Κάποια –καταραμένη και ας μην τη θυμάμαι καλύτερα- περίοδο που με είχαν πιάσει τα γλυκουλινοζουζουνομπουρμπουλίνικά μου και έκοβα διαδικτυακές βόλτες σε κοριτσίστικα sites με αντίστοιχες φωτογραφίες περί αγάπης και αγοριών και ας-μην-το-συνεχίσω-γιατί-θα-ξεφτιλιστώ, έπεσα πάνω σε μία εικόνα που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.
Την προσοχή μου δεν τράβηξαν ούτε οι άπειρες καρδούλες στις διάφορες εκδοχές του ροζ, ούτε το άπλετο γραφιστικό glitter που ο δημιουργός της εικόνας είχε προσθέσει χωρίς καμία ντροπή. Αντίθετα, την προσοχή μου τράβηξε η φράση που προσπαθούσε να φανεί πίσω από αυτό το πάρτυ του κιτς: «Τα βασικά συστατικά της ευτυχίας είναι τρία: να έχεις κάτι να κάνεις, να αγαπάς και να ελπίζεις».
Αγνοώντας τον ήχο των κοκάλων του Alexander Chalmers (στοιχηματίζω πως αν γνώριζε ότι τα λόγια του θα βρισκόντουσαν μία μέρα πίσω από λουλουδάκια από glitter θα παρατούσε τη συγγραφή και θα το γυρνούσε σε εκτροφέας κοάλα), προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε και αν εν τέλει είχε δίκιο και τα πράγματα ήταν τόσο απλά. Τελικά, μήπως η ευτυχία αποτελείται μόνο από αυτά τα τρία στοιχεία; Και αν ναι, γιατί «Ο δρόμος προς την ευτυχία» μοιάζει πιο δύσκολος και από την καταπολέμηση του Aids, την επίλυση της υπόθεση του Riemann και την ανίχνευση γραβιτονίου μαζί;
Σίγουρα, δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση γιατί ο καθένας διαισθάνεται διαφορετικά την ευτυχία: ως ψυχική ηρεμία, ως ένα ηλίθιο χαμόγελο που δεν λέει να φύγει, σαν αίσθηση σιγουριάς, αδρεναλίνη, σαν πεταλούδες στο στομάχι και ως επικράτηση του απόλυτου χάους στο μυαλό. Παρ’όλα αυτά, το κοινό λάθος είναι ένα: διαισθανόμαστε την ευτυχία όταν την έχουμε, αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία όταν τη χάνουμε.
Αυτό γίνεται κυρίως γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χρησιμοποιούν φράσεις όπως “Ο δρόμος προς την ευτυχία” και “Το μυστικό της ευτυχίας” (οι πιο άρρωστοι από αυτούς καταλήγουν να γράφουν και άρθρα). Μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να βρεις την ευτυχία με μία απλή βόλτα παρά με το να είσαι ένα απόγευμα χωμένος σε βιβλία ψυχολογίας και φιλοσοφίας, αναλύοντας, μελετώντας και ξεψυριάζοντας το θέμα από κάθε οπτική γωνία. Επίσης, δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος σοφός με μακρύ μούσι σε ένα ψηλό βουνό που κάνει παρέα με τα πνεύματα και τις κουκουβάγιες του δάσους, ο οποίος κατέχει το μυστικό της ευτυχίας σε έναν σαπισμένο πάπυρο. Και γενικότερα, δεν υπάρχει το μυστικό της ευτυχίας. Ούτε Άγιος Βασίλης. Συγνώμη.
Ακόμα και αν έχουμε κάτι να κάνουμε, να αγαπάμε και να ελπίζουμε, τις περισσότερες φορές, δεν αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία. Και αυτό γιατί την έχουμε εικονοποιήσει στο μυαλό μας ως έναν φανταστικό κόσμο με μικρά πόνυ και τελετάμπις, θάμνους φτιαγμένους από μαλλί της γριάς και άλλες τέτοιες εικόνες βαθιάς ανεμελιάς και μεγάλης δόσης LSD. Η ευτυχία δεν είναι μία ατέρμονη σουπεργουάου κατάσταση, δεν είναι η απουσία της δυστυχίας αλλά ούτε και στόχος ζωής. Ίσως τελικά, η ευτυχία δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή και εκεί κάπου να κρύβεται η ουσία της. Ίσως και όχι.
Πολύ το αναλύσαμε, ας πάμε μία βόλτα.
σχόλια