Οι Lifer
Stupid Greg, ψήστης
Cat Empire -The Cat Empire
Fat Freddy's Drop - Based on a true story
Bill Withers -The Best of Bill Withers
Bran Van 3000 - Glee
Me First and the Gimme Gimmes -Ruin Johny's Bar Mitzvah
Tenacious D-Tenacious D
Guru JazzMatazz -Guru Jazzmatazz Vol 1,2
Devendra Banhart-What will we be
Tigre Sporakia -Θεωρία Και Πράξη
Mad Caddies-Keep It Going
Μερόπη Κοκκίνη, υδραυλικός
Gil Scott-Heron - I’ m new here: Το πρώτο πράγμα που λέω όταν κατεβαίνω από το καράβι.
Aloe Blacc - I need a dollar: Γιατί δεν έχω μια
Foster the People - Pumped Up Kicks: Γιατί τα μεσημέρια φοράμε ελάχιστα ρούχα
Tom Waits - I don’t wanna grow up: Αυτό φωνάζω όταν πλατσουρίζω
Flaming Lips - Watching the planets: Ζαλισμένη κοιτώντας τα αστέρια
Dead mans bones: My body is a zombie for you: Μετά την 7η βότκα ( πέφτω και χτυπάω)
Stevens Sufjan- Chicago: Στη διαπασών οδηγώντας
She's Gone – Gonjasufi: Γιατί ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι
The Moldy Peaches - Who's Got The Crack?: Χοροπηδώντας στους αμμόλοφους
Μάρκος Βαμβακάρης - Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια: Και ρίχνω και μια στροφή
Amy Whinehouse - Βack to black: Γιατί κάποια στιγμή όλα τελειώνουν.
Yo La Tengo - I Can hear the Heart Beating as One (όλο το άλμπουμ):Γιατί νομίζω ότι κάθε καλοκαίρι έχω άνοια εδώ και 38 χρόνια
Δέσποινα Τριβόλη, εργολάβος
Hot Chip- One Life stand: γιατί τα έχει όλα :είναι ευαισθητος, upbeat, χορευτικός και χαλαρός αναλόγως με τη στιγμή και τη διάθεση.
Vampire Weekend -Contra: το περίεργο με τους Vampire Weekend είναι οτι είναι απόλυτα καλοκαιρινοί- δύσκολα μπορώ ννα τους ακούσω το χειμώνα- αυτό το ψευτο-αφρικάνικο/ φλωρο-κολλεγιακό μιξ με ξετρελαίνει . Είναι η ιδανική μουσική για να χορεύεις λίμπο.
Φοιβος Δεληβοριάς- Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά - δεν είναι ο τελευταίος δίσκος του αλλά κάτι σαν ανεπίσημο best of . Moυ αρέσει ο Δεληβοριάς πολύ κι όταν θέλω να ακούσω ελληνική μουσική (χωρίς να είναι έντεχνο/ λαϊκο/ροκ) 7 φορές στις 10 ακούω αυτό το δίσκο.
Lily Allen -Allright, still: Eίναι ο πρώτος της δίσκος και ξεχειλίζει με αυθάδεια και φρεσκάδα. Ισως από τα λίγα άλμπουμ που με κάνει να περνάω τόσο καλά γιατί τον ακούω και γελάω μόνη μου με τους στίχους.
Pulp- This is hardcore: Σίγουρα όχι το καλύτερο τους άλμπουμ αλλά επίσης όχι το χειρότερο. Απλώς είναι αυτο που έχω ακούσει λιγότερο από όλα τα άλλα - ηλιθιωδώς πάντα. Ηρθε η ωρα να επανορθώσω.
Lou Reed-Transformer: Γιατί είναι αριστούργημα και νομίζω ότι θα μου κάνει καλή παρέα στις άπειρες ώρες που θα περάσω στο καράβι.
Al Green- Al Green's Greatest Hits: Γιατί απλά τον λατρεύω και αυτό το άλμπουμ έχει μερικά από τα ωραιότερα χιτς του. Τo so tired of being alone ειναι υπέroxo.
