Αλέκος Αλαβάνος, πολιτικός, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής
Δευτέρα 27/9/2010, ώρα μία το μεσημέρι, στο γραφείο του, περιοχή Μακρυγιάννη
«Τελείωσα τη Βαρβάκειο. Ήμουν εξαιρετικός μαθητής. Στην τελευταία τάξη, όμως, έμεινα από απουσίες. Από κοπάνες. Με συνέπεια να μην μπορώ να δώσω στο πανεπιστήμιο. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα για το γόητρό μου, ας το πούμε. Την επόμενη χρονιά μπαίνω πρώτος στο πανεπιστήμιο, πανελλαδικά. Στην πορεία βγήκε το φοιτητικό κίνημα κι έχασα την επαφή μου με τα μαθήματα. Τελικά, το τελείωσα με το ζόρι και με πολύ χαμηλό βαθμό, πεντέμισι. Γιατί τα λέω όλα αυτά: γιατί πιστεύω ότι είναι υποχρέωση του κράτους να δίνει όχι μόνο δεύτερη αλλά και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη ευκαιρία στον νέο άνθρωπο, μέχρι αυτός να μπορέσει να ανταποκριθεί. Σε κάθε γενιά, η κάθε εφηβεία και μετεφηβεία διακατέχεται από στοιχεία αυτοκαταστροφής. Όταν επί χούντας, στη δική μου μετεφηβεία, βρέθηκα σ' ένα δωμάτιο στην ΕΣΑ επί δύο μήνες, μοναχός μου, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν: "Το 'κανα συνειδητά εγώ αυτό; Δεν θέλω να περάσω από μια δίκη και να φάω δέκα και δεκαπέντε χρόνια!" - ευτυχώς έγινε η αμνηστία. Τα δικά μας ξεσπάσματα τότε εκλαμβάνονταν ως ηρωικές πράξεις από την κοινωνία. Τώρα, η κάθε αντίδραση, είτε μεμονωμένη είτε συλλογική, "σπέρνει τον σπόρο του κακού"!. Ακριβώς επειδή θέλουν να μας περάσουν ότι όλα είναι μονόδρομος. Όμως, υπάρχει λύση. Και δεν είναι μια αριστερή υπερβολή ή μια αριστερή φαντασίωση. Είναι μια λύση ρεαλιστική και πολύ απελευθερωτική για τη χώρα. Πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και στη συνέχεια να ακολουθηθεί ο αμερικανικός νόμος περί χρεοκοπίας: να ελεγχθούν ένα - ένα τα δάνεια και όποια κεφάλαια προέρχονται από συμφωνίες διαφθοράς και κομπίνας να διαγράφονται. Δεν θα είμαστε η μόνη χώρα που ακολουθεί αυτό τον δρόμο. Η Ρωσία, το 2000, ζητάει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της και διαγράφεται το 50%. Η Αργεντινή, το 2007, καταφέρνει και σβήνει το 70%. Όπως οι τράπεζες κάνουν διακανονισμούς σε ιδιωτικό επίπεδο όταν κάποιος πολίτης δεν έχει να πληρώσει ένα δάνειο, με την ίδια λογική γίνονται και οι διαπραγματεύσεις για τα χρέη των κρατών. Οι δανειστές, συνήθως, δέχονται γιατί δεν τους συμφέρει να τους μείνουν τα οικονομικά σκουπίδια μιας χρεοκοπημένης χώρας στο συρτάρι. Κι αυτό είναι και το πιο δίκαιο. Γιατί να πληρώσει ο λαός δάνεια που πάρθηκαν μέσα από σκάνδαλα και δωροδοκίες; Η τωρινή κυβέρνηση ξεκίνησε με 115% δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ και υπέγραψε ότι θα φτάσουμε στο 150% το 2013. Κι όλο αυτό γίνεται για να προστατευτούν οι τράπεζες.
Η κατάσταση της οικονομίας είναι τελείως ανεξέλεγκτη παγκοσμίως. Ούτε ο Ομπάμα μπορεί να ελέγξει τα πράγματα, ούτε ο Κλίντον πριν. Η οικονομία σήμερα είναι ένα παγκόσμιο καζίνο. Πειρατικά κεφάλαια τεραστίων διαστάσεων περιφέρονται ανά τον κόσμο και σταματούν κάθε φορά εκεί που βρίσκουν το υψηλότερο κέρδος και τα υψηλότερα επιτόκια. Γι' αυτό βλέπουμε τη μια στιγμή να επενδύουν σε μια χώρα και μετά ξαφνικά να την εγκαταλείπουν. Η Ιρλανδία πριν τρία - τέσσερα χρόνια υπήρξε μοντέλο ανάπτυξης, δείτε πού είναι τώρα. Στο πλαίσιο αυτής της οικονομίας ο κύριος Παπανδρέου θέλει να χτίσει το δικό του Λας Βέγκας στο Ελληνικό. Ευτυχώς που δεν ξέρει καλά την Ελλάδα, γιατί θα' χε ξεπουλήσει τα μισά νησιά.
