Έχετε έναν τρόπο να ξεχωρίζετε μέσα σε αυτό το πανηγύρι της ματαιοδοξίας και του εύκολου πλουτισμού. Πώς κρατιέστε τόσο απλός, σεμνός και ήρεμος;
Δεν κάνω καμία προσπάθεια, αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Έτσι ζω και η δουλειά μου είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι γενικά. Δεν κάνω κάποια προσπάθεια λοιπόν, αυτός είμαι.
Κάπου έχω διαβάσει ότι γνωρίσατε τον πατέρα σας όταν είχατε φτάσει πλέον 29 ετών.
Τον πατέρα μου τον νομίζαμε για πεθαμένο, πιστεύαμε ότι πέθανε στο αντάρτικο και μέχρι τα 16 γραφόμουν ορφανός. Τότε ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι ζει και είναι στη Ρουμανία. Πέρασαν άλλα 13 χρόνια μέχρι να γυρίσει.
Όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια πιστεύετε ότι σας έχουν καθορίσει;
Κοιτάξτε. Στη συνοικία που ζούσα στα Τρίκαλα, στην Αγία Μονή, όλοι ίδιοι ήμασταν, δεν είχαμε διαφορές, για να πει κανείς ότι πέρασα άσχημα. Μέσα σε όλη αυτή την ανέχεια υπήρχε και πολλή αγάπη και αυτό που περνούσα εγώ το περνούσε και ο διπλανός μου. Βράζαμε όλοι στο ίδιο καζάνι.
Στην Αθήνα πότε ήρθατε;
Στην Αθήνα κατέβηκα το ‘64 με τον μπάρμπα μου. Μέναμε στην οδό Αχαρνών 238, ακόμα το θυμάμαι. Πήγαινα γυμνάσιο ακόμα όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως τραγουδιστής.
Πως έγινε αυτό;
Έκανα ένα δοκιμαστικό στην Κολούμπια και έτυχε να είναι ο Ζαμπέτας εκεί και μου πρότεινε αμέσως να πάω μαζί του να δουλέψω.
Από τον Ζαμπέτα τι σας έχει μείνει;
Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος που του χρωστάω μεγάλη χάρη. Στον μόνο που χρωστάω. Ήμουνα μαζί του τρία χρόνια και με αυτόν έκανα τα πρώτα μου τραγούδια. Ήταν αυτός που με πίστεψε και με βοήθησε γενικά στην όλη στάση μου στο χώρο. Τα πιο πολλά είναι βιώματα από τον Ζαμπέτα. Πέρναγα καλά μαζί του. Ήταν από τους ανθρώπους που με αγαπούσε, με πρόσεχε. Πήγαινα ακόμα σχολείο όταν τραγουδούσα μαζί του και όταν η ώρα πήγαινε 11.30-12 με έδιωχνε, μου έλεγε «άντε να πας να κοιμηθείς, έχεις σχολείο αύριο». Ήταν ένα είδος προστάτη για μένα, ένα είδος πατέρα. Μιλάμε τώρα για το ‘65. Τότε ήταν που άρχισε η καριέρα μου ως τραγουδιστή.
Είστε 40 χρόνια στο τραγούδι. Μεγάλη ιστορία.
Κοιτάξτε, η δική μου η γενιά -ο Τερζής, ο Πάριος, ο Μητσιάς, ο Νταλάρας- κρατάει καλά.
Η νέα γενιά;
Όλα αυτά που γίνονται εκεί έξω στους δρόμους με τα νέα τα παιδιά δείχνουν πόσο έξω είχαμε πέσει όλοι όταν γκρινιάζαμε ότι οι νέοι μας είναι αδιάφοροι και είναι έτσι ή αλλιώς. Μια χαρά είναι οι νέοι μας, εμείς δεν είμαστε καλά. Και τώρα που αποφάσισαν και βγήκαν έξω, δυστυχώς δεν είμαστε δίπλα τους. Να τους δώσουμε δύναμη να φωνάξουν πιο πολύ και να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους γι' αυτά που συμβαίνουν και αυτά που μέλλονται. Αφήσαμε τα παιδιά μας στο τίποτα. Σπουδάζουν 20 χρόνια για να γίνουν άνεργοι. Είναι τραγικό.
Και οι καταστροφές;
Οι κουκουλοφόροι κάνουν την ίδια δουλειά εδώ και τριάντα χρόνια. Είναι γνωστό ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι. Άρα λοιπόν να μη φωνάζουνε για τα παιδάκια. Τι να κάνουν κι αυτά. Να τα σκοτώσουμε;
Εσείς έχετε παιδιά, τι ηλικίες έχουν;
Έχω δυο κόρες 12 και 13,5.
Και τι τους λέτε;
Εγώ τους λέω, ναι. Η μεγαλύτερη κατέβηκε στη πορεία. Τι να τους πως εγώ; Να μη διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Πηγαίνουμε και εγώ και η μάνα τους μαζί, να προστατεύσουμε όσο μπορούμε να προστατεύσουμε. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζουν τα 16χρονα με τρομονόμους. Έλεος. Και ο αστυφύλακας να κυκλοφορεί εκεί έξω μια χαρά!
Ποια είναι τα σημαντικά για εσάς από όλη σας την πορεία στο τραγούδι;
Από την πορεία μου δεν πετάω τίποτα. Άλλα είχαν επιτυχία, άλλα δεν είχαν. Μερικά πήγαν μέτρια, άλλα πήγαν καλά και άλλα κακά. Τα αγαπούσα όλα, τα πίστευα και τα πιστεύω. Δεν κρατάω μόνο τις επιτυχίες ως καλές μου επιλογές και δεν είμαι άνθρωπος που θα πει γι' αυτά που δεν έγιναν επιτυχίες ότι πιέστηκα για να τα κάνω. Κανείς δεν με πίεσε για τίποτα. Δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου. Αυτή ήταν η άποψή μου. Εγώ επέλεξα και αυτά που πέτυχαν και αυτά που δεν πέτυχαν και τα αγαπάω όλα. Και αν θες, κάποια που τα θεωρώ αδικημένα τα αγαπάω πιο πολύ και στενοχωριέμαι γι' αυτά. Μέσα σε μια καριέρα 40 και χρόνων δεν μπορείς να έχεις μόνο επιτυχίες.
Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής σας;
Ε, δεν μπορώ να πω άλλη από αυτή που ζω από τον ερχομό των παιδιών μου κι έπειτα. Η οικογένειά μου.
Ήσασταν πάντα οικογενειακός τύπος;
Πάντα το πιο σημαντικό ήταν η οικογένεια. Έτσι μεγάλωσα. Ζούσα μαζί με την αδελφή μου, το γαμπρό μου και τα ανίψια μου μέχρι που παντρεύτηκα. Όλοι με κοροϊδεύανε που είχα φτάσει τριαντατόσο χρόνων και δεν είχα το δικό μου σπίτι. Τι να κάνουμε, έτσι έχω μάθει.
Ο ορισμός του λαϊκού για εσάς;
Το λαϊκό τραγούδι στηρίζεται σε δρόμους μουσικούς που υπήρχαν από παλιά και υπάρχουν και σήμερα, αν και υπάρχει κάποια εξέλιξη, με την οποία άλλοι συμφωνούν και άλλοι όχι. Το λαϊκό τραγούδι θίγει κοινωνικά θέματα και με αυτά ασχολείται. Επειδή τον τελευταίο καιρό είχαμε μια επίπεδη ιστορία, το τραγούδι, όπως και όλες οι τέχνες, ακολουθούν αυτή την κατάσταση. Αφού το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να κάνουμε λεφτά και τίποτ' άλλο, έτσι πήγαινε και το τραγούδι. Βέβαια, τα πράγματα εξελίσσονται, άλλο ήταν το '60, άλλο το '80, άλλο σήμερα και άλλο σε δέκα χρόνια από τώρα. Έτσι πάνε αυτά.
Περάσατε μια περιπέτεια με την υγεία σας πρόσφατα.
Ναι, με ταλαιπώρησε πάνω από τέσσερα χρόνια. Προέκυψε από διάφορα πράγματα. Στην αρχή παρουσιάστηκε κάτι στο αίμα. Μετά πέρασα μια κρίση με την αντιβίωση που μου δόθηκε και πειράχτηκαν τα νεφρά μου. Στο τέλος έκανα μια μεταμόσχευση νεφρού και όλα πήγαν καλά.
Αναθεωρήσατε μετά από αυτήν τη δυσκολία;
Όχι, δεν αναθεωρώ τίποτα. Τα ίδια έκανα και τα ίδια κάνω. Εκτός από το ότι έχω σταματήσει να πίνω. Και το τσιγάρο πρέπει να κόψω, αλλά καπνίζω ακόμα.
Στην τελευταία σας δισκογραφική δουλειά συνεργαστήκατε με πολλούς δημιουργούς. Πώς προέκυψαν όλες αυτές οι συνεργασίες;
Εγώ προτιμώ να συνεργάζομαι με ένα συνθέτη, όταν αυτό είναι εφικτό. Σε αυτήν τη φάση λοιπόν δεν ήταν και έψαξα από διάφορους. Υπήρχε και η συγκινησιακή φόρτιση λόγω της ασθένειας και έτσι φίλοι και συνάδελφοι ανταποκρίθηκαν άμεσα με τραγούδια, ιδέες, απόψεις. Τους ευχαριστώ όλους γι' αυτό. Ήταν πολύ συγκινητικό.
Έρχεται κόσμος και σας βλέπει εδώ στο καμαρίνι;
Έρχονται, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που δίνει αυτόγραφα. Δεν έχω δώσει ποτέ και δεν είμαι και με τις πόρτες ανοιχτές. Το ξέρουν πια και δεν προσπαθούν. Όποιος θέλει όμως πολύ, δεν αρνούμαι δυο κουβέντες.
Στο σπίτι ακούτε μουσική;
Ακούμε κυρίως τη μουσική που θέλουν οι κόρες. Συνήθως ξένη μουσική. Η μεγάλη ακούει τώρα τους Tokyo Hotel, η μικρή δεν έχει κάτι συγκεκριμένο ακόμα. Η μεγάλη είναι στη φάση που ψάχνεται. Εκεί που άκουγε Σιδηρόπουλο, μου ζήτησε αν έχω το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου", του Διονυσίου. Η μικρή ακούει Βανδή, Γαρμπή. Υπάρχει μια δημοκρατία στο σπίτι, μπορούν να ακούν ό,τι θέλουν. Μαθαίνουν πιάνο και οι δυο. Εγώ αν βάλω κάτι θα είναι jazz ή blues, οπότε ακούνε και από κει κάτι. Εντάξει, θα τον βρουν τον δρόμο τους.
σχόλια