Θαγράψω σήμερα για κάτι ασήμαντο, για τοοποίο θα φωνάζουν πάλι οι εδώ...πανεπιστημιακοί πατριώτες που θεωρούνπως ό,τι εκθειάζει τα ξένα πανεπιστήμιααπαξιώνει και απειλεί την εδώ «δημόσια,και δωρεάν παιδεία».
Βρέθηκαγια λίγες μέρεςστη Βοστώνη και μου δόθηκε η ευκαιρίανα επισκεφθώ να Πανεπιστήμια MITκαι Χάρβαρντ, να δω μερικούς καθηγητέςκαι λέκτορες, να συνομιλήσω με φοιτητέςκαι φοιτήτριες, μα κυρίως να γυρίσω όλεςτις εγκαταστάσεις τους - αμφιθέατρα,εργαστήρια, αθλητικά κέντρα, εστίες,εστιατόρια κ.λπ.
Το«ασήμαντο»για το οποίο θα γράψω σήμερα δεν αφοράτο αδιαμφισβήτητο επίπεδο της γνώσηςκαι έρευνας που σου παρέχουν ταπανεπιστήμια αυτά, όπως και πολλά άλλαιδιωτικά, ημικρατικά ή ολωσδιόλουκρατικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματαστην Αμερική, και σε πολλές χώρες τηςδυτικής Ευρώπης, τώρα τελευταία και τηςανατολικής.
Τοαισθάνεσαι με το που μπαίνεις στοχώρο των πανεπιστημίων αυτών, στο campusόπως το λένε, πως «εδώ μαθαίνειςπράγματα, εδώ σπουδάζεις». Πέραναυτού, όμως, αισθάνεσαι και άλλα. Όπως,παραδείγματος χάριν, ότι «εδώ περνάςκαλά και είσαι και ασφαλής».
Είδαχαρούμενα πρόσωπα παντού, βρε αδερφέ.Φρέσκα παιδιά. Γεμάτα ζωντάνια. Ευγενικά.Ευχαριστημένα.
Είδανα είναι αραγμένοι στα ατέλειωτα γρασίδιατου campus,άλλοι να συζητούν μεταξύ τους, άλλοι ναδιαβάζουν κάποιο βιβλίο, να τρώνε κάτι,να ταΐζουν τους σκίουρους!
Είδαστα κλειστά γυμναστήρια να κάνουν βάρη,να κολυμπούν, να παίζουν μπάσκετ. Σταγήπεδαέξω να παίζουν τένις, ποδόσφαιρο,μπέιζμπολ. Να τρέχουν. Να περπατούνγοργά.
Είδασε κάθε κτίριο και των δύο πανεπιστημιακώνσυγκροτημάτων και από έναν έως και δύοαπινιδωτές. Σε κάθε κουτάκι δίπλα υπήρχεη ταμπέλλα «here,youaresafe»,«εδώ, είσαι ασφαλής», και σύντομεςοδηγίες με χρήσιμα τηλέφωνα.
Είδα,περπατώντας στα campus,και μερικούς ένστολους. Σεκιουριτάδες,όπως απαξιωτικά τους λέμε εδώ, και δενέχουμε άδικο πολλές φορές, αφού αρκετοίαπό αυτούς νομίζουν πως κυβερνούν τονκόσμο με τον τσαμπουκά τους.
Εκεί,όχι. «Είμαστε εδώ, για την ασφάλειάσας και την ασφάλεια του ίδιου μας τουπανεπιστημίου» είπαν στα παιδιά πουπήγαν εκεί για να γραφτούν στο πρώτοέτος των σπουδών τους.
Τηνίδια στιγμή, στο προαύλιο του Χάρβαρντ,μια ομάδα φοιτητών φώναζε εναντίον τωνμεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών «πουμε απατές ανεβοκατεβάζουν τις τιμέςτων καυσίμων» και εναντίον του ΤζορτζΣόρος. Επίσης, πιο κάτω, άλλη ομάδαφοιτητών απαιτούσε «έξω από το Ιράκκαι το Αφγανιστάν τώρα».
Δενείδα κανέναν να εμποδίζει την ελεύθερηδιακίνηση των ιδεών, όπως λέμε εδώσυνέχεια, απορώντας πολλές φορές ποιεςιδέες, άραγε, έχουν μείνει για να τιςδιακινήσουμε;
Είδα,στομακρύ διάδρομο του κεντρικού κτιρίουτου ΜΙΤ, σε έναν από τους πολλούς πίνακεςανακοινώσεων, τη δική μας, εκεί, παροικία.Τα παιδιά του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών.Φωτογραφίες που τους έδειχναν σε διάφορεςεκδηλώσεις: αθλητικές, φιλανθρωπικές,επιστημονικές. Όλοι να λάμπουν από χαρά.Να το διασκεδάζουν. Να χαίρονται ταωραιότερα χρόνια της ζωής τους.
Ναι,είναι θυμωμένο το κομμάτι και σήμερα.Γιατί θα ήθελα να ήταν έτσι και τα δικάμας πανεπιστήμια (εκτός και εάν θεωρούμεπως είναι τα δικά μας καλύτερα από τοΧάρβαρντ και το ΜΙΤ, οπότε η περίπτωσήμας πιά υπάγεται σε άλλη ειδικότητα).
Είμαιθυμωμένος γιατί είδα, εκτός όλων τωνάλλων, και εκατοντάδες πούλμαν νακαταφθάνουν, με Γερμανούς, Σουηδούς,Ιάπωνες, Αυστραλούς τουρίστες, που πήγανεκεί απλώς για να επισκεφθούν τα campusτων δύο αυτών πανεπιστημίων. Και σκέφτηκααν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει αυτόστον τόπο μας. Να έρθουν τουρίστες γιανα δουν τη Νομική Σχολή ή τη ΦυσικομαθηματικήΑθηνών.
(Εδώστη Δήλοέρχονται για να δουν τα αρχαία, όπωςτους προτρέπει και η διαφήμιση του ΕΟΤ,και μετά το μεσημέρι βρίσκουν κλειστότον αρχαιολογικό χώρο - τι λέμε τώρα;).
σχόλια