2 Singles
NERD - Hypnotize U Γιατί είναι το μόνο τραγούδι με το οποίο μου είναι αδύνατον να μην χορέψω.
Discodeine - Synchronize - feat. Jarvis Cocker: Eμ γιατί οκ τραγουδάει ο Jarvis και γιατί είναι ούλτρα χορευτικό.
Μαρκέλλα Ανδρικάκη, ναυπηγός
Λοιπόν, σφίξαν οι ζέστες για αυτό λίγα λόγια για τα δέκα άλμπουμ που θα έπαιρνα μαζί μου το καλοκαίρι. Η σειρά αναφοράς είναι τελείως συμπτωματική.
Broken flowers soundtrack-Mulatu Astatke:. Με εμπνέει όταν ταξιδεύω με αυτοκίνητο σε αναζήτηση της καλύτερης παραλίας. Yegelle Tezeta, τσιγάρα, ζεσταμένος καφές, ιδρωμένες πατούσες.
Surfer Rosa, Pixies: Βασικά θα προτιμούσα το Doolitle, για να ακούσω ξανά και ξανά το Debaser ή το Wave of Mutilation. Δεν υπάρχει όμως “πρωινό” καλοκαιρινό hangover χωρίς το Where is my mind.Κατά τ’ άλλα Brick is red, Vamos, και φυσικά Gigantic gigantic, gigantic A big big love!
Mlah, Les Négresses Vertes: Σταθερή αξία στο δικό μου summer playlist. Σε σκηνή, σε παράγκα στην παραλία (ελαφόνησος), σε bar. Και αν το "Voilà l'Été" δεν ξυπνά μέσα σας το καλοκαιρινό ζώο εγώ θα φάω το – ψάθινο- καπέλο μου.
Veckatimest, Grizzly Bear: Το άκουσα πρώτη φορά καλοκαίρι του 2009, σε βραδινή εκδρομή στη παραλία και από τότε μόνο έτσι θέλω να το ακούω: Ξάπλα, κάτω από τα άστρα.
Grinderman 2 , Grinderman: Όχι μόνο γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα lives (terravibe, 6/7) που πέτυχα φέτος, αλλά γιατί έτσι μας αρέσει.
The suburbs, Arcade fire: Φόροs τιμής στην συναυλία που έχασα αλλά και στο άλμπουμ που κέρδισε το Grammy για το καλύτερο της χρονιάς. Τοπ στιγμή το σάστισμα της Στρέιζαντ την ώρα της απονομής. Χε χε χε.
Merriweather Post Pavilion, Animal Collective: My girls, in the flowers, Lions in a coma, Summertime Clothes: Μες την καλή χαρά, γιουπι γι – γιουπι γιαααα..
Before the Bridge 7 Future Islands/ Join us, They might be Giants/ Eleanor Friedberger: Last Summer και μηνιαία compilation cds του Uncut. Ότι πρόσφατο και κάποια που δεν έχω προλάβει την χρονιά που πέρασε.
Back to black, Αmy Winehouse: Συγκλονιστική φωνή, συγκλονιστικό μαλλί. Tears dry on their own, girl, we’ll miss you. Το ιδανικό tracklist για παράφωνο τραγούδι.
You are a tourist, Death Cab for cutie/ Howlin’ for you, the Black keys/ Whirring, the
Joy formidable κ.α: Διάφορα singles που κάνω κέφι και ελπίζω να ακούσω όπου πάω.
Οι “συνάδελφοι”
Θοδωρής Κανελλόπουλος, δημοσιογράφος
10 και 1 για διακοπές. Αυτά είναι τα άλμπουμ που θα λιώσω στο iPod στις διακοπές. Για όλες τις ώρες της ημέρας. Κάποια δεν ενδείκνυνται για διάβασμα βιβλίου.
Serge Gainsbourg – Histoire de Melody Nelson: Ο Melody Nelson είναι ο χαρακτήρας που επινόησε ο Σερζ Γκενσμπούργκ για να περιγράψει τη σχέση ενός ώριμου άνδρα με μια αγγλίδα πιτσιρίκα. Είναι η δική του εκδοχή στη Λολίτα του Ναμπούκοφ και είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και συνάμα από τους πιο σέξι. 28 λεπτά κρατάει. Όσο δηλαδή ένα καλό σεξ μαζί με τα προκαταρκτικά. Ήξερε τι έκανε ο Σερζ. Είναι το άλμπουμ που έχει το L’hotel Particulier, το 2ο πιο ερωτικό κομμάτι που είχε γράψει ποτέ ο Γκενσμπούργκ. Ξέρεις ποιο είναι το πρώτο..
Gil Scott Heron & Jamie XX – We’ re new here: To περσινό άλμπουμ του αποθανόντος Gil Scott Heron πειραγμένο από τα χεράκια του Jamie των XX. Μπάσο που σκοτώνει, ο σύγχρονος αγγλικός αστικός ήχος δένει σε απίστευτο βαθμό με τη spoken poetry του τεράστιου GSH, το άλμπουμ που θα ακούσω αργά το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Cults – Cults: Ανάλαφρο, καλοκαιρινό, ευδιάθετο, η έκπληξη της χρονιάς από τη Νέα Υόρκη μεριά. Το ντουέτο των Cults δείχνει πως ξέρει να φτιάχνει τραγουδάκια που σου κολλάνε στο μυαλό, εντυπωσιάζοντας στο πρώτο τους άλμπουμ.
Horrors – Skying: Στο πρώτο άλμπουμ αντέγραψαν τους Cramps, στο δεύτερο τους Joy Division, στο τρίτο (το μακρύτερο) τους Σκοτσέζους, Simple Minds. Oι Horrors όταν βρίσκονται στο στούντιο κάνουν παπάδες, όταν παίζουν live καλύτερο είναι το να κοιτάξεις τι άλλο παίζει στη δίπλα σκηνή και να πας εκεί.
Wiz Khalifa – Rolling Papers: 23χρονος rapper, weed impresario, έχει για γκόμενα την πρώην του «μεγάλου» Κanye, αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ, το πρώτο σε μεγάλο δισκογραφικό σπίτι ύστερα από 2 ανεξάρτητες κυκλοφορίες. Το μεγαλύτερο urban/alternate hip hop αστέρι που βγήκε από την Αμερική την τελευταία 3ετία. Και άσε τους άλλους να θεωρούν cool τους Shabazz Palaces. Yeah, uh ha, you know what it is, black and yellow, black and yellow…
Zomby – Dedication: Ρε τι γίνεται με το dubstep… Το 2007 είχαμε τον Burial, το 2008 τον Code 9, το 2009 έγινε huge ο Flying Lotus, το 2010 ήρθε η soul μεριά από τον James Blake, το 2011 ανήκει, ο-λ-ο-κ-λ-η-ρ-ω-τ-ι-κ-ά στον Zomby. Tα glossy περιοδικά του κόσμου του κάνουν αφιερώματα, τα free press παραληρούν, ο ίδιος υπογράφει στην «μαύρη» 4AD και απλά βγάζει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
ΤV On The Radio – Nine Types of Light: Αυτοί οι μουσικοί δεν είναι άνθρωποι, αυτοί είναι μηχανές. Εκεί, ειδικά, που η μαύρη μουσική ιντελιγκέντσια του Kyp Malone ενώνεται με την αντίστοιχη λευκή του Dave Sitek, έχοντας παράλληλα και τον Tunde Adebimpe να πουλά την ψυχή του στο Διάβολο για να του δώσει αυτή την φωνή, βρίσκεις τους Tv on the radio να σου δίνουν ξανά (ναι ξανά) έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Ευφυείς. Ότι πρέπει για πρωινό ξύπνημα.
