Περπατούσα τις προάλλες στη Λε.Πε όταν είδα εργάτες να δημιουργούν ένα αλουμινένιο εξάμβλωμα εκεί που παλιά ήταν το Ράδιο Κορασίδη. Όσο και αν σκέφτηκα τι λείπει από την παρακμιακή γειτονιά μας, το μόνο που μου ερχόταν ήταν μπουρδέλο. Όμως μπεζ μπουρδέλο; Και μάλιστα με τζαμαρία - πόσο μπροστά αυτός ο δήμος πια;. Η απορία μου λύθηκε δύο μέρες μετά όταν τοποθετήθηκε η ταμπέλα που υπόσχεται καφετέρια (σε απόσταση ενός τετραγώνου από τις υπόλοιπες 20) – σοκολατερί (σε απόσταση δύο τετραγώνων από την άλλη).
Δεν είμαι χαιρέκακος, αλλά πλέον ακόμα και ειδήσεις του star να βλέπεις, κάποια στιγμή θα πεταχτεί ένα ξέκωλο σε πορτοκαλί φόντο να σε ενημερώσει για την οικονομική κρίση. Επομένως, με τι προοπτική ανοίγεις μαγαζί εν έτει 2011 και μάλιστα δίπλα σε άλλα μαγαζιά που δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο από εσένα;
Τα τελευταία χρόνια, λέει, έκλεισε το ένα τέταρτο των μαγαζιών και δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να με στεναχωρεί το ότι έβαλε λουκέτο το κομμωτήριο της Κίτσας που χρέωνε 100 ευρώ το ντεκαπάζ και βρισκόταν δίπλα σε τρία άλλα κομμωτήρια. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί είναι λυπηρή η εικόνα κλειστών μαγαζιών όταν στις βιτρίνες αυτών βρίσκονται αφημένα αυτοκόλλητα που διαφημίζουν εκπτώσεις 90%. Το βρίσκω μάλιστα λίγο προκλητικό το να παραδέχονται μπροστά στα μούτρα σου ότι αισχροκερδούσαν σε βαθμό που τους επιτρέπει να κάνουν τέτοιες εκπτώσεις ή να θεωρούν ότι σου κάνουν χάρη που σου πουλάνε κάτι σε νορμάλ τιμή.
Χεστήκαμε για το ενοίκιο και τα λειτουργικά έξοδα! Αν δεν είσαι σε θέση διευθετώντας τα να δημιουργήσεις ένα ανταγωνιστικό κατάστημα, βρες μια άλλη δουλειά. Ο κόσμος μπορεί να ντυθεί και από αλλού και μάλιστα πολύ πιο καλαίσθητα από ότι με τα ρούχα βιομηχανίας που χρυσοπουλάς στην ψωνισμένη ψωρομπουτίκ σου.
Το ίδιο ισχύει και για τα ποτάδικα που την έχουν δει ζαχαροπλαστεία πολυτελείας. Επειδή κρέμασες ψόφια ποντίκια από το ταβάνι και έσπασες το τζάμι της τουαλέτας από άποψη, δεν σημαίνει ότι δικαιούσαι να πουλάς τα ποτά σα να έφτυσε μέσα ο Ουόρχολ.
Καταλήγοντας, στο σχολείο ακόμα και ο τελευταίος κρετινοκρετίνος ονειρεύοταν να ανοίξει την δικιά του επιχείρηση ενώ δεν μπορούσε ούτε να δέσει τα κορδόνια του. Όλοι οι Έλληνες που δεν οραματίζονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, θέλουν να ανοίξουν επιχειρήσεις που θα λειτουργούν με υπαλλήλους, έτσι ώστε να μπορούν να ξυπνάνε στις 2, να βλέπουν κους κους και να εισπράττουν. Κόπηκε όμως το κους κους μαζί με την περίοδο χάριτος. Καιρός για ξεκαθάρισμα.
σχόλια