Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου
Βυθισμένη στα νερά και το σκοτάδι Η Πόλη που Δεν Κοιμάται Ποτέ, θύμισε Μπαγκλαντές -όσο ποτέ, και οι Νεουορκέζοι το ίδιο ανήμποροι στην οργή των φυσικών φαινομένων με τους φτωχούς της γης. Το Big Apple όμως έδειξε στη Μεγάλη καταστροφή τη Μεγάλη του καρδιά.
Οι κάτοικοί της απέναντι στον τυφώνα στάθηκαν μια ανθρώπινη αλυσίδα. Ο Sandy τους έσεισε, τους τράνταξε, τους πλημμύρισε, αλλά δεν τους λύγισε. Όπου υπήρχε το μένος του Sandy χωρίς έλεος, υπήρχε το χέρι του New Yorker της διπλανής πόρτας. To ένστικτο της συσπείρωσης και αλληλεγγύης για την επιβίωση αυτή τη φορά ήταν ο ευτυχής απολογισμός της πιο μοντέρνας φυσικής καταστροφής της γης.
Βαθμός πρόγνωσης εξαιρετικός, οδηγίες πρόληψης προς τον γενικό πληθυσμό απλές και αποτελεσματικές, κυβερνητική ανταπόκριση στην αντιμετώπιση μέγιστη, κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ δίπλα στους πληγέντες Live,όπως ποτέ δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, μια και το Φυσικό δυστύχημα συνέβη παραμονές των προεδρικών εκλογών. Ακόμη και τα ενημερωτικά δίκτυα δημοσίευαν ειδικά μενού για «τροφική ανακούφιση» από το στρες του τυφώνα όσο οι Αμερικανοί θα έπρεπε να μείνουν στα σπίτια.
Οι New Yorkers αυτή τη φορά, σχολιάζουν τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, εφάρμοσαν το καλύτερο δυνατό response, είχαν την καλύτερη ανταπόκριση απέναντι στην 'Έκτακτη ανάγκη, που έκανε την Νέα Υόρκη να θυμίζει στην πραγματικότητα, όπως την είχαμε δει μόνο σε ταινίες...
Παρόλα αυτά, η πόλη είχε ήδη νωπές τις μνήμες της 9 Σεπτεμβρίου, σχολιάζουν και οι ίδιοι οι κάτοικοι, που ξύπνησε δυνατά το αίσθημα της αλληλεγγύης.Για τους κοινωνιολόγους, είναι γεγονός ότι μια Καταστροφή κάνει τους ανθρώπους πιο ανθρώπινους, με πολλά παραδείγματα στην ιστορία, ανάμεσά τους και τη γνωστή περίοδο του Λονδίνου, «the blitz", όταν η βρετανική πρωτεύουσα είχε βομβαρδιστεί ολοκληρωτικά στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και οι Λονδρέζοι επιβίωσαν μόνο με το να αλληλοβοηθούνται.
Αντίθετα ο Κατρίνα ανέδειξε την άλλη πλευρά μιας χτυπημένης κοινωνίας, με φοβερά εγκλήματα σε διαρκή συχνότητα που σημειώνονταν στην παλίρροια του τυφώνα όσο η Νέα Ορλεάνη πνιγόταν. Ωστόσο, ανακοίνωσε έρευνα του 2008 για τις Αλήθειες και του Μύθους μιας Τραγωδίας, και στον Κατρίνα υπήρχαν αμέτρητα καθημερινά παραδείγματα των ανθρώπων που θυσιάζονταν για να βοηθήσουν τον διπλανό τους την ώρα του δικού τους σπαραγμού.
Σύμφωνα με την επιστήμη, η κοινωνική υποστήριξη από φίλους, συγγενείς και αγαπημένα άτομα είναι παράγοντας συμβάλλει στην μακροζωία και μεγαλώνει τις πιθανότητες επιβίωσης. Οι Νεουορκέζοι όμως, τις ώρες του μανιασμένου Σάντυ, ως ντόπιοι μιας αιώνιας Μητρόπολης λειτούργησαν με τη social κουλτούρα που η εποχή προστάζει, το ίδιο αυθόρμητα όσο και συνειδητά.
Η φιλανθρωπία απέναντι σε αγνώστους, λένε οι μελέτες, βοηθά την υγεία, την τύχη και την μακροζωία αυτού που την προσφέρει. Η κοινωνία επίσης για να διασωθεί χρειάζεται διαδραστική βοήθεια από την πολιτεία στους πολίτες και τους πολίτες μεταξύ τους. Οι Νεουορκέζοι τα εφάρμοσαν όλα, και με απλά κλικ στο τουίτερ ετοίμαζαν σάντουιτς για τους πληγέντες της διπλανής τους πόρτας. Ενημέρωναν τις αρχές για το πού υπήρχε ανάγκη παρέμβασης και διάσωσης, μοιράζονταν μέχρι και τις πρίζες των σπιτιών τους με μπαλαντέζες για να φορτίζει τα κινητά του κανείς, ώστε να επικοινωνεί με τους δικούς του.
Η συγγραφέας Ρεβέκκα Σόλνιτ στο βιβλίο της A Paradise built in Hell( Ένας παράδεισος χτισμένος στην Κόλαση ) γράφει, συνοψίζοντας τα αποτελέσματα όλων των ερευνών που έχουν διεξαχθεί για την συμπεριφορά των ανθρώπων σε Φυσικές Καταστροφές και Τραγωδίες : «Στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι στα μεγάλα δυστυχήματα είναι ήρεμοι, ευρηματικοί σε σχέση με τις άμεσες λύσεις που χρειάζονται για να επιβιώσουν, και συχνά ξεπερνούν και τον ανθρώπινο αλτρουισμό, αφού μπορεί να ρισκάρουν για τον συνάνθρωπο χωρίς να σκεφτούν την δική τους ζωή. Είναι μια ευγενής εξέλιξη της ικανότητάς μας να επιβιώνουμε ως είδος»
«Στην πραγματικότητα», συνεχίζει η συγγραφέας ερευνήτρια, «οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σε περιόδους μεγάλης κρίσης και καταστροφών, σε πολλά επίπεδα καλύτερα από ότι στην καθημερινή ζωή. Ορισμένοι εκείνες τις ώρες ανακαλύπτουν», καταλήγει, «ακριβώς το νόημα της συνδεσιμότητας, και των δεσμών που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να υπάρχουν στην ζωή, κάτι που τόσο λείπει από τις ημέρες της ρουτίνας...»
σχόλια