Ασπρόμαυρη τηλεόραση - check
Μόνο δύο κανάλια - check
Πρόγραμμα που αρχίζει αργά το μεσημέρι - check
Ρολόι που μετράει την ώρα - check
Μικροί τηλεθεατές που παρακολουθούν το ρολόι περιμένοντας να πάει 5 η ώρα για να ξεκινήσει ο σταθμός και να βάλει τα παιδικά - check
Μουσική χαρακτηριστική της εποχής - check
Συγκεκριμένα κομμάτια που παιζόταν σε όλα τα αποκριάτικα πάρτι που διοργάνωνε το Δημοτικό μου Σχολείο - check
Ακόμα καλύτερα όμως: αντί για μουσική ένα μπιιιιιιπ χωρίς καμία εμφανή χρησιμότητα, απλώς για να σε αποτρέπει να έχεις ανοιχτή την τηλεόραση - check
Ήχος που διεγείρει ανατριχιαστικούς νοσταλγικούς νευρώνες - check...
...............................................................................................................
A!
Με το που είπα για τα αποκριάτικα πάρτι στο σχολείο θυμήθηκα και κάτι άλλο, πολύ πιο πρόσφατο. Για όποιον δεν ξέρει για τη διπλή μου ζωή, να το πούμε: είμαι συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Το καλύτερο μ' αυτό είναι πως μπορώ και ταξιδεύω πολύ, πάω σε σχολεία για να μιλήσω με τα παιδιά, να φτιάξουμε ιστορίες κλπ.
Η καλύτερη επίσκεψη όμως έγινε πριν από λίγες μέρες - και δε χρειάστηκε να ταξιδέψω καθόλου. Βγήκα απ' το σπίτι μου, έκανα εκατό βήματα και είχα φτάσει. Μετά από τέσσερα χρόνια παρουσιάσεων και 10 βιβλία ήρθε η πολυπόθητη πρόσκληση:
Με είχαν καλέσει να πάω στο παλιό μου Δημοτικό! Πήγα και όπως ήταν αναμενόμενο δεν είχαν ιδέα ότι ήμουν παλιός μαθητής εκεί, με είχαν καλέσει "επειδή είστε διάσημος συγγραφέας".
Ως αποτέλεσμα δεν υπήρχε ούτε ένας αδριάντας μου, ούτε μια πλακέτα που να λέει "εδώ μαθήτευσε ο Άρης Δημοκίδης", ούτε το θρανίο μου συντηρημένο ("εδώ έγραψε το πρώτο του παραμύθι"), ούτε επιστροφή ήρωα, ούτε με σήκωσαν στους ώμους τους για να με κάνουν το γύρο του θριάμβου ενώ όλοι χειροκροτούσαν συγκινημένοι...
Φυσικά αστειεύομαι - αν και η πλακέτα δεν θα ήταν άσχημη ιδέα ;) Τα παιδιά χάρηκαν πολύ όταν τους το είπα και ρωτούσαν συνέχεια για το πώς ήταν το σχολείο τότε κι αν μ' άρεσε τώρα. Ναι, τώρα είναι υπέροχο, με αίθριο κηπάκο, με τεράστιες βεράντες, με πολλά δέντρα, με ολοκαίνουρια αίθουσα εκδηλώσεων - όλα ήταν αστραφτερά, καινούρια.
Περπατώντας όμως μόνος στις νέες πολυτελείς εγκαταστάσεις, στο μυαλό μου έβλεπα άλλα:
Τα λυόμενα ετοιμόρροπα κτίσματα μ' εκείνο το κλασικό κίτρινο χρώμα, το κυλικείο του κυρίου Κώστα που πουλούσε τα τέλεια, απαγορευμένα σάντουϊτς με λουκάνικο και τα αυτοκόλλητα ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ και Τόλμη και Γοητεία, την παλιά πολλαπλή και τους αγώνες μπάσκετ (την ομάδα μου την είχαμε βγάλει Ρότζερ Ράμπιτ). Έβλεπα τις βρώμικες τουαλέτες που παίζαμε κρυφτό, το σπιτάκι που είχε πιάσει φωτιά και όλοι έλεγαν ότι το είχε κάνει ένας της έκτης, το χώρο που γινόταν η έκθεση βιβλίου και μας έφερναν τους Μυστικούς Επτά και τους Πέντε Φίλους, το χώρο που μας μοίραζαν δωρεάν γάλατα κάθε πρωί.
Έβλεπα στην οθόνη του μυαλού μου, σε περίεργο φλάσμπάκ, την παλιά ψιλοεπικίνδυνη αυλή που παίζαμε κυνηγητό, και κουτσό, και μήλα, και λάστιχο, τις βρύσες που άμα έπινες νερό για πολλή ώρα σου φώναζαν "ε, τελείωνε, νεροφίδα!", το γραφείο καθηγητών που φωτοτυπήσαμε την μαθητική μας εφημερίδα Λίγο Απ' Όλα (η πρώτη μου δουλειά ως αρχισυντάκτης!) τα παιδιά, τότε ήταν παιδιά, την Ελένη Μπάρμπα, τον Γιάννη Αχταρίδη, τη Χριστίνα Ιατρού, τον Αργύρη Ιμσιρίδη, τον Αλέξη Δεμελή, τον Γιώργο Μαυρίδη, την Αλέκα Ιωσηφίδου, και τους υπόλοιπους καλούς μου συμμαθητές μου, όλους αυτούς που πίστευα τότε ότι θα ήταν φίλοι μου για πάντα.
Περπατούσα στις νέες εγκαταστάσεις, αλλά στην πραγματικότητα θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα να περπατήσω στις παλιές.
................................................................................................................
Πώς πέρασαν 25 χρόνια! - check.
σχόλια