Λίγο έως πολύ, στην παιδική μας ηλικία, όλοι ήμασταν δεμένοι με ένα αντικείμενο: κάποιο αρκουδάκι, μία κουβερτούλα, μία κούκλα ή ένα παιχνίδι. Πολλοί από εμάς διατηρούμε σε καλή κατάσταση αυτά τα αντικείμενα και στενοχωριόμαστε αν χαθούν ή καταστραφούν.
Υπάρχει κάποια εξήγηση γι' αυτόν τον δεσμό, το υπερβολικό κατά κάποιους δέσιμο, με ένα άψυχο αντικείμενο; Πρώτος το είχε εντοπίσει ο Ντόναλντ Γουίνικοτ, δίνοντας αρκετά καλά επιχειρήματα γι' αυτές τις πρώτες σχέσεις με αντικείμενα.
Κατ' αρχάς είναι οι πρώτες κατοχές της πρώτης παιδικής ηλικίας μας, τα πρώτα υλικά αντικείμενα, τα οποία νιώσαμε απολύτως δικά μας, ότι μας ανήκουν, ότι έχουμε τον έλεγχό τους και έχουν την ανάγκη μας.
Κατά δεύτερον, το φαινόμενο του αποχωρισμού από τη μητρική αγκαλιά είναι από τα πρώτα σοβαρά προβλήματα που ένα βρέφος ακόμηυ -χωρίς τη δυνατότητα του λόγου και της έλλογης σκέψης, παρά μόνο του ενστίκτου- καλείται να διαχειριστεί ένα βρέφος ή ένα νήπιο.
Η κουβέρτα, το αρκουδάκι, το όποιο αντικείμενο θα βρεθεί κοντά του για να το αγκαλιάσει, να κοιμηθεί, να παίξει μαζί του είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει μετά τη θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς και, φυσικά, εδώ δεν έχουμε απλώς να κάνουμε με μία τρυφερή εξήγηση: στα αντικείμενα αυτά και στο δέσιμο μας μαζί τους κρύβεται ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχολογικής και κοινωνικής μας εξέλιξης, του τρόπου με τον οποίο από τη φάση της βρεφικής / νηπιακής ηλικίας πραγματοποιείται η μετάβασή μας σε αυτήν του παιδιού και εν συνεχεία του εφήβου και του ενήλικα.
Συμπερασματικά, η ιστορία των αντικειμένων με τα οποία μεγαλώσαμε, είναι η δική μας ιστορία εξέλιξης και γι' αυτό τα αντιμετωπίζουμε ως έμψυχους συντρόφους στην πορεία μας στη ζωή και θλιβόμαστε πραγματικά, όταν λόγω φθοράς ή άλλου λόγου, καλούμαστε να τα αποχωριστούμε. Για πάντα.
σχόλια