Πριν από πέντε μέρες, διάβασα κάποιες δηλώσεις που έκανε ο οικονομικός σύμβουλος της Μέρκελ για την Ελλάδα. Αφού είπε ότι μ' αυτό το πρόγραμμα οδηγούμαστε σίγουρα στη χρεοκοπία, αφού υποστήριξε ότι πρέπει να κάνουμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας, είπε κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: "Η Ελλάδα οδηγείται σε εμφύλιο". Υπάρχει αυτή η διάσταση. Το πάγωμα της οικονομίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνικές εκρήξεις. Σε μια κοινωνία πιεσμένη, όπου οι πολίτες χάνουν συνεχώς δικαιώματα, σε μια οικογένεια που δεν έχει τα λεφτά να βγάλει το ψωμί της, εκεί είναι το ιδανικό περιβάλλον για να ευδοκιμήσει ο φθόνος. Πρέπει πάση θυσία να μην τον ποτίσουμε. Δεν πρέπει να γίνουμε μάρτυρες σκηνών, όπως αυτές που εκτυλίχθηκαν στην Αργεντινή, ή ακραίων φαινομένων, όπως αυτά της Ανατολικής Ευρώπης με τους σκίνχεντς. Πρέπει να προλάβουμε, να μη γίνει όλη η Αθήνα Άγιος Παντελεήμονας.
Η ενότητα είναι σίγουρα σημαντική για ένα κόμμα. Ειδικά για την Αριστερά η ενότητα είναι αξία. Όταν όμως η ενότητα γίνεται ένας κοινός παρονομαστής στασιμότητας και δεν μπορεί να παράγει Πολιτική, πέφτει σε τέλμα. Δεν θέλω να προσβάλω ή να κατηγορήσω κανέναν, απλά πιστεύω ότι αυτό το τέλμα μπορεί να σπάσει μόνο με την πρωτοβουλία να έρθει κάποιος πιο κοντά στον κόσμο. Κάτω απ' αυτή την ανάγκη δημιουργήθηκε το "Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής". Δεν ξέρω αν θα πετύχει, δεν ξέρω αν θα μετεξελιχθεί σε κόμμα, αυτό που ξέρω είναι ότι είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο. Και ως περιφερειάρχης αυτό θέλω να πετύχω. Θέλω να έρθει μέσω εμού ο λαός στην εξουσία. Όσο "ξύλινο" κι αν ακούγεται αυτό. Η περιφέρεια έχει μεγάλη δύναμη. Υπάρχει μια κοινότητα στην Ισπανία, η Μαριναλέντα. Αξίζει να διαβάσετε γι' αυτήν. Έχουν δημιουργήσει μια τόσο τέλεια αλυσίδα αυτοδιοίκησης εκεί, που ο δήμαρχος λειτουργεί ουσιαστικά ως τροχονόμος του λαού. Αυτό θέλω να κάνω. Είμαι έτοιμος να έρθω αντιμέτωπος με ποινικά αδικήματα, ακόμα και με κρατητήρια, αν χρησιμοποιήσω τα κονδύλια της περιφέρειας για σκοπούς που εγώ θεωρώ πρωταρχικούς, όπως η προσωρινή, έστω, λύση της ανεργίας στους νέους, και κάποιοι έχουν διαφορετική γνώμη. Θα συμβούλευα, επίσης, τους αναγνώστες σας, αν κάποιος έχει σκοπό να ψηφίσει περιφερειάρχη που διατίθεται να ακολουθήσει τις επιταγές του μνημονίου, να κάνει καλύτερα αποχή.
Δεν διάλεξα την οικογένεια από την οποία προέρχομαι, αλλά είμαι περήφανος γι' αυτήν. Κάποτε είχα φτάσει να έχω ενοχές για την καταγωγή και την οικονομική μου κατάσταση. Το θέμα ενός οικογενειακού εργοστασίου στην Τήνο είχε παρουσιαστεί μ' έναν τρόπο μεσημεριανής εκπομπής. Εγώ, όμως, ποτέ δεν δραστηριοποιήθηκα σε επιχειρήσεις, ούτε πολλαπλασίασα τα οικογενειακά χρήματα. Το 1992 μαζί με τον Π. Αυγερινό και τον Π. Λαμπρία ιδρύσαμε το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης", μια μη κυβερνητική - μη κερδοσκοπική οργάνωση, για να βοηθήσουμε τους λαούς της υπό διάλυσης τότε Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα έχει επεκταθεί μέχρι την Ουγκάντα και την Παλαιστίνη κι αναλαμβάνει οικονομικές υιοθεσίες πολλών παιδιών που έχουν χάσει τον γονιό τους σε πόλεμο ή φυσική καταστροφή. Αυτό μου φέρνει μια ισορροπία».
Κώστας Μουζουράκης, συντηρητής έργων τέχνης-συγγραφέας
Τρίτη 21/9/2010, ώρα έξι το απόγευμα, στο καφέ «Χάρτες», στα Εξάρχεια.
«Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν ηλεκτρολόγος. Μ' έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου τα Σαββατοκύριακα απ' όταν πήγαινα δημοτικό. Και τ' άλλα αδέρφια μου μαζί. Ήθελε να μας δείξει πώς βγαίνουν τα λεφτά. Και καλά έκανε. Δεν είχαν και πού να μας αφήσουν, δεν είχαμε νταντά. Δεν υπήρχε οικονομική άνεση, αλλά τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευχάριστα. Έχω δουλέψει μπάρμαν, διακοσμητής, αποθηκάριος, κούριερ, σερβιτόρος, αφισοκολλητής, πλανόδιος μουσικός... Αυτή ήταν η πιο ωραία φάση. Κι η πιο καλοπληρωμένη. Είχαμε φτιάξει μια μπάντα και παίζαμε ρεμπέτικα στην Πλάκα απ' το '94 μέχρι το '96. Η κοπέλα που τραγουδούσε είχε πολύ ωραία φωνή. Οι υπόλοιποι μουσικοί ήταν της κλασικής, δουλεύανε παράλληλα και στο Μέγαρο. Ωραία μπάντα. Κατεβαίναμε τρεις-τέσσερις ωρίτσες και φεύγαμε φορτωμένοι λεφτά και ποτά. Η μόνη δουλειά που μου πρότειναν και δεν δέχτηκα ήταν να καθαρίζω πτώματα. Εκεί μόνο μάσησα.
Μέχρι τα τριάντα μου δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου το γράψιμο. Αν και πάντα σημείωνα πράγματα εδώ κι εκεί. Το 2003 έγραψα για πρώτη φορά ένα έργο-παρωδία για το Στέκι των Μεταναστών, όπου συμμετέχω. Μ' άρεσε πάρα πολύ η όλη διαδικασία και ήθελα να το ξανακάνω. Έτσι άρχισα να γράφω το βιβλίο. Πάντα μου άρεσε το νουάρ. Όλο Τσάντλερ και τέτοια διάβαζα.
Η βία ξεκινάει απ' το διαμέρισμα. Όλοι φεύγουμε διακοπές για να γλιτώσουμε απ' τα τσιμεντένια κουτιά που μας έχουν βάλει να ζούμε. Ειδικά στην Ελλάδα, οι διακοπές είναι θεσμός. Έπρεπε να μπει ο Σεπτέμβρης για να πάρουν χαμπάρι μερικοί ότι περάσανε το Aσφαλιστικό. Βοήθησε, βέβαια, και το άδοξο τέλος που είχε η μεγάλη διαδήλωση τοn Μάιο. Αυτοί οι τύποι δεν είχαν καμία σχέση με τον κορμό της συγκέντρωσης. Ούτε με το μπλοκ των αναρχικών. Ήταν ωμή, χουλιγκανική βία. Ούτε προβοκάτσια ήταν. Αλλά, δυστυχώς, λειτούργησε έτσι. Γιατί οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις είναι ευαίσθητοι άνθρωποι. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι συμμετείχαν σε κάτι που προκάλεσε άδικο θάνατο. Παγώσανε, κατεβάσανε τα κεφάλια τους και χώθηκαν ξανά στα σπίτια τους. Οι μόνοι που τρίβανε τα χέρια τους ήταν οι πολιτικοί. Αυτή η τραγωδία τούς έσωσε. Κανείς δεν ξέρει πώς αλλιώς θα σταματούσε αυτό το τεράστιο κύμα οργισμένων ανθρώπων που ήθελαν να κάψουν τη Βουλή.
Ο θυμός του κόσμου, όμως, μεγαλώνει. Κι αν αυτό το καζάνι που βράζει δεν πετάξει το καπάκι, θ' αρχίσει η ανθρωποφαγία. Οι μετανάστες θα είναι απλά το πρώτο πιάτο. Αυτό που γίνεται τώρα στον Άγιο Παντελεήμονα δημιουργείται από μια ομάδα ακροδεξιών που κατουράνε τοn χώρο τους όπως τα σκυλιά, με την ευγενή συμπαράσταση της Αστυνομίας πάντα.
Πιστεύω πολύ στην κοινότητα. Πιστεύω ότι μ' αυτόν τον τρόπο ο κόσμος μπορεί να οργανώσει δικαιότερες κοινωνίες. Υπάρχει μια κοινότητα στην Ισπανία που λέγεται Μαριναλέντα. Έχει κοντά στους 3.000 κατοίκους. Εκεί παίρνουν όλοι 1.200 ευρώ τον μήνα, από τον γιατρό μέχρι τον οδοκαθαριστή, δουλεύουν έξι ώρες τη μέρα, δεν υπάρχει εκκλησία -μπορεί ο καθένας ν' ανάβει το κερί του στον κήπο του σπιτιού του-, δεν υπάρχει άνεργος, το ενοίκιο για κάποιον που δεν έχει δικό του σπίτι είναι 15 ευρώ και έχει δύο μεγάλα πολιτιστικά κέντρα.
Η κίνηση των κατοίκων των Εξαρχείων για να καθαρίσει η πλατεία φαίνεται να έχει φέρει αποτελέσματα. Αν και δεν μ' αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη "καθαρός", τη βρίσκω τελείως ναζιστική. Κι ούτε μου άρεσε στην αρχή η στάση κάποιων κατοίκων που καταδείκνυαν με άσχημο τρόπο τα πρεζάκια. Τώρα φαίνεται ότι έχει βρει μια κάποια ισορροπία το όλο πράγμα. Αλλά το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν λύνεται έτσι. Έτσι, απλά μετακομίζει στην παραπάνω γειτονιά. Αν όμως το κράτος προμήθευε την ηρωίνη στα νοσοκομεία, κανένα νέο παιδί δεν θα έμπλεκε. Δεν είναι κουλ να γράφεσαι στη λίστα ενός νοσοκομείου για τη δόση σου. Εκεί νιώθεις πολύ καλά τη διαφορά που έχεις εσύ από τον ροκ σταρ. Εσύ θα είσαι για πάντα το πρεζάκι κι αυτός θα μείνει για πάντα ο ροκ σταρ. Αλλά ποιος μεγάλος ηγέτης θα πάει κόντρα στο δεύτερο μεγαλύτερο παραεμπόριο για το καλό του λαού του; Εδώ δεν μπορούμε να έχουμε μια αντιπρόταση για το μνημόνιο.
Οι αξίες μου παραμένουν αριστερές, αλλά βλέπω ότι η Αριστερά έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο. Ειδικά τώρα. Και λογικό είναι. Για να γίνεις αξιόπιστος, πρέπει να πείσεις ότι σ' ενδιαφέρει και κάτι άλλο πέρα απ' το μαγαζί σου. Δεν γίνεται σε τόσο δύσκολες μέρες να μην μπορεί η Αριστερά να συμφωνήσει πάνω σε πέντε σοβαρά θέματα.
Έχω τελειώσει συντηρητής έργων τέχνης και τώρα δουλεύω στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Αυτήν τη φορά θα το τελειώσουμε το "γεφύρι της Άρτας". Μη γελάς, σ' έναν χρόνο παραδίδουμε. Είμαι κι εγώ στη γενιά των οκτακοσίων ευρώ. Τα βγάζεις πέρα δύσκολα μ' αυτά τα λεφτά, ακόμα και μόνος σου. Αλλά εμένα δεν μ' ενδιαφέρουν τα λεφτά. Με νοιάζει μόνο να μπορώ να επιβιώνω με αξιοπρέπεια και να έχω ελεύθερο χρόνο. Απ' το βιβλίο ξέρω ότι δεν πρόκειται να βγάλω. Μόνο κάτι γκόμενες που γράφουν ροζ μυθιστορήματα που είναι σαν τα πρωινάδικα βγάζουν λεφτά. Εγώ σπίτι μου δεν έχω τηλεόραση. Όταν πάω σε κάποιο σπίτι φίλου που έχει τηλεόραση, μένω και κοιτάζω σαν τον Ινδιάνο.
Τώρα γράφω ένα σενάριο πάνω στο βιβλίο. Μου πρότειναν να γίνει ταινία. Τι θα έκανα, αν η ταινία μου τσάκιζε τα ταμεία και γινόμουν πάμπλουτος; Πάμπλουτος κιόλας; Δεν ξέρω... Σίγουρα θα μου δημιουργούσε πρόβλημα. Θα κρατούσα κάποια βασικά για τους κοντινούς μου ανθρώπους και τα πολλά θα τα έδινα σε κάποια σωματεία ή οργανισμούς που πιστεύω ότι κάνουν ουσιαστική δουλειά, όπως το Στέκι των Μεταναστών, ή σε κινήματα όπως οι Ζαπατίστας.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να ήθελα να κάνω και να μην το έκανα επειδή μ' εμπόδισαν τα λεφτά».
σχόλια