Την εποχή αυτή στην Ελλάδα ασχολούμεθα με τη διάδοση του πολιτισμού. Με τα φοβερά Δρώμενα. Τα οποία αρχίζουν συνήθως με μια συναυλία στο Ηρώδειο, συνεχίζονται σε διάφορα πρώην γιαπιά της Πειραιώς, τα οποία τώρα είναι «χώροι τέχνης», και ακολούθως ολοκληρώνονται στην Επίδαυρο και στις διάφορες ρεματιές ανά την Ελλάδα, στους τόπους παραθερισμού.
Ασφαλώς και θα έχετε πέσει πάνω σε τέτοιες εκδηλώσεις, τις οποίες όλοι οι δήμοι και οι κοινότητες ονομάζουν «Δρώμενα», προσθέτοντας το όνομα και το έτος: π.χ. Δρώμενα Κουκουράβας 2010. Κάθε σοβαρός δήμος έχει πολιτιστικό οργανισμό, ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με το ζήτημα αυτό του καλοκαιρινού πολιτισμού. Σκουπίδια δεν μαζεύουν ποτέ στην ώρα τους, διότι όλο τους το Είναι αφιερούται στη διάδοση του πολιτισμού. Στα διαβόητα Δρώμενα. Μια λέξη-σταθμό για τη νεότερη ελληνική ιστορία.
Σ' αυτές τις πολιτιστικές συναυλίες, στα Δρώμενα, συμβαίνει το εξής: έρχεται ένας σκηνοθέτης από την Αθήνα, κατά την περίσταση κάπως στενοχωρημένος, με το μαλλί ν' ανεμίζει, και ανεβάζει ένα έργο κλασικό συνήθως, το οποίο τρομάζεις να το αναγνωρίσεις έτσι όπως το έχει κάνει ο σκηνοθέτης του. Τι το έχει κάνει; «Σωματική τέχνη», που σημαίνει αντί να παίζω το έργο, αρχίζω να ουρλιάζω, τρέχοντας πάνω-κάτω, βγάζοντας αφρούς από το στόμα, ενώ ταυτόχρονα πέφτω κάτω στο χώμα. Αυτό λέγεται σωματική τέχνη, σε αντίθεση με την παλιότερη που ήταν όλο λόγια και από κίνηση μηδέν. Πήγαινες, ας πούμε, και έβλεπες τον Κατράκη ακίνητο, δεσμώτη στο βράχο, ενώ τώρα πας και βλέπεις τον Χατζησάββα ή τη Γουλιώτη να κάνουν τούμπες φωνάζοντας.
Αυτά συμβαίνουν με τα καλοκαιρινά Δρώμενα. Την τιμητική του σ' αυτά έχει και ο μοντέρνος χορός, όπου τα «μοντέρνα σχήματα» δεν χορεύουν ακριβώς. Απλώς πηδάνε και μετά πέφτουν στο δάπεδο. Στα Δρώμενα πρέπει επίσης να προσθέσετε πέντε έξη Μάνες Κουράγιο και οπωσδήποτε τη Φιλουμένα Μαρτουράνο. Όλα αυτά αναμεταδίδονται και τηλεοπτικώς, ώστε να μη μας ξεφύγει καμιά οξεία και χάσουμε τη σειρά μας.
Ο καλοκαιρινός πολιτιστικός οργασμός με τα Δρώμενα με αναστατώνει, διότι δεν έχω άμεση επαφή με αυτά τα είδη και νιώθω κάπως αποξενωμένος. Εγώ θυμάμαι που με πήγαινε η μαμά μου τα καλοκαιρινά μεσημέρια σε μια παραλία για φλερτ και ακούγαμε από το τζουκ-μποξ Μάγια Μελάγια και Πρίσλεϊ και έκανε τέτοιο ψόφο το βράδυ που δεν μπορούσες να σταθείς. Φεύγαμε άρον-άρον. Σήμερα, το μέρος αυτό διοργανώνει Δρώμενα, δηλαδή πολιτιστικές συναυλίες του στυλ που ανέλυσα προηγουμένως, όπου ακούς όλα τα φεγγαράκια και όλες τις βαρκούλες των Νεοελλήνων συνθετών, καθώς και το «Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία», το οποίο συνήθως κλείνει το μουσικό Δρώμενο.
Όλο αυτό το πράγμα έχει περάσει και στην Επίδαυρο, όπου κατ' έτος βιάζεται με κάθε τρόπο το αρχαίο ελληνικό δράμα. Δράμα η υπόθεση. Και ένας είναι ο τρόπος αντίδρασης: να μην ξαναπατήσει κανένας σ' όλα αυτά, μπας και φιλοτιμηθούν οι σκηνοθέτες μας και αποφασίσουν να μελετήσουν το αντικείμενό τους -κυρίως να αποκτήσουν αρχαιογνωσία που δεν έχουν- και μήπως επίσης παρατήσουν τους ανόητους εντυπωσιασμούς των κινήσεων και των ουρλιαχτών μέσα στη νύχτα.
σχόλια