Τις μέρες της ζέστης ένα φορτηγάκι δήμου της Αττικής στάθμευε κάτω από ένα δέντρο για να περάσουν οι πέντε ώρες της βάρδιας. Πάνω στην καρότσα του και ο Γιώργος με μεταπτυχιακό από χώρα της δυτικής Ευρώπης. Άνεργος επί πολύ καιρό δέχτηκε να μπει, μετά από πίεση και της οικογένειας, σε ένα από τα ‘προγράμματα ανέργων’ των δήμων. Λεφτά του ΕΣΠΑ από εκείνα που βοηθούν να φανεί κάποια μικρή μείωση της ανεργίας.
Η Μαρία , γύρω στα 25, ανέβηκε –πριν λίγες μέρες- στο βήμα σε μια αίθουσα στο Γκάζι , μπροστά σε 150 περίπου άτομα. Μιλούσε με αυτοπεποίθηση και νόμιζες ότι είχε βρει μια υποσχόμενη δουλειά. Στην πραγματικότητα μετέφερε την θετική της διάθεση, γιατί αντιμετωπίζει τη μάχη εύρεσης εργασίας με μια σημαντική, για την ίδια, υποστήριξη. Αναφερόταν στην βοήθεια που βρήκε από έναν μέντορα, μέσα από το οργανωμένο (και εθελοντικό) πρόγραμμα Job Pairs, που ‘ζευγαρώνει’ με συγκεκριμένη διαδικασία , έναν άνεργο/άνεργη (mentee) με κάποιον έμπειρο επαγγελματία (Mentor).
H Αγγελική γύρω στα 45, με δύο παιδιά στο πανεπιστήμιο και σύζυγο στη Μέση Ανατολή για να βρει δουλειά που θα συντηρήσει την οικογένεια, αναζητά απασχόληση μετά την απόλυσή της από γνωστή εταιρεία. Οι μόνες δυνατότητες που βρίσκει είναι ‘ενδιάμεσοι’ που ενοικιάζουν εργαζόμενους , συνήθως για τηλεφωνικές πωλήσεις, ακόμα και για κρατικές εταιρείες που με αυτόν τον τρόπο ‘μειώνουν’ το κόστος τους. Δεν είναι ανειδίκευτη, είχε περάσει 10 χρόνια σε λογιστήριο και πωλήσεις επωνύμων προϊόντων. Οι ‘ενδιάμεσοι’ προσφέρουν ‘ευέλικτες μορφές απασχόλησης η’ με αμοιβή που είναι γύρω στα 400 ευρώ το μήνα, άντε με κάποια πριμ πωλήσεων να φτάσει τα 500 ευρώ.
Το πόσο έχει διχαστεί η ελληνική κοινωνία στα θέματα απασχόλησης φαίνεται από το γεγονός ότι κάποιοι ‘ενδιάμεσοι’ προσφέρουν ‘ευκαιρίες’ με απολαβές αυτού του επιπέδου, ακόμα και για εργασία σε κρατικές εταιρείες.
Τρία κλικ αριστερά ή δεξιά, για να βρεις δουλειά
Ο Αλεξ. Φουρλής του Kariera.gr που παρακολουθεί μεγάλο αριθμό αγγελιών, διαπιστώνει πως ‘ανοίγουν’ θέσεις εργασίας το 2014. Μάλλον με μικρότερη δυναμική απ΄ότι το 2013, αλλά ανοίγουν.
Εταιρείες στους τομείς της πληροφορικής, του τουρισμού, εξαγωγικές επιχειρήσεις, μονάδες στην διατροφή και την εστίαση είναι από εκείνες που κινούνται και εκ των πραγμάτων αναζητούν και νέα στελέχη (κάποιες από αυτές ίσως είχαν μειώσει το προσωπικό τους την προηγούμενη τριετία). Κινήσεις προσαρμογής κάνουν και μεσαίες ελληνικές εταιρείες, που ως άμυνα κρίνουν ότι δεν έχουν περιθώρια να μείνουν στάσιμες: η διαφυγή τους από την κρίση τους επιβάλει να οργανώσουν υπηρεσίες σε περισσότερο επαγγελματική βάση και όχι μέσω γνωστών και συγγενών του μεγαλομετόχου.
Σε αρκετές από αυτές τις θέσεις εργασίας που υποστηρίζουν την προσαρμογή των επιχειρήσεων, οι αμοιβές είναι αξιοπρεπείς και τα στελέχη έχουν περιθώρια ανέλιξης.
Το κρίσιμο στοιχείο για τα στελέχη 40-45 χρόνων που μένουν άνεργα είναι να καταφέρουν να κάνουν 2-3 κλικ δεξιά ή αριστερά, ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν τις περιορισμένες θέσεις που δημιουργούνται. Οι περισσότεροι από αυτούς τους άνεργους έχουν συχνά σημαντική εμπειρία σε εργασίες που δεν έχουν ζήτηση. Δεν είναι δίκαιο αυτό, αλλά ζούμε σε μια εποχή κατ’ εξοχήν άδικη.
Αυτή είναι και η χρησιμότητα πρωτοβουλιών όπως το Job Pairs, που βοηθά μεθοδικά στελέχη να κάνουν την αναγκαία –και όχι πάντοτε ευχάριστη- προσαρμογή.
Είναι όλα αυτά αρκετά για να αντιμετωπίσουν την ανεργία που φθάνει το 27%, άντε να πούμε ότι έπεσε στο 26% φέτος; Οχι δεν είναι. Και θα συνεχίσει να υπάρχει μεγάλο έλλειμμα για όσο καιρό δεν πραγματοποιούνται επενδύσεις. Πολλώ δε μάλλον τώρα που δεν αρκούν οι επενδύσεις με την λογική των τριών προηγούμενων δεκαετιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η βιομηχανική πόλη της Αλεξανδρούπολης. Πραγματοποιώντας κάποτε κι εγώ ένα ΅πέρασμα” από αυτή τη πόλη φάντασμα έβλεπες πώς ορισμένοι αετονύχηδες (με τους συνεργούς τους μέσα στο ‘σύστημα’) είχαν ‘κατασπαράξει’ επιδοτήσεις και τραπεζικά δάνεια, με τα πάμπολλα ημιτελή κτίρια να δεσπόζουν στο όλο σκηνικό.
Πρακτικά θα έχουν αξία κυρίως επενδύσεις που δημιουργούν προϊόντα και υπηρεσίες ανταγωνιστικά στο διεθνές επίπεδο. Δύσκολο εγχείρημα σε μια περίοδο όπου όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Ωστόσο υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ελληνικών εταιρειών, που έχουν πάει κόντρα σε αυτό το ρεύμα. Δυστυχώς όμως είναι εύκολο να ακούσετε και για περιπτώσεις επιχειρήσεων, που ‘γονάτισαν’ ή παλεύουν υπό δύσκολες συνθήκες, όχι λόγω κάποιου μεγάλου δικού τους λάθους. Η έλλειψη κάθε μορφής τραπεζικής χρηματοδότησης και η συρρίκνωση της εγχώριας αγοράς κατά το ένα τρίτο, έχουν ‘θύματα’...
Επενδύσεις σε καφέ και εστιατόρια
Νέες επιχειρήσεις που στοχεύουν μόνο στην εσωτερική αγορά, θα επιβιώσουν εάν πάρουν μερίδιο αγοράς από ανταγωνιστές. Θα παλέψουν με τις πιθανότητες που έχουν και τα νεοσύστατα καφέ και εστιατόρια. Ορισμένα από αυτά θα επιβιώσουν, γιατί προσφέρουν φρέσκες προτάσεις, δημιουργικό πνεύμα και σε λογικό κόστος. Η επιβίωσή τους θα περάσει μέσα από το κλείσιμο αρκετών παλιών, για τον απλούστατο λόγο ότι –αν εξαιρέσεις τον εποχιακό τουρισμό-, όλη η υπόλοιπη αγορά έχει συρρικνωθεί. Σε δυναμική περιοχή του κέντρου έχουν ανοίξει πολλά καφέ, μπαρ, εστιατόρια, αλλά μια πρόχειρη στατιστική λέει ότι επτά στα δέκα κλείνουν μέσα σε ένα χρόνο ή φυτοζωούν χάρη σε χρήματα που ‘καίνε’ από άλλες πηγές (οικογενειακά εισοδήματα κλπ).
Αναρωτιόμουν πόση αξία έχει η δημοσιοποίηση των παραπάνω, όταν βρέθηκα σε μια συνάντηση μιας επιχειρηματία , που έχει ανάγκες οργάνωσης, - και ενός 40ρη στελέχους, που είναι άνεργος, μετά από πολυετή καριέρα και σκληρή εργασία σε μεγάλη επιχείρηση. Το στέλεχος ένιωσε την ανάγκη να ‘απολογηθεί’ για την κατάσταση ανεργίας που βρίσκεται. Μια από τις προτεραιότητες που είναι ψηλά στην ατζέντα της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα πέντε χρόνια, είναι η απενοχοποίηση της ανεργίας και η παροχή ευκαιριών, αλλά και ηθικού ερείσματος, σε αυτούς/αυτές που δίνουν την μάχη της αξιοπρεπούς απασχόλησής τους.
Δεν υπάρχει συλλογικό ‘ντιβάνι’ ψυχαναλυτή για να καθίσουμε όλοι και έτσι η ‘προσαρμογή’ σε μια πραγματικότητα ακραίων μορφών ‘ευέλικτης’ απασχόλησης και παρατεταμένης ανεργίας θα γίνει με σκληρό τρόπο. Αυτή η ωμή πραγματικότητα και η διαρκής υποβάθμιση της ασφαλιστικής κάλυψης (υγεία, σύνταξη), είναι δύο θέματα στα οποία θα δοκιμάζονται σκληρά όλες οι κυβερνήσεις της επόμενης πενταετίας.
σχόλια