότι αυτός ο «αγωνιστής»(δεξιός, χριστιανός, αστός, ταγματασφαλίτης,κουκουλοφόρος, γερμανοτσολιάς) ή(αριστερός, κουκουές, λαϊκός, εργάτης,κούτβης, κομματόσκυλο) ήταν ο «ίδιος»άνθρωπος, το ίδιο φύραμα, με τις ίδιεςαξίες απλώς παραποιημένες.

Χώραθρησκευόμενη, η Ρωσία διέδωσε τονκομμουνισμό της -τον ρωσικό κομμουνισμό-εν είδει δόγματος, το οποίο έπρεπε νατηρείται με θρησκευτική προσήλωση. Ηχριστιανική κατήχηση των κομμουνιστώντους βοηθούσε να ανταποκριθούν στα νέακελεύσματα αλλάζοντας απλώς τα ονόματα.Περιέργως, οι πάλαι ποτέ ΟικουμενικοίΣύνοδοι για τον καθορισμό του Δόγματοςδεν διέφεραν και τόσο με τα Συνέδριατης Κομιντέρν, η οποία κατακεραύνωνεαιρετικούς σαν τον Κάουτσκι. Ήδη οΜπερντγιάγιεφ, οπαδός των μπολσεβίκωνπου αργότερα μετεστράφη, διέκρινε στοφλέγμα των Ρώσων κομμουνιστών μιανεμφανή θρησκογενή αυτοθυσία. Το ίδιοβέβαια ισχύει για τον Έλληνα κομμουνιστήπου έφερε σε πέρας την αποστολή του μεχριστιανική αφοσίωση.

Σήμεραπου τα ταμπούρλα ξεθύμαναν, η εποχήπήρε μαζί τους πρωταγωνιστές της καιένας νέος Έλληνας δημιουργείται, εύκολαδιακρίνει κανείς ότι τα δύο μεγάλασχολεία δεν διέφεραν μεταξύ τους. Οιαξίες τους είναι οι ίδιες (πατρίδα,θρησκεία-κόμμα, δικαιοσύνη, μελλοντικήειρήνη), τα κίνητρά τους διάφανα (κλειστήκοινωνία, αυθεντία, έλεγχος) και ταεπιχειρήματα ανάλογα. Πάντως, ο«εσταυρωμένος» αυτού του δράματοςήταν ο λαϊκός κομμουνιστής που δενγνώρισε μνημείο.

Το μόνοσημείο διαφοράς, το οποίο αξίζει νατονίσουμε, είναι ο ρόλος της Ρωσίας.Πρόκειται για μια χώρα που -τσαρική ήσοσιαλιστική- μέσα σε δύο αιώνες τηνπληρώσαμε ακριβά. Από κει ξεκίνησε ηαποστολή του Ορλώφ που έκαψε τηνΠελοπόννησο· από κει ήρθε η ΦιλικήΕταιρεία και μαζί της η Επανάσταση·από κει ήρθε η απειλή του πανσλαβισμούκαι, τέλος, από κει κατήλθαν οι (μισοί)εμπνευστές του εμφυλίου.

Είναιγεγονός ότι η «ανατολική» ροπήτης χώρας είναι πιο αυθεντική· εκείριζώνει το παρελθόν της, θρησκευτικόκαι ιστορικό. Αποδείχθηκε όμως ότι ηΑνατολή εξαντλήθηκε για την Ελλάδα.Της απομένει ό,τι περισσεύει από τηΔύση.
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