το ποδόσφαιρο είναι
η τελευταία ιερή παράσταση
των καιρών μας
/πιέρ πάολο παζολίνι
Στο Αλκαζάρ της δεκαετίας του ογδόντα η τοπική ομάδα, η Λάρισα, φουλάριζε προς την κορυφή. Το 1985 σηκώνει το κύπελλο, τρία χρόνια μετά στέφεται πρωταθλήτρια. Μια πόλη παραληρεί κι εγώ μαζί της. Ο ήρωάς μου, ο τερματοφύλακας Γιώργος Πλίτσης, θαυματουργεί. Ντυμένος σχεδόν πάντα στα μαύρα. Μεγάλα χέρια και απίστευτα ρεφλέξ. Τυλιγμένος στο δίχτυ του - μια σχεδόν ιερατική εικόνα στον παγωμένο χρόνο.
Πριν δεκαπέντε χρόνια μου χάρισε αυτή τη συνέντευξη. Τέλη Σεπτεμβρίου του ενενηνταεννιά, ο καιρός σχεδόν καλοκαιρινός. Δεν είχα προετοιμάσει τίποτε - στην ουσία ένα πρόσχημα για να τον συναντήσω ήταν.
(Άλλωστε, όλα σ' αυτή τη ζωή προσχήματα συναντήσεων είναι.)
η συνέντευξη *
Τι ήθελες να γίνεις στα δεκατρία; Ποδοσφαιριστής ή κάτι άλλο;
Στα δεκατρία; Εκείνα τα χρόνια είχα αλλάξει έξι-εφτά επαγγέλματα.
Για πες μου.
Έχω δουλέψει εμποροϋπάλληλος, έχω δουλέψει στην κόκα κόλα- στα κασάκια, πουλούσα πασατέμπο στο γήπεδο.
Στο γήπεδο;
Πουλούσα πορτοκαλάδες στο γήπεδο, στην κερκίδα Ζ του Αλκαζάρ, στο ξερό. Έφτανα μέχρι τη γωνία της Ζ και σταματούσα για κανένα μισάωρο. Και τ' αφεντικά με κυνηγούσαν, γιατί δεν πουλούσα κι έβλεπα τον αγώνα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε ανέσεις σαν παιδιά. Είχαμε, όμως ένα όνειρο και βλέποντας αυτή την ομάδα της Λάρισας, πουλώντας πασατέμπο και πορτοκαλάδες έλεγα ''θα μπω κι εγώ κάποια στιγμή μέσα...''
Πείσμωνες ;
Πείσμωνα. Όταν ξεκίνησα θυμάμαι από τον Λαρισαϊκό κι έφυγα σε μια ηλικία δεκαπέντε μισό, δεκάξι χρονώ και μου είπαν ''θα πας στην ερασιτεχνική ΑΕΛ'', δε μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου. Όλο εκείνο το διάστημα ήταν για μένα σαν παραμύθι. Πήγαινα σχολείο το πρωί, στις έξι είχα προπόνηση. Θυμάμαι ήταν ένας προπονητής που είχε την όρεξη ενώ είχα μάθημα στις οκτώμιση και ξυπνούσα έξι ξημερώματα να κάνουμε προπόνηση μέχρι τις εφτάμιση στο ξερό, στο Αλκαζάρ ή στην άμμο μέσα. Και μετά πήγαινα σχολείο και ξανά προπονήσεις το απόγευμα όταν σχολούσα. Γενικά δούλεψα πάρα πολύ.
Ανταγωνισμοί υπήρχαν;
Τότε κυριαρχούσε μια άλλη αντίληψη στα αποδυτήρια, δεν αντιμετώπισα άσχημη συμπεριφορά από τους άλλους. Κάποια στιγμή μπήκα στη μεγάλη ΑΕΛ , με προπονητή στην αρχή τον Ρίμπαρ. Μετά ήρθε ο Κώστας ο Πολυχρονίου κι εκείνη τη χρονιά ήρθε κι ο Θεολόγης ο Παπαδόπουλος από τη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε σιγά σιγά ένα δίδυμο από το '79-'80 (ένα δίδυμο πιστεύω από τα καλύτερα που πέρασε) συν την προσθήκη του Χρήστου του Μιχαήλ που ήρθε το '82-'83. Τρεις τερματοφύλακες με άψογη συμπεριφορά, χωρίς κόντρα. Αυτή την κόντρα που δε συνάντησα στην ΑΕΛ την βρήκα με πολύ άσχημη διάθεση στον Ολυμπιακό, ενώ στον Ηρακλή, με τον Φώτη τον Γκιζέλη (ένα από τα πιο αξιόλογα παιδιά) είχα πάλι άριστη συνεργασία.
Πώς ήταν οι κερκίδες, το κοινό ;
Για τη Λάρισα ο σκοπός ήταν να γεμίσει το Αλκαζάρ. Η χαρά μας ήταν τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραΐσκάκη. Μαζευόταν τριάντα, τριανταπέντε χιλιάδες κόσμος κι ερχόταν κόσμος από τη Λάρισα να μας δει. Οι Monsters ,οι Ιερολοχίτες εκείνης της εποχής (που δυστυχώς χάθηκαν πάρα πολλά παιδιά στα ταξίδια...όπως έχουμε θρηνήσει και πολλούς ποδοσφαιριστές...). Τους είχαμε δώσει όνειρο, ελπίδα ότι η Λάρισα μπορεί να ξεφύγει από τα πεπραγμένα της επαρχίας. Κι ευτυχώς, μέσα σ' αυτά τα χρόνια που δουλέψαμε όλοι μαζί ,καταφέραμε και πήραμε –έστω, αυτούς τους δύο τίτλους...Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Είχαμε μια σημαντική παρουσία και στα Κύπελλα Ευρώπης και κάποια στιγμή φτάσαμε στους 8 της Ευρώπης.
Ήταν επανάσταση για τα επαρχιακά δεδομένα;
Ήταν επανάσταση για το ποδόσφαιρο της Λάρισας. Ήταν επανάσταση το ποδόσφαιρο που έπαιζε.
Τα δώσατε όλα πάντως, ενώ θα μπορούσατε να είστε πιο συντηρητικοί, να κρατηθείτε πιο πολύ...
Δεν μπορούσαμε να είμαστε πιο συντηρητικοί. Εγώ θυμάμαι χάναμε από τον Ολυμπιακό 2-1 μέσα στο Αλκαζάρ και παρ'όλες τις επιτυχίες ο κόσμος έβριζε. Ήθελε να κερδίζουμε τους πάντες. Γιατί είχαμε καταφέρει να κερδίζουμε τον Ολυμπιακό στο Καραΐσκάκη, να κερδίζουμε τον Παναθηναϊκό. Μόλις χάναμε μας έβριζαν. Κι αυτό που κυριαρχούσε στην επαρχία τότε, ήταν η γνωστή, η κλασσική ατάκα ''πουλημένοι''. Βέβαια η ίδια λάσπη επεστράφη στο πρόσωπο αυτών που τη λέγανε, αργότερα. Εκεί πλέον, όμως, αρχίζει και η μη καλή διάθεση των ποδοσφαιριστών και η μη καλή σχέση με προπονητές και διοίκηση. Γιατί κάποια στιγμή, όταν ξέρεις τον εαυτό σου και σου καταλογίζουν το ''πουλημένος'' μπαίνει κάποιο μικρόβιο. Αρχίζεις να κοιτάς με καχυποψία τον συμπαίκτη, τον προπονητή, τη διοίκηση...
Έχεις πίκρα;
Όχι , δεν κρατάω πίκρα. Και η πίκρα και η χαρά είναι συναισθήματα της στιγμής.
Σου λείπει το χειροκρότημα, ο κόσμος στις κερκίδες που δοξάζει και βρίζει;
Περνώντας ο χρόνος έχω συνηθίσει μ' αυτή την ιδέα. Αλλά δε με πείραξε τόσο πολύ γιατί ποτέ δεν ήμουνα το επίκεντρο, με την έννοια ''ο Πλίτσης, ο Πλίτσης''. Ποτέ δεν ήμουνα έξω απ' αυτούς τους ανθρώπους, ήμουνα ένα μαζί τους, ήμουνα φίλος όχι μόνο με τους αθλητές, ήμουνα φίλος με τους φιλάθλους. Δεν ήμουνα ο Πλίτσης που δε θα μιλούσε με τους φιλάθλους. Κάποια στιγμή που πήγα ν' αποτραβηχτώ (γιατί όσο πιο κοντά είσαι τόσο περισσότερες κουβέντες μπορεί να λέγονται...) και λέω θα γίνω ''φίρμα'', είδα ότι δε μπορούσα να το κάνω και ξαναγύριζα στα ίδια και στα ίδια. Δεν με πειράζει. Ακόμα και τώρα δηλαδή που μου μιλάνε στο δρόμο ή με αναγνωρίζουν και λένε ''α, ο Πλίτσης!''. Πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο. Το ότι ο κόσμος θυμάται, εκτιμάει. Είναι ό,τι καλύτερο έχω πετύχει στη ζωή μου.
Τι σου λείπει πιο πολύ ;
Tα αποδυτήρια. Είναι ένας σημαντικός χώρος για όλους τους ποδοσφαιριστές, ένας χώρος που ο ''απέξω'' δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει. Είναι ένα σπίτι, ήταν ένα σπίτι για μας. Ένα δωμάτιο που περνούσαμε ώρες μαζί- συμπαίκτες, φίλοι, εχθροί πολλές φορές. Όλες οι κόντρες γινόταν εκεί μέσα. Ένας χώρος κλειστός για τους άλλους, το δικό μας μέρος. Η χαρά της νίκης, η λύπη, όλα αυτά τα συναισθήματα ξεδιπλώνονταν εκεί μέσα. Αυτό που μου λείπει παραπάνω, πιο πολύ απ' όλα είναι τα αποδυτήρια. Εκείνα τα αποδυτήρια της Λάρισας στο Αλκαζάρ, του Ολυμπιακού, του Ηρακλή, ήταν για μας ένα σπίτι κι έτσι θέλαμε να το νιώσουμε. Αυτό είναι ίσως που μου λείπει πιο πολύ τώρα... ναι, τα αποδυτήρια.
Από την παιδική σου ηλικία,την πολύ παιδική σου,τι αναπολείς συχνότερα;
Δυστυχώς δεν έζησα εκδρομή σχολική, δεν έζησα τίποτε.
Γιατί ;
Δεν με άφησαν οι υποχρεώσεις.
Ήθελες πάντα να γίνεις ποδοσφαιριστής;
Ναι, δε με συγκινούσε τίποτε άλλο. Ήθελα κάτι σταθερό (δε μ΄αρέσει να αεροβατώ και στη ζωή μου) στο έδαφος, που να μ' αρέσει. Κάτι ριψοκίνδυνο - γιατί είναι ριψοκίνδυνη η θέση του τερματοφύλακα. Κάποια στιγμή κάποιος με ρώτησε ''καλά δε φοβάσαι εκεί που πέφτεις, στα πόδια;''. Όντως δε φοβόμουνα. Παρότι έχω σπάσει τέσσερις φορές τη μύτη, έχω ανοίξει το σαγόνι, έχω χάσει δόντια από άθελα χτυπήματα αντιπάλων. Άθελα, όπως κι εγώ άθελα μπορεί να χτύπησα κάποιον. Δεν φοβόμουνα, όμως. Εκείνη τη στιγμή κυριαρχούσε το συναίσθημα- ''δεν πρέπει να φάω γκολ..'', αυτό έλεγα κι έβαζα σε δεύτερη μοίρα το αν θα χτυπήσω ή θα τραυματιστώ.
Σίγουρα είδες φωτογραφίες σου σε φάση απόκρουσης. Τα μάτια σου έχουν τρομερή ένταση...
Οι εκφράσεις του προσώπου στις συγκεκριμένες στιγμές, είναι κάτι που ο φακός πρέπει να ζουμάρει πολύ κοντά για να τις πιάσει. Έχω φωτογραφίες με εκφράσεις που δείχνουν ακόμα και την ψυχολογική διάθεση. Εκφράσεις προσώπου με ρυτίδες, με μάτια τεντωμένα προς τα έξω, με νεύρα, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά τρομερά - δεν περιγράφονται με λόγια. Μια συγκεκριμένη φωτογραφία που έχω είναι από το ματς Λάρισα - Πάοκ, το 2-1, εδώ μέσα στο Αλκαζάρ. Είναι με το θάνατο του Μπλιώνα ,του φιλάθλου που σκοτώθηκε από μια φωτοβολίδα. Φαίνονται τα πάντα στο περπάτημα... ο πόνος, η νευρικότητα. Παρόλο που το παιχνίδι είναι νικηφόρο υπέρ της Λάρισας κι έχει τελειώσει, φαίνεται καθαρά η στεναχώρια. Δεν ήταν το παιχνίδι για μας, ήταν ο θάνατος ενός παιδιού, ενός φιλάθλου.
Ποιο μέρος της Λάρισας,εκτός από το γήπεδο,σημαίνει πολλά για σένα;
Ένα μέρος που είναι η καρδιά της μνήμης μου κι έχω συγκεκριμένους λόγους να θυμάμαι, ήταν το παλιό ρολόι στον Άγιο Αχίλλειο. Σημείο κατατεθέν για όλους εκείνης της εποχής.
Λυπήθηκες που δεν υπάρχει;
Όχι μόνον λυπήθηκα. Περνώντας από 'κει και μη βλέποντας το ρολόι λέω ''είναι δυνατόν...''. Δε με νοιάζει για τα αρχαία. Να το βάλουν κάπου δίπλα. Όλα τα ραντεβού μας ήταν εκεί, στάνταρ. Μπορεί το Φρούριο να έφευγε, το ρολόι όχι. Κι όμως το ρολόι έχει σταματήσει...
Ο χρόνος σταμάτησε;
Nαι, ο χρόνος σταμάτησε.
(Λάρισα 20/9/1999 -η συνέντευξη δημοσιεύεται για πρώτη φορά)
more info
Ο Γιώργος Πλίτσης, γεννήθηκε (10/8/1963) στη Λάρισα . Το 1979, σε ηλικία 16 ετών γίνεται επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αγωνίζεται με τα χρώματα της ΑΕΛ από το 1979 μέχρι και το 1987 .Το 1985 η Λάρισα κατακτά το Κύπελλο .Ο Πλίτσης παραμένει στους βυσσινί, αλλά δυο χρόνια αργότερα παίρνει μεταγραφή στον Ολυμπιακό ( 1987-1988). Ακολουθεί ο Ηρακλής (1989-1996). Το καλοκαίρι του 1996 αγωνίζεται για μια σεζόν με τα χρώματα της Λαμίας. Τελευταίος σταθμός ο Απόλλωνας Λάρισας (1997-1998).
Κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 32 ετών, έχοντας συμπληρώσει 16 αγωνιστικές περιόδους στο επαγγελματικό πρωτάθλημα ( συνολικά 318 συμμετοχές) και 20 συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής.
Σταθμός στην ευρωπαϊκή του παρουσία αποτελεί το ματς εναντίον της ελβετικής Σερβέτ για το Κυπελλούχων της σεζόν 1985-86 (0-1 νίκη για την ΑΕΛ) .
Σήμερα ζει στη Λάρισα και διατηρεί ακαδημία ποδοσφαίρου («Sports Club Μαρακανά»)
σχόλια