ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία, η Αυστρία και η Τσεχία, οι οποίες πρωτοστάτησαν στην υποδοχή Ουκρανών προσφύγων από την αρχή του πολέμου, αρχίζουν να περιορίζουν τις πολιτικές υποδοχής τους: Τέλος των δωρεάν μετακινήσεων με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, μείωση των επιδομάτων, εκκένωση των προσφύγων από τα ξενοδοχεία και μεταφορά τους σε πολύ λιγότερο άνετους καταυλισμούς.
Παρότι τα μέτρα αυτά λαμβάνονται συχνά στο όνομα της καταπολέμησης της κακοποίησης ή για προφανείς οικονομικούς λόγους καθώς ο πληθωρισμός μαίνεται, σημειώνει η Monde, προαναγγέλλουν επίσης το τέλος της αλληλεγγύης που παρατηρήθηκε στην αρχή της σύγκρουσης, σε ένα πλαίσιο, όπου η ροή των αφίξεων έχει σχεδόν στερέψει και ορισμένοι Ουκρανοί έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Η κανονικοποίηση αυτή αποτελεί μέρος μιας υπό εξέλιξη ευρύτερης κανονικοποίησης.
«Ο πόλεμος της Ουκρανίας με τη Ρωσία οδεύει προς τον πέμπτο μήνα του εν μέσω αυξανόμενης τοπικής ανησυχίας ότι η μειωμένη προσοχή των μέσων ενημέρωσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε σταδιακή απώλεια της δυτικής υποστήριξης, καθώς η Μόσχα σημειώνει αργά αλλά σταθερά κέρδη στη μετωπική γραμμή, γράφει ο Guardian.
Η ανησυχία αντανακλά μια αυξανόμενη κανονικοποίηση της σύγκρουσης, κατά την οποία μεγάλα τμήματα της χώρας αισθάνονται απομακρυσμένα από τον πόλεμο στο ανατολικό Ντονμπάς — καθώς γίνεται σαφές ότι οι απώλειες αυξάνονται και το οικονομικό κόστος εκτοξεύεται στα ύψη. «Είναι μια πολύ πραγματική απειλή, ότι οι άνθρωποι κουράζονται ψυχολογικά», δήλωσε η Λέσια Βασιλένκο, βουλευτής της αντιπολίτευσης με το φιλελεύθερο κόμμα Holos». Η κάλυψη από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχει μειωθεί αισθητά τους τελευταίους δύο μήνες, πρόσθεσε, και «καθώς ο αριθμός αυτός θα μειώνεται περαιτέρω, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να μειωθεί η υποστήριξη από τη Δύση».
Η τάση προς την κανονικοποίηση απορρέει επίσης από την αλλαγή του στρατηγικού προσανατολισμού της Δύσης όσον αφορά τον ίδιο τον πόλεμο, όπως τη διατύπωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ την Κυριακή: «Αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων [..] Η στρατιωτική μας υποστήριξη είναι ένας τρόπος να ενισχύσουμε τη θέση των Ουκρανών όταν πάνε να διαπραγματευτούν [..] Το ερώτημα δεν είναι αν είναι δυνατή η ειρήνη, αλλά το τίμημα, οι θυσίες που πρέπει να γίνουν για να γίνει δυνατή αυτή η ειρήνη».
Πηγή: Le Monde, The Guardian
• • •
ΟΙ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Η αποχή είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. Για δεύτερη φορά στην 5η Δημοκρατία, αλλά με νέο ρεκόρ, η αποχή του 52,48% των ψηφοφόρων ξεπέρασε το μισό εκλογικό σώμα — δημοκρατική ήττα που επιτείνει την κρίση αντιπροσώπευσης.
Πρόκειται, επίσης, για νίκη της Αριστεράς. Η Λαϊκή Ένωση (NUPES) υπό τον Ζαν-Λικ-Μελανσόν τερμάτισε πρώτη με 26,11% αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον συνασπισμό «Μαζί» του Εμ. Μακρόν με 25,88%, σύμφωνα με τη σημερινή Monde. Δεν είναι τόσο αυτή η ελάχιστη διαφορά που μετράει, όσο το γεγονός ότι η Αριστερά επέστρεψε από το πουθενά. Πριν από λίγους μήνες, τα κόμματα που συμμετέχουν στη Λαϊκή Ένωση αλληλοσπαράσσονταν χρησιμοποιώντας βαριές κουβέντες. Κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα, πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι το προχθεσινό αποτέλεσμα ήταν ποσοστιαία το δεύτερο χειρότερο στη μεταπολεμική περίοδο, και συνεπώς η διεύρυνση της εκλογικής της βάσης αποτελεί ζητούμενο.
Παρά τα χαμηλά ποσοστά του κόμματος του Ερίκ Ζεμούρ και τον αποκλεισμό όλων των υποψηφίων του από τον δεύτερο γύρω, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου, τα ποσοστά της ακροδεξιάς είναι ανησυχητικά. Οι ψήφοι στο σύνολο των ακροδεξιών κομμάτων αυξήθηκαν κατά 67%, ο δε Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν με 18,68% σημείωσε αδιαμφισβήτητη επιτυχία, αφού για πρώτη φορά μετά από 36 χρόνια θα συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα, που θα του δώσει περισσότερο χρόνο ομιλίας και πόρους.
Το αποτέλεσμα δεν είναι καλό για τον Εμ. Μακρόν. Το ποσοστό τού συνασπιστού του είναι χαμηλότερο από εκείνο της επανεκλογής του, και το χειρότερο για πρόεδρο σε βουλευτικές εκλογές στην 5η Δημοκρατία.
Ο συνασπισμός «Μαζί» του Εμ. Μακρόν κατά πάσα πιθανότητα θα έχει μάλλον τη σχετική πλειοψηφία των εδρών στη νέα Βουλή. Αντιμετωπίζει, πάντως, ένα πολιτικο-ηθικό δίλημμα. Δεν μπορεί να καλεί σε συστράτευση εναντίον της ακροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές και να την αρνηθεί στις βουλευτικές. Ο πολιτικός κυνισμός δεν είναι καθόλου σπάνιος στην πολιτική ζωή, αλλά εξίσου και το κόστος του.
Πηγή: France Culture, Le Monde, L’OBS, Le Point
• • •
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, διαπράττονταν κατά μέσο όρο δύο πράξεις παιδεραστίας την εβδομάδα στην επισκοπή του Μύνστερ της Γερμανίας, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε χθες Δευτέρα.
Η διετής μελέτη, που διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μύνστερ, εξέτασε τη σεξουαλική κακοποίηση στην επισκοπή μεταξύ 1945 και 2020.
Κατά τη διάρκεια των 75 ετών, κατέγραψαν τουλάχιστον 610 ανήλικα θύματα που υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση από μέλη του κλήρου. Ωστόσο, η έκθεση εκτιμά ότι ο πραγματικός αριθμός των περιπτώσεων είναι πιθανότατα «σημαντικά υψηλότερος», τουλάχιστον 5.000 έως 6.000 θύματα, λόγω της απροθυμίας των θυμάτων να καταγγείλουν την κακοποίησή τους.
Η πλειονότητα όσων κακοποιήθηκαν ήταν ηλικίας μεταξύ 10 και 14 ετών, περίπου τα τρία τέταρτα ήταν αγόρια και το ένα τέταρτο ήταν κορίτσια, κατά κανόνα είχαν στενούς δεσμούς με την εκκλησία ως παπαδοπαίδια που οι δράστες τους εκμεταλλεύονταν αδίστακτα.
Η μελέτη αναφέρει ότι οι ηγέτες της εκκλησίας συμμετείχαν σε «συγκάλυψη» της κακοποίησης, και «η πλειονότητα των κληρικών που κατηγορήθηκαν απλώς μετακινήθηκαν» και δεν περιορίστηκαν οι ποιμαντικές τους δραστηριότητες.
Μεταξύ αυτών που κατηγορήθηκαν ότι γνώριζαν για καταγγελίες κακοποίησης αλλά δεν έλαβαν μέτρα ήταν και ο τέως Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ', αρχιεπίσκοπος Μονάχου και Φράιζινγκ από το 1977 έως το 1982 ως καρδινάλιος Γιόζεφ Ράτσινγκερ, ο οποίος αρνήθηκε τις κατηγορίες ότι συμμετείχε σε συγκάλυψη.
Τα τελευταία χρόνια, η Καθολική Εκκλησία αντιμετωπίζει πληθώρα σκανδάλων σεξουαλικής κακοποίησης. Η έκθεση Sauvé, λόγου χάριν, διαπίστωσε ότι περίπου 330.000 παιδιά είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά στην Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας τα τελευταία 70 χρόνια.
Πηγή: DW, Sud Ouest
• • •
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
Ένας μηχανικός της Google τέθηκε σε διαθεσιμότητα αφότου ισχυρίστηκε ότι ένα chatbot με το οποίο εργαζόταν έχει αποκτήσει συνείδηση και σκέφτεται «σαν άνθρωπος».
Ο νομπελίστας ψυχολόγος, Ντάνιελ Κάνεμαν, έχει απαντήσει στους ισχυρισμούς για τις δυνατότητες κατασκευής ενσυνείδητων μηχανών: «Όταν κάποιοι θέτουν το ερώτημα αν ένα ρομπότ θα είναι ενσυνείδητο ή όχι, τους ρωτώ: ‘Πώς στο καλό θα το ξέρετε;’ Πώς θα ξέρετε αν το ρομπότ είναι πράγματι ενσυνείδητο ή ότι απλώς ισχυρίζεται πως είναι;».
Υπάρχουν δύο σχετικά ζητήματα. Το πρώτο είναι έρωτας του δημιουργού προς το δημιούργημά του. Είναι η σύγχρονη τεχνολογική εκδοχή του μύθου του Πυγμαλίωνα που ερωτεύτηκε το άγαλμα που λάξευσε.
Το δεύτερο και σημαντικότερο αφορά την πρόσληψη ενός προγράμματος από τρίτους. Πριν από μισό αιώνα, το είχε θέσει εναργώς ο καθηγητής του ΜΙΤ, Τζότζεφ Γουαζινμπάουμ, ένας από τους πρωτοπόρους της ΤΝ. Ο Γουαζινμπάουμ είχε αναπτύξει το ELIZA τη δεκαετία του ΄60, ένα πρόγραμμα επεξεργασίας της φυσικής γλώσσας, το οποίο προκάλεσε εξωφρενικές αντιδράσεις στους χρήστες που τον ξάφνιασαν: «Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν ότι η εξαιρετικά σύντομη έκθεση σε ένα σχετικά απλό πρόγραμμα υπολογιστή θα μπορούσε να προκαλέσει ισχυρή ψευδαισθητική σκέψη σε εντελώς φυσιολογικούς ανθρώπους».
Ο Γουαζινμπάουμ κάθησε και έγραψε ένα βιβλίο («Computer Power and Human Reason», 1976), σπάνιας πνευματικής εντιμότητας με την έννοια ότι αποκαθήλωνε το ίδιο το έργο του από τις Ολύμπιες κορυφές που το είχαν ανεβάσει οι χρήστες του στις πραγματικές του διαστάσεις: «Ο προγραμματιστής υπολογιστή είναι δημιουργός συμπάντων για τα οποία μόνο αυτός είναι ο νομοθέτης. Κανένας θεατρικός συγγραφέας, κανένας σκηνοθέτης, κανένας αυτοκράτορας, όσο ισχυρός κι αν είναι, δεν έχει ασκήσει ποτέ τόσο απόλυτη εξουσία να οργανώσει μια σκηνή ή ένα πεδίο μάχης και να διοικήσει τόσο αταλάντευτα υπάκουους ηθοποιούς ή στρατεύματα».
• • •
ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ ΤΟΥ SIMON HANTAÏ
Για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας από τη γέννηση του Ούγγρου-Γάλλου ζωγράφου, Simon Hantaï (1922-2008), το Ίδρυμα Louis Vuitton διοργανώνει μια αναδρομική έκθεση στο Παρίσι, που περιλαμβάνει περισσότερα από 130 έργα του ζωγράφου, πολλά από τα οποία για πρώτη φορά, και τα περισσότερα από τα οποία είναι έργα μεγάλου μεγέθους από το 1957 έως το 2000.
Τα έργα του Hantaï παρουσιάζονται μαζί με τα έργα άλλων σημαντικών καλλιτεχνών που επηρέασαν τον καλλιτέχνη, όπως ο Ανρί Ματίς και ο Τζάκσον Πόλοκ, καθώς και των νέων καλλιτεχνών του περιβάλλοντός του στη δεκαετία του 1960 στη Cité des Fleurs, Michel Parmentier και Daniel Buren.
Πηγή: Fondation Louis Vuitton
• • •
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
«Ό,τι μπορεί να εξηγηθεί δεν είναι ποίηση».
— Ουίλιαμ Γέιτς (13 Ιουνίου 1865 - 28 Ιανουαρίου 1939), βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1923