Τhe Βοy – Hλιοθεραπεία: Ωραία. Βρήκαμε (ίσως) το καλύτερο άλμπουμ του 2011 από έναν από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς καλλιτέχνες που έχουμε στην Ελλάδα. Και σίγουρα έναν από τους 3 καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Από τα Εξάρχεια και την Πάτρα (Inner Ear) με αγάπη.
Marvin Gaye – Let’s Get It On: Κλασικό άλμπουμ που θα θέλει να ακούσει το κορίτσι την ώρα που θα βάζει το μαγιό του. Και μετά θα σου φτιάξει πρωινό.
Lou Reed – Transformer: Αλήθεια σου πάει η καρδιά να πας διακοπές και να μην τραγουδήσεις αυτό το ντουπ ντουρούπ, ντούρου ρου ρου ρουπ που λέει στο Take a walk on the wild side, ο Reed; Αν ναι, τι άνθρωπος είσαι; Κοίταξε το.
Γιάννης Διαμαντής, δημοσιογράφος
EMA - Past Life Martyred Saint: Προερχόμενη από την noise σκηνή του Λος Άντζελες, η ΕΜΑ υπογράφει ένα συναισθηματικό ογκόλιθο και μας παραδίδει ίσως το καλύτερο άλμπουμ του 2011. Το California είναι το κομμάτι της χρονιάς.
The Men – Leave Home: Oldschool hardcore με αρκετά στοιχεία noise, ριφάκι από Spacemen 3, επικό εναρκτήριο κομμάτι, και φυσικά το Bataille. Ε, με λίγα λόγια το καλύτερο κιθαριστικό άλμπουμ του 2011.
Dirty Beaches – Badlands: Θα μπορούσε να είναι ο Alan Vega ή ο Elvis και να παίζει με τους Cramps 50’s κομμάτια, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας παράξενος τύπος ονόματι Alex Zhang Hungtai που γράφει κομμάτια όπως το Sweet 17.
Shabazz Palaces – Black Up: Πειραματικό χιπ χοπ που εξερευνά τα ηχοτοπία που κινείται ο Flying Lotus και φέρνει στο μυαλό το επικό ομώνυμο άλμπουμ των cLOUDDEAD. Η μεγάλη έκπληξη της Sub Pop για φέτος.
Battles – Glass Drop: Χωρίς τον Tyondai Braxton (ότι πιο κοντινό είχαν σε φροντμαν) κυκλοφορούν έναν math rock δίσκο γεμάτο ποπ κομμάτια γραμμένα από ρομπότ.
Snowman – Absence : Dark wave με industrial στοιχεία αλλά και φωτεινές εκλάμψεις, βασισμένο αρκετά στα φωνητικά. Το περιγράφει ακριβώς το όνομα του άλμπουμ. Εξαιρετικό.
Bass Drum of Death – GB City: To ντουέτο από το Mississippi θα μπορούσε να είναι η lo fi εκδοχή των white stripes. Το GB City είναι γεμάτο indie κιθαριστικούς ύμνους και μακράν το πιο πορωτικό άλμπουμ για φέτος
Unknown Mortal Orchestra – S/Τ: Ψυχεδελικοί ποπερς θυμίζουν τους υπέροχους Tame Impala και παίρνουν μέσα από τα χέρια των Cults τον τίτλο για τον καλύτερο φετινό καλοκαιρινό δίσκο.
John Maus - We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves: Ξεδιάντροπα 80’s στην ίδια τάξη με τον Ariel Pink, αν είχε ένα δύο κομμάτια σαν το Round Round θα μιλάγαμε για το Before Today του 2011.
Panda Bear – Tomboy: Εξωφρενικά overproduced, αν είχε κυκλοφορήσει πέρσι όπως έπρεπε θα μιλάγαμε για το αδιαμφισβήτητό του αριστούργημα. Δεν παύει να έχει μερικά από τα καλύτερα ποπ κομμάτια και να είναι μέσα στα 5 καλύτερα άλμπουμ για φέτο.
Νίκη Χάγια, δημοσιογράφος
Cults – Cults: Γιατί μου θυμίζει κάτι από καλοκαιρινές ταινίες με Έλενα Ναθαναήλ να περπατάει στην αμμουδιά με το μαύρο μαλλί να ανεμίζει. Τόσο ρομαντικό άλμπουμ.
Theophilus London – Timez are weird these days: Γιατί το “flying overseas” είναι ό,τι πιο ιδανικό να ακούς ξαπλωμένος στην παραλία, την ώρα που ο ήλιος θα πέφτει.
Florence & the Machine – Lungs: Γιατί πάντα χρειάζεται να έχεις μία μάγισσα στο ipod για να διώχνει μακριά την κακή ενέργεια.
The Pains of Being Pure at heart – Belong: Γιατί αυτές οι κιθάρες ταιριάζουν τόσο πολύ με μπίρες, αναψοκοκκινισμένη επιδερμίδα και άρωμα καρύδας. Heart in Your Heartbreak για πάντα
The Vaccines – What Did You Expect from the Vaccines: Γιατί ακούγοντας το θα έχω μαζί μου τον Cartoon Dandy και ας είναιχιλιόμετρα μακριά μου.
The Naked and Famous – Passive Me Aggressive You: Γιατί κάθε φορά που ακούω το “Young Blood” νιώθω το αίμα μου να βράζει.
Amy Winehouse – Back to Black: Ε, γιατί όλο και κάποια ερωτική πίκρα θα φάω μέσα στο καλοκαίρι. Να έχω να πορεύομαι η γυναίκα.
Elvis Presley – ELV1S: 30 #1 Hits: Γιατί στο τσακίρ κέφι θέλω να φέρω μία στροφή και με το Jailhouse Rock.
The Beach Boys – The Best Of: Γιατί φέρνει την Καλιφόρνια κοντά μου (και μαζί και τους ξανθούς surfers).
Red Hot Chili Peppers – By the Way: Γιατί είναι θεοί και αυτό το άλμπουμ είναι ευαγγέλιο.
Έλενα Πάκου, Fashion Blogger (http://www.lfof.gr/ )
Pink Martini – But Now I’m Back
Smoove & Turrell – You don’t know
Parov Stellar – Catgroove
Belle & Sebastian – I Want the World to Stop
Edith Piaf – Milord
Nina Zilli – 50 Milla
Arno Elias - El Corazon
Kirsty McColl - In these Shoes
Adelle - Rolling in the Deep
Caro Emerald – A Night Like This
Βασίλης Γαλούπης (Ντόπερμαν), δημοσιογράφος
AC/DC- «Highway to Hell»: Δεν θυμάμαι να έχω πάει ποτέ διακοπές χωρίς αυτόν τον δίσκο μαζί μου…
Radiohead- «Hail to the Thief»: Πιο επίκαιρο από ποτέ. 2+2=5…
Bob Marley, «Uprising»: Καλοκαίρι χωρίς Marley δεν υφίσταται… Για φέτος; Αυτό (!) το άλμπουμ.
Rage Against the Machine- «Evil Empire»: Και πού δεν πάει το μυαλό…
Patti Smith, «Radio Ethiopia»: Κάτι σαν προπόνηση, επειδή σκέφτομαι από Σεπτέμβρη να ζητήσω πολιτικό άσυλο στην Αιθιοπία. Ή μήπως Σομαλία;
Planet of Zeus- «Eleven the hard way»: Λιώσιμο! To κόλλημά μου αυτή την εποχή.
Goal! (soundtrack): Δροσερά κομματάκια. Παρεμπιπτόντως, μήπως ήταν στημένος ο Σαντιάγκο;
Nick Cave- «The Good Son». Δεν εννοεί τον Γιωργάκη, πάντως.
Jimi Hendrix- «Radio One»: Το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο. Θα είναι πάντα ο πρώτος που έφυγε από την γενιά των 27άρηδων…
Monster of Magnet-«Dopes to Infinity»!
σχόλια