Τα εξωγήινα

Σε δρόμους καιπλατείες, σε πάρκα και εμπορικά κέντρα,άλλοι χαζεύουν τις γυναίκες ή τουςάντρες, τις ωραίες και τους άσκημους...μα εγώ χαζεύω τα παιδιά.

Όσο μεγαλώνωβλέπω τα μικρά παιδιά σαν μυστήριο σεεξέλιξη. Προσπαθώ να μαντέψω στο πρόσωπότους το μέλλον τους. Όταν θα χάσουν τηχάρη, τον αυθορμητισμό, τη φρεσκάδα αλλάκαι την αδεξιότητα της ηλικίας τους καιθα γίνουν «μεγάλοι».

Καμιά φορά βλέπωδίπλα τους το μέλλον - το πρόσωπο τηςμητέρας ή του πατέρα που φέρει τα ίδιαχαρακτηριστικά περασμένα από το μύλοτου χρόνου.

Τι τραγικήέκπτωση είναι αυτή η απώλεια της παιδικήςαύρας! Και πόσο λίγα καταφέρνουν ναενηλικιωθούν με χάρη και άνεση χωρίςνα χάσουν τα μεγάλα δώρα του παιδιού.Δίπλα τους πορεύονται οι έφηβοι, αυτάτα άχαρα μεικτά όντα, ούτε παιδιά ούτεμεγάλοι, ούτε εδώ ούτε εκεί, που δείχνουνόλο τον προβληματισμό της μετάβασης.

Χαζεύω τα παιδιά.Είναι ένας άλλος κόσμος δίπλα στον δικόμας, αθώος αλλά και άγριος, τρυφερόςαλλά και σκληρός, σοφός αλλά και υστερικός.Ιδιαίτερα τα Ελληνόπουλα, τα μονίμωςκακομαθημένα από τις δολοφονικές μανάδεςτους, μπορούν να εξοργίσουν και άγιο.

Δεν έκανα παιδιά- και δεν μετανιώνω. Πέρασα δύσκολα σανμοναχικό μοναχοπαίδι, ασφυκτιώντας απότη λατρεία της μάνας, καταπιεσμένος απότον εγωισμό που πατέρα και υποσχέθηκανα μην κάνω τα ίδια λάθη. Κι επειδήκατάλαβα ότι μάλλον θα τα έκανα (μήπωςκαι οι δικοί μου, σοφοί και γνωστικοίσε όλα, δεν είχαν τις καλύτερες προθέσεις;)προτίμησα τη ριζική λύση.

Έτσι βλέπω ταπαιδιά των άλλων σαν μικρά θαύματα,εξωτικές ημι-ανθρώπινες μορφές, περίεργαπλάσματα επιστημονικής φαντασίας,συμπυκνωμένης ανθρώπινης ουσίας πουπροεκτείνεται και μεταλλάσσεται. Μουαρέσει να τους λέω παραμύθια που επινοώγια το καθένα επί μέτρω.

Χαζεύω τα μικράπαιδιά. Τα λυπάμαι για όσα βαριά κιασήκωτα τους προορίζει η ζωή. Τα ζηλεύωγια όσα θαύματα θα ζήσουν, πολλά χρόνιααφού θα έχω ξεχαστεί